Alle inzendingen over Blaak

'k ga met je mee bereis gedachten kwetsbaar open 'k ga met je mee hoe wankel ook het evenwicht je bent een zeepbel die vandaag geen hand verdraagt ook geen die streelt en zwijgend spreekt maar toch... 'k ga met je mee verpakt en ingepakt vertraand betraand vermoeid en moedeloos 'k ga met je mee…

Ik dool door mijn hoofd op dit late uur en dwaal langs stille wensen, niet uitgesproken gedachten, halve gedichten, vage herinneringen, smeulend vuur. Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet, langs mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is…

Niets is van de dag in de nacht. De tijd is vreemd, de kleuren uit, geluidenritsel en gerucht. Vertrouwd is dan het lieve lijf dat naast je schuilt en heeft bemind. De tijd is goed, de kleuren aan. Geluiden en geruchten? Ach...…

Tussen de cakewalk en de achtbaan speelt het leven. De kist blijft leeg ook als je er een handvol konijnen in verbergt. Je ziet iets en je ziet het niet. Het is er en het is weer weg. Alleen je hoofd is vol en soms je hart. Maar voor de rest is het de cakewalk en de achtbaan.…

Voor mijn geliefde speel ik, zing ik, zoek ik, vorm ik de zoetste tonen tot een melodie, die door mijn adem haar ontroert en mij de adem weer beneemt als ik haar tranen zie.…

Oceaan, broedplaats, moederschoot, woonplaats van de dorenhaai, de hamerhaai, de franjehaai, de mensenhaai. Speelplaats van de zuigervis, de ombervis, de vleermuisvis, de dwergwalvis. Vloeibaar paradijs. Zware olie doet je tranen, doet je huilen, doet je sterven. Daar is het verdriet: de pijn, om wat je bent en straks zult zijn…

De vroege morgenstilte breekt en sluit. In die korte spanne slaat de specht.…

Ik heb mijn laatste rekening betaald, geboet voor zonden die ik had begaan, en met mijn oude schulden afgerekend en, voor zover 't in mijn vermogen lag, de vrede weer getekend. Ik heb een streep gezet en de balans ziet er niet gunstig uit, maar goed genoeg om weer opnieuw te starten.…

Mijn zomerzon staat lager aan de einder, en ik besef dat herfsttij mij omhult. Al ben ik voor de goede dood niet bang, toch benauwen mij de korte dagen, de nachten waar ik woelend wakker lig en dan gedachten en herinneringen de vrije ongedwongen loop laat gaan en met mijn Vader tweegesprekken voer en ook met mensen die al lang zijn heengegaan…

aan b omdat zij meekijkt niets is zoals het lijkt geen blik zo rijk zo diep en lang zo slim maar o zo bang jij begrijpt het blake enzo pope en dood steeg en het rood de zon en jeugd mijn lichaam en ziel staan bloot maar nooit meer jong zoals het ooit was nooit meer terug jij en ik kijken soms even om…

Mijn hart verstijft, mijn geest wordt loom Zou niets in mij meer blaken?... Mij drukt als lood een kille schroom, Ach, zou de dood genaken?...…

Aldus Blake, of Aldous Huxley? What's in a name.…

ik verzamel vergezichten en bouw een horizon waarin ik kan verdwijnen als jij dicht bij me komt de stappen zijn geteld als strand en veld zon overgoten blaken en jij weer je entree komt maken woorden dragen slechts verlaten omdat elkaars nabijheid niet tot naderen zal geraken wij leven met het nemen van wat we ooit elkaar hebben…

we hangen aan dezelfde boom jouw blaadjes fris en appelgroen beschut door grote sterke takken blaken nog van levenslust, terwijl mijn bladeren geel met rood omrand zich eerdaags zullen voegen bij het bladerdek, dat als een warme zachte deken nestelt rondom de witgevlekte stam van mijn ziel graag zou ik jou beschermen, beschutten en behoeden…

we hangen aan dezelfde boom jouw blaadjes fris en appelgroen beschut door grote sterke takken blaken nog van levenslust, terwijl mijn bladeren geel met rood omrand zich eerdaags zullen voegen bij het bladerdek, dat als een warme zachte deken nestelt rondom de witgevlekte stam van mijn ziel graag zou ik jou beschermen, beschutten en behoeden…

haren voor de ogen buitenwereld dichtgeplakt gesluierd onvermogen ’t koffer vol verlangen al gepakt een sluik gordijn van koperdraad je eigen koudeoorlogstaal gepantserd schromen over straat wattendot in roestvrij staal wanneer zal de bloem ontwaken die sluimert onder glimmend ijs wanneer de rozenknop ooit blaken wanneer zaad in plaats…

