Alle inzendingen over Corona-tijd

een paar tellen en de trein gaat midden in de nacht tel ik de uren van de zomertijd en van alle vogels die nu kwetteren in het Amsterdamse Bos het seizoen zo vroeg overal de bloemen en de bloesem dan zie je die oude wijzerplaat met een secondenwijzer die telt en telt stel dat je die wijzer ziet stilstaan precies op de klok…

Hoe lang, voor wat en wie, heeft de tijd? Ik enkel, noteer. Het is niet gemakkelijk; het doet me zeer. Ik schiet als boogschutter mijn verse pijlen richting doel vol gevoel. Ik, als mens, had immer één wens: vervolmaken van mijn opgepakte levenstaak, samen met andere zielen.…

in een baan buiten de tijd Opgelost in eeuwige tijdloosheid…

De tijd, het is zo'n raar ding de tijd van toen, de tijd van nu de tijd van morgen de tijd van bij geboorte, de eerste ademzucht waