Alle inzendingen over Cees H.

Oom Jan was toegetreden tot het ghetto der bejaarden beleefd licht neerbuigend bezien door de nieuw beschaafden in de wereld die hij voor hen heeft opgebouwd h.…

ik ben de pelgrim der voorlaatste dagen nog even dan is het gebeurd is alles onherstelbaar gedeponeerd alleen de laatste dag is wat ons rest die draag ik over aan wie maar wil want ik heb het gehad ik heb het wel gezien h.…

Over het lijden heen staan we stil bij afsluiting van het verleden als rustpunt voor aandacht en (h)erkenning als eindpunt van het leven als opmaat voor een nieuw begin…

De pluisjes van je oren Kriebelen aan mijn wang Je ogen overspoelen mij met rust En je blik laat me niet los Mijn hand streelt je kopje En meteen rek jij je uit Want ons samen-zijn Vind je prettig, en ik ook. Wij zijn meer Dan mens en dier En zonder woorden Troost jij mij.…

Pijn die door me heen stroomt Bloed dat zachtjes drupt. Wat ik horen en voelen kan Dat zorgt voor mijn geluk Scheve ramen, scheve kast. De muren vallen om. Dat ik van jou ging houden God wat ben ik stom. Jezus wat een klote zooi, heb ik er van getrapt Niemand die het schelen kan, en niemand die het snapt Waarom blijf je nou vragen…

Pijn die door me heen stroomt Bloed dat zachtjes drupt. Wat ik horen en voelen kan Dat zorgt voor mijn geluk Scheve ramen, scheve kast. De muren vallen om. Dat ik van jou ging houden God wat ben ik stom. Jezus wat een klote zooi, heb ik er van getrapt Niemand die het schelen kan, en niemand die het snapt Waarom blijf je nou vragen…

Geluidshinder lekt mijn oren uit voor het binnenkomt gaat liggen op een met voelhorens gevuld matras stamelend blijft het onverstaanbaar bezwangerd door ongrijpbare prikkels rijp voor een legende vroeger loog hij nooit.…

Die verschrikkelijke hel Die zwarte wolk die bloed vergiet Die niemand anders lijkt te treffen Die niemand anders ziet Een schreeuw van wanhoop wil ik schreeuwen Maar mijn lippen blijven dicht Het is die klamme zwarte wolk Die condenseert op mijn gezicht Het alleen maar blijven staren Met je lijf zo zwaar als lood Eeuwig denkend, ruminerent…

liefs Cees…

Liefs Cees…

Ik ben zo in m’n noppie Ik ben zo reuzeblij en gil: “De Jordaan dat is mijn moppie” Maar niet alleen op 1 april Maar alle dagen van het jaar (h)echt alle dagen van mijn leven!…

De verlosser als de mens gaat verlijden lost het lijden op laat het lichaam los lonkt de (h)eerlijkheid als de mens is overleden is de geest verlost in de verlossing…

- Deze hartenkreet draag ik op aan Jenna H. uit Zwitserland -…

Vol grijze dreiging hangt het zware zwerk Op 't rossigbruin van de uitgebloeide hei. Langs 't bleke zandpad zeult een kar voorbij Een donker schonkig paard. Eén tengre berk Rijst rank op 't grauw met siddrend bladgesprei. En plechtig ruist, 'lijk 't orgel in een kerk, De wind door 't woud van sparren lenig sterk En sombre beuken, 't heideveld…

Midden in mei, toen 't zomer worden zou, had ik een droom vol oud en schoon verdriet, die 'k eens zeer liefhad, kwam in 't donkerblauw gewaad en lachte: 'Waarom lach je niet?' Meer niet, - zo is 't in dromen. - 'k Voelde flauw dat 't lang was, sinds 'k door haar het lachen liet. Maar sterk mijn droefheid, sterk mijn eigen trouw, en…

de hemel viel sterren in de zon straalden gebroken ijs groen blad in een glas ogen die brandden handen strandden streelden een wang lippen openden kusten vergeten lusten glazen vol geschonken klonken als gedichten vreemde gezichten zwarte gevaren verwarde haren onverwacht een nieuwjaarsnacht in de hitte van de zomer lief, blijf…

en dan is het stil de kamer leeg staan tafel en stoelen zinloos zwijgen de mensen de klok het bed de vogels in de tuin liggen de honden neer dan is het stil de kamer leeg geen adem meer…

Jouw verlangen naar liefde is net zo kwetsbaar als het mijne We ontmoeten elkaar in het virtuele vlak en koesteren ons aan woorden die gevoelens oproepen in een moment van verbondenheid om vervolgens weer te verdwijnen in een wereld van eigen gedachten…

juichend bevrijdt de zilte wind het water van z'n zware last strijdbaar gras omarmt het nieuwe land, beschermt en houdt het vast verdreven uit de hoge rotsen, verrezen uit de getijdenstroom groeit de parel in het ondiepe duister waar de zon de strandglans doet ontwaken uit z'n droom zo hervindt het woelig zand 'n nieuwe bergplaats, 'n haven…

De begraafplaats Vroeger liep ik daar met een grote boog om heen. Ik had daar niets te zoeken. Maar nu, nu kom ik er elke dag Om mijn overleden zoon Te bezoeken.…

Een mens verandert slechts als een ander hem dwingt -- Zelf kan hij dat niet.…

En nu? Weer de schrik van 'Nu', die mat onder ons -- die steeds weer wegschiet.…

een " D I C H T E R " voel ik mij'…

Het resultaat van al uw gerijmelijver: "hoe vaker gestemd, hoe lager uw cijfer".…

wanneer woorden tijdloos lijken zich warm weken op witte rotsgrond lente als oogst wordt binnengehaald met helderblauw en hoog plafond dichtbij en in de vertevloed van de ochtendmeeuw die zilver, haast als licht, uit mijn ziel tevoorschijn komt begraaf me dan en alleen dan in het geluid van de zee hoorbaar tot in vele andere levens…

het ene na het andere rouwproces gilt in wat eens mijn thuis was alles wacht op een teken van leven ook jij het lawaai neemt toe en toch lijk je op de stilte ik knik dezelfde avond nog en ontvlucht iedere kamer waarin het zicht op mezelf ondraaglijk is…

steeds meer vult de schaduw van het huis zich met verhalen la vie sans rose signeert de sombere vragen die nog roerlozer dan ooit voordien de zon schuwen ik laat mezelf los vastgebonden aan het bord - te koop - en zink onberedeneerbaar in de transparantie laat niets achter dan een liefde en een kat die zich vasthaakt…

In de medische mallemolen waar geen mens in zitten wil, daarin zit jij nu en weet je: die mallemolen staat niet stil. Je zult mee moeten draaien als is 't tegen je zin, je zult 't moeten doorlopen en hopen dat je uiteindelijk wint. Want zitten in die mallemolen is echt helemaal niet fijn: want het enige wat we allen willen is toch om…

Liefs Cees…