Vroege tijden

leg me nu maar weg
de waarheid toonde zijn gezicht
in het licht van een alledaagse dag
laat het rusten in ons oog

blader niet meer door de regels
de lijnen zijn onevenwichtig
ze bieden geen houvast
zet me in de eikenhouten kast

de eens vertoonde passie
gevuld in rood en purper
doen de nacht blaken in ’t zwart
geen contouren spelen met de kale witte muren

ik bekende waar jij naar toe wilde bloeien
je las slechts het begin
zo raadselachtig vluchtig
aangeschoten door rozengeur

scheur me uit de herinnering
je hoeft niet meer aan mijn kaft te wennen
ik zal het portret van jouw verleden worden
leg me nu maar weg

Afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 19 stemmen 212