Als ik mijn nachthemd uittrok na ontwaken En met de spiegel werd geconfronteerd Kon ik volledig in vervoering raken Sneeuwde ik vlokken, leek geobsedeerd De rode vegen op katoen en laken- Schandvlekken die dat razendsnel bemorsten Waarom kon ik niet van gezondheid blaken Moest ik aan schilfers pulken en aan korsten?…

er is geen water, alleen maar dorst en aan die anderhalve cactus is ook geen eer te behalen   en in de verte blaken twee kleine heuveltjes in de zon   En dan ineens springt die oase mij in het oog, liggend op een heuvel, zacht glooiend met fijne sprietjes gras begroeid en met prille dauw bedekt   daar leg ik mij neer…

En zo vaak zij elkander genaken, zie ik - hoe duidlijk - twee vlammen, hartsvormig verschijnen, en blaken met rozig opkrullende kammen.... Uw kusjes hippen en springen als vogeltjes op mijn lippen: ik hoor ze er hun wijsjes zingen, ik laat ze er zich laven en nippen.…

de leden gelaten. het hart is blind en weet zich door het ziende onbemind. Oetoen plukt de bloem. huilen kan ze niet maar voel het droeve dreunen, hoor in het witte kronkelen van honderden larven de bodem van git waarop zij valt, waarop zij viel, waarop zij vallen zal, en adem het weeïge ritselen, het slurpen en glijden van…

Je kunt het proeven Het geeft je alle troeven Je kunt het zelf maken Voorzichtig schreeuw je het van de daken In gezondheid kun je blaken In tevredenheid kun je goed vertoeven Gun het anderen die je raken Bied hulp aan hen die het behoeven Waardeer meer in het klein Leer je geest te verbreden Haal kracht uit je pijn De trap des levens…

Laat hen in een lange smart Op een ijzren vaderhart Langzaam trekken tot ze blaken. Neem een heks of anderhalf Met een dosis toverzalf En een paddestoel of veertien. Smeer ze op Hem en 't Maagdelijn, Tot ze broer en zuster zijn, En malkaêr niet willen weerzien.…

gearmd naar de wc's een wijle daar valt zij in een aandacht voor haar oogopslag haar rozenmond in de beheersing van haar hoofddoek strijkt zij langs de jongensblote navel der vriendin o zij haat de broertjes in haar kamer met agendazware zucht en tekent haar belofte in het stralendste gezicht dat zij ooit tekende, o knusse dingen hou me vast ik blaak…

Van zelfvertrouwen blaken. Als boer niet alles eten. Maar dit lijkt alles te verstoren: "'T is groeizaam weer voor tumoren." In juli kauwt hij op zoethout. Het eerste teken goed beschouwd. Toch wat klachten, iets benauwd. En weten, dat hij van het leven houdt.…

ik wist dat als jij de muren weer zag en het contact zou herstellen zij ogenblikkelijk gingen blaken van geestdrift om spontaan te verschieten van kleur jij hebt als baby en peuter iedere steen en voeg betast en bekeken of daar een van je vingers of zelfs duim in past ondertussen in zielencontact kleine probleempjes gebrabbeld…

Deze hartenkreet draag ik op aan Maria van Ginneken van Heart to Heart Coaching, Counseling en Relatietherapie, die ik spontaan van hart tot hart ontmoette op de Blaak in Rotterdam.…

Toch weer iets geleerd Hoe loopt het als je protesteert Onderwijs kost knaken Als een scholier niet aan kan haken Vernieuw dan flink wat zaken Zodat het gezond kan blaken Politici blijven kwaken In een pak van laken School is geen uren schaken Van saaiheid moet men braken De jeugd wil er voor waken Met enthousiaste kaken Schreeuwt…

Van zwoele moeheid hijgen nog mijn longen, en reeds blaak ik toch van nieuw en aldoor-nieuw verlangen. Uw ogen zien mij aan..., mijn ogen zien u aan..., uw handen zoeken naar mijn handen... Weer vlijt uw blonde hoofd zo teer zich op mijn borst, en weer, wéér, wéér mijn lippen op uw lippen branden.…

leg me nu maar weg de waarheid toonde zijn gezicht in het licht van een alledaagse dag laat het rusten in ons oog blader niet meer door de regels de lijnen zijn onevenwichtig ze bieden geen houvast zet me in de eikenhouten kast de eens vertoonde passie gevuld in rood en purper doen de nacht blaken in ’t zwart geen contouren spelen met…

De uren die ledig voor me staan te dralen, te blaken in de zon. Hoe ik in de verte staar, over een ernstig zinloze bezigheid te verhalen zoals het tellen van de tegels van het trottoir. Ik zie bomen die zijn gedreven door een doel, om te groeien naar de hemel, naar het licht, puur op hun eigen wijze, op luchtledig gevoel.…