Alle inzendingen over Cello

verhaal door een meisje gezongen in spaanse taal, met verfraaid hebreeuws; danst en zingt haar lied met gekleurde kralen versierd op het strand; de muziek verspreid door het ottomaanse rijk met klanken, ritme's van vele culturen en flamenco om haar heen; glans gebronsde huid, - juweel - navel van goud, wiegen heupen op klanken van cello…

Somtijds vrolijke vioolmuziek, maar van tijd tot tijd het resultaat van een strijkstok op cello naar wat zwaardere achtergrondtonen. In een zoektocht naar wat harmonie om te zoeken naar dat dagelijkse gewone. Dat simpele voor een klein publiek. Dat luistert naar die nachtmuziek. Die oren vindt waar mensenharten wonen.…

tovertuin doemt vergrendeling op verwonderd peinst de boer over de os die plots viool spelen kan met vuur en magische veer schrijft een nachtelijke dichter onverdroten voort kinderhanden tekenen het ei in de buik van de rode hen de lantaarnpaal neemt de benen samen met het licht een man met één voet op het dak speelt cello…

Waar de zilveren maan in de pupillen verdwijnt het spookt, in december motregen één omgekeerde tarotkaart, die van de gehangene zwijgende op het gezicht van mijn moeder voor haar vertrek, in ons allebei, klinkt cello traag, traag, traag innerlijke beweging die strekt zich als herinneringen en liefde dolken en verwijt en weer, liefde…

Zonde van al die jaren en het klassikale onderwijs betekent niets meer Bosnia est patria mea Dianthus Caryophyllus nimmer Zeno, Plato, Pythagoras lelies van Monet en het leer van Kierkegaard niemand kan mij nog redden noch Richard de derde noch cello concerto van Elgar betekent echt niets meer geboorte en val van dynastieën aardrijkskunde…

terwijl de dwarsfluit dwarrelt treurt de cello laag in largo in haar hoofd ineens weer de bijna vergeten klanken die nostalgisch schrijnend vergeten beelden oproepen stenen vormen in haar hart de melodie blijft maar hinken tussen twee toonhoogtes hunkerend wachtend op woorden die passen om een lied te vormen rond vreugde en verdriet…

Na zacht rumoerig wachten op eerste tonen terwijl gespannen snaren worden aangezet tot welluidendheid met fluit of klarinet om Grieg’s suite met schoonheid te bekronen klinken schuchter de eerste zachte akkoorden van het schone “Opus 40, Aus Holbergs Zeit” klanken vanuit de oudheid Muzen geweid tonen van cello en fagot die we als fuga hoorden…

Dit is een sonatine Precies voor jou, die zacht en fijn Met een viool, een mandoline Een cello moet bezongen zijn.…

Met Yo Yo Ma op Cello.…

de orgelpijpen vallen hijgend dicht na hun halsbrekende toccata-plicht de galm versterft in deinende rimpels palliatief uitgeleid door hoofse klavecimbels partituren zien hun einde naderen dwarrelen neer als herfstige bladeren hobo en fagot slaken de laatste zucht wijl cello's vertrekken voor hun ultieme vlucht de harp streelt zich in weemoed…

Onervaren reizigers verdwalen zo gauw in onbekende streken Ze laten zich verleiden door stegen en seinen en gaan trappen af naar de binnenkant onwetend waar ze zijn, ergens echt of maar wat rondtollen in hun hoofd, dol doller dolst gedraaid door hun zintuigen die hen omringen met muren die ze willen aanraken om te weten of ze hard zijn…

Een lange minuut daalt grote dankbaarheid neer -- Hemelse streling.…

Ik zie me dansen op snelle, lichte voeten -- zonder gestruikel.…

ik ben met pauk, viool en fluit met contrabas, cello, en luit met het spinet, de harp en hoorn uit innig samenspel geboren. hoor de violen met mij dollen, zie de trompetten wangen bollen, zij voeren steeds op uw rekwest mij voor u op, met groot orkest.…

Diminuendo, fluistert Bellefleur Zij voelt hoe fijnbesnaard zijn strijkstok is En hij hoe zacht en warm haar cello is Ze zucht en ziet mij luisteren aan de deur Vous êtes, comme mon amant, ma petite fleur Ik hoop dat u ervaart le grand bonheur…

onze dolende zielen jouw liefdevolle glimlach heelt net zo sterk als de wilde strijkbewegingen, die ik jou en Jacqueline du Pré (achter jou) zie maken, terwijl ik in slow-motion jouw mooiste oogleden van het firmament, gezien de feeërieke schitteringen aan de binnenkanten, voorzichtig kus, en kijk naar hoe jij teder musiceert, wens ik jouw cello…

De donkere achtergrond valt weg, de compositie kiest voor onafgewerkte kerstsymfonie, de dikste snaren van de cello. De diep ontroerende klankopbouw keert met symphatie terug, tosend applaus de eerste minuten blijft permanent aanwezig.…

deserteursfiguur Ik heb U zien schommelen onder de bezetting van stad tot stad flets en flauw uitgetobd en afgemat Ik heb U gezien in mijn bezette stad in een danszaal de muziek zweeg toen Gij binnentrad haar trage wals het ritme van Uw gezicht was sterker ZO in triestigheid dan een gebroken cello…

De nacht zal ik hier bij u waken, nu alle snaren sidd'rend braken van uw vermoeide hartsviool, nu gij ligt stil en uitgetogen, met neergelaten wimperogen en van uw mond breekt niet meer uit het cello diepe klaaggeluid. Hoe vèr-verstorven stil is 't thans...…