Alle inzendingen over Boosheid

De last van het ouder worden Een klein facet Dat hoort bij het leven Zoals de dood, het einde Vaststaat als gegeven Het maakt de cirkel rond Zo logisch als je het objectief beziet Toch voelt het anders Begrijp ik niet Is het normaal of ongezond Zoveel onmacht, boosheid, pijn En vreselijk veel verdriet Bij het verlies van slechts een hond…

Er zijn veel mensen om mij heen Mijn woorden zeiden niks Om die mensen te sussen Maar ondertussen Keken ze allemaal Hun ogen, hun gezichten en hun lach die als heksen klonken Verdwaald was ik Ja, toen lachte ik En mijn schaamte die mijn boosheid Camoufleerde Maar ja, het deed geen zeer Maar ja, het deed geen zeer Wat er gebeurde Mijn…

Eenzaam want je lichaam is ongehoorzaam aan je geest Bedroefdheid door een scheldnaam het gescheld kwetst je nog het meest Verdriet door het onbegrip want begrijpen doen ze het niet Boosheid door de pijn van het anders zijn Epilepsie is waar je tegen strijd Onbegrip van anderen is waar je het meest onder lijd…

Wees niet zo koppig doe niet zo bokkig blijf nooit te lang kwaad soms weet je niet eens meer waar het om gaat slik die boosheid toch in je wordt chagrijnig, dat heeft toch geen zin schud elkaar weer de hand gebruik samen je gezond verstand tover een glimlach op je snoet dan weet je: het zit wel weer goed.…

Gevoelens vol verbijstering verdriet, boosheid, schuld worstelden om voorrang bij dag en bij nacht de wereld werd heel klein emoties des te groter alleen het delen met elkaar gaf steun door wat herkenning er was dan wel eindelijk rust maar niet voor de nabestaanden die bleven verslagen achter voor hen was er vooralsnog levenslang…

Waar is de tolerantie en de verdraagzaamheid, Vanwaar al deze agressie en boosheid? Kindsoldaten, moord en doodslag zijn heel gewoon, Wanneer staan verdraagzaamheid en vrede weer eens centraal?…

moest ik komen, hoe diep ben ik gegaan, hoe ben ik ondanks alles er steeds voor blijven gaan Wat is het nut van vechten, als weet dat je het niet redt, je alles hebt gegeven, en bergen hebt verzet Hoe kan een mens zo blind zijn, je niet zien zoals je bent, zo dichtbij laten komen, en je dan nog niet kent Wantrouwen en ongeloof, boosheid…

Dit grote lichaam, jou welgezind Een plek om bij te schuilen Zekerheid, te worden bemind En de vrijheid om te huilen Een kleine deken kan volstaan Mijn lijf zal jou verwarmen Ik ben een sprekend, levend bed Met veilig sluitende armen Je kleine neusje vol met snot Smeer het maar aan je vader Wie kan er enige boosheid voelen Naar zo’n onschuldige…

jij bent van goud, en hebt alles mee, maak jij een fout, maak ik er twee, loop ik op mijn tenen, door verkeerde taal, is boosheid snel verdwenen, want jij bent het voor mij helemaal, in mijn ogen is er niemand zo mooi als jij, in mijn hart is geen plaats voor een ander, alles wat ik zocht heb ik naast mij, jij en ik bestemd voor elkander…

daar was je een glimlach op je gezicht de pret in je ogen gezelligheid dat was verplicht hier ben je vermoeidheid op je gezicht geen liefde meer in je ogen boosheid op je gezicht ik dacht je te kunnen geven wat jij lang niet had gehad je eerlijk kunnen beloven dat ik er voor je was met heel mijn hart de tijd heeft mij geleerd dat…

Een huis in verval geraakt, waar boosheid en verwijt zich nog maar vertonen. Aan een stille weg verscholen staat een ruïne met holle kamers, vervallen in de tijd, waar op regen en stormdagen de geesten nog dolen die gierend huilen van wrok, verdriet en spijt.…

Als ik ooit van hier zal gaan Dan zou ik zo graag willen Dat jij bij wat ik heb gedaan Niet denkt aan al mijn grillen Niet aan mijn veel te vaak gezeur Mijn boosheid of mijn woede Al had ik soms wel wat humeur Voor jou wou ik het goede Mijn lieve kind, ga ik eens heen Wil jij dan daaraan denken Dan voel ik mij niet zo alleen…

De wijzers teruggezet, de tijdslet in een macaber perspectief dwalend tussen de getijden hunkert de geseling naar het volgend seizoen zomaar een klok, spinsel van planning die leidt tot boosheid waar haat strandt op het blijven stilstaan van het hart de ware tijd is zoekende in een chaos die geordend door het journaal marcheert om tenslotte…

mijn hart drinkt de woorden "als de liefde niet bestond" zou ik sterven het zachte fluisteren van de wind zou veranderen in een orkaan van boosheid "als de liefde niet bestond" de glans van mijn haar zou verdoffen de zon zou bomen en struiken verbranden met alle hitte in zich en alles zou verassen "als de liefde niet bestond"…

Ik danste mijn boosheid mijn alleen zijn Alleen ik voel ik ruik je nog steeds Je hebt je ingevochten in mijn lijf in mijn hart Ik vloei naar je toe naar je open zijn in je hart in je lijf Mijn dans voor mij samen met jou alleen met mijn lijf geeft ruimte aan mijn gevoelens vervloeien Geeft ruimte aan jou om te zijn…

Wanneer de glimlach verdwijnt uit je leven, je gedachten sterven een langzame dood, Wanneer boosheid en angst hun evenwicht verliezen, je geest dwaalt weg in een traag lopende tijd, Zoek dan naar een sleutelwoord in je leven, naar een moment van opperste geluk, Zet je stilte om in een kracht, kijk naar je aarzelende lach,…

staketsel in mijn hart baart een woeste binnenzee van bittere ongezouten woorden de vuurtoren knippert zijn licht over het strand aan uit aan uit mijn omega maar ook mijn alfa mijn voeten zijn verankerd in deze wereld met een zekerheid die onnatuurlijk lijkt maar het wel is de zee blijft er altijd haar troostende (in)vloed ook de boosheid…

dag mijn lieverd ik weet niet of je me hoort, mijn hand over je haar voelt weet dat ik nooit weggeweest ben toen je klein was stond de deur op een kiertje was een goedmakerszoen genoeg vond je geborgenheid in mijn armen en moederboezem, werden je tranen van onmacht en boosheid onbegrepenheid door mij overgenomen … droom je nu…

In een web gevangen van boosheid en verdriet doch met stil verlangen dat iemand je tóch ziet. Je doffe ogen staren je voelt je machteloos niks is te verklaren alles lijkt zo troosteloos. In de steek gelaten sta je langs het spoor je wilt je leven laten niemand geeft gehoor.…

Kan niet voldoen Aan de eisen die Jullie aan mij Stellen - had er Niet moeten zijn Zegt mama vaak Tegen mij - en Papa die mij Twee keer in De week opsluit In de kelderkast En mama's boosheid Met klappen en Schoppen onderstreept - En zijn het niet de Blauwe plekken die Ik wekelijks krijg, Maar de slopende Verhoren…

Zinloze boosheid laat ik maar rondstormen in mijn hoofd de deur dicht smijten achter mijn verdriet een weg zoeken uit jouw onbegrip dat ik niet verdraag Ik lijd, wetend geen kind te zijn, jij mijn moeder niet die open of gesloten mijn gezicht lezen kon We moeten moeite doen: getrouwde liefde, samen onder een juk het leven door…

Liedjes zonder simpele wensen Liedjes zonder grootspraak En geen gemeenplaatsen op rijm Alleen tederheid en blijdschap bij mijn boosheid en angst mijn weemoed en verlangen mijn verdriet, de liefde en de verwondering om alles Anders is een titel genoeg al moeilijk genoeg voor een lied zonder woorden…

Eén keer in de maand Weet ik me geen raad Huilen doe ik zomaar tranen staan al klaar Bij liedjes of bij films op tv dingen die men zegt voel me niet okay Ook boosheid uit zich dan te snel emoties springen uit mijn vel Elke keer rond deze tijd ben ik mezelf behoorlijk kwijt Ben ik echt niet in m'n sas een keer in de maand wenste ik…

Laat uw Geest ons hart beroeren, laat er licht en vreugde zijn, vriendschap, vrede, mededogen en ook balsem voor de pijn die we allen toch ook dragen: pijn van onmacht, druk en kwaad, wrevel, boosheid, leed en rouwen.…

tussen vergetelheid en het grote niets staat een koffer vol boosheid en verdriet de kunst om haar daar uit te halen uit het sombere, negatieve zoek ik naar verhalen uit de oudheid die ze zich nog feilloos kan herinneren een naam, een gebeurtenis tot de naald weer blijft hangen in dezelfde groef, en ze wederom in herhaling vervalt, bevestig…

Dat komt wel Het zijn de klokgenen Kom maar even bij mij Fijn bij mij liggen Dicht bij elkaar Jij bent zo lief Het legde knopen in mij die nog niet helemaal los zijn Ik was een reddende engel die nog niet gewend was aan haar lichaam, een kind dat wel de hemel, maar nog niet de aarde kent Het herhaalde zich In mij groeide boosheid…

jij kent nauwelijks drift het tomeloos jezelf laten gaan waarbij vooral niets in de weg mag staan pas als jij de ruimte krijgt woed je alle boosheid uit dan stormt en hagelt het dwars door de ruit tot rust gekomen ben je nog verbaasd dat jij verder bent gegaan dan in alle dromen die…

rekent zich rijk  smokkelt uren langs mij heen  die ik later terug vind  in abrikooskleurig ondergoed  ik draag 's avonds de verloren tijd voor de nacht die haastig de restjes uren ophaalt alles uitrekt alsof ik geen vrouw ben een dag kleedt zich, prikt zich aan schreeuwerige prijskaartjes raakt ziedend mijn lef aan ik draag iets van boosheid…

Wat kunnen woorden meer doen dan verrassen met wat schoonheid verwonderen met een lichte lach verbazen door een onverwachte vondst een verborgen gevoel aanraken de realiteit even relativeren een lichtje ontsteken in het donker een zakdoek bieden voor tranen boosheid weer doen ontwaken bevestigen wat je al voorvoelde ja wat meer eigenlijk…

Nooit van huis gaan met ruzie, met frustratie of boosheid in je lijf. Het heeft geen zin, je bent dan narrig en voelt je rot door dat gekijf. Goed maken is vaak het leukste daarna, niet meer wetend waar 't nou om ging. Zo eindigt menig meningsverschil, zeg nou zelf 't gaat toch maar om één ding.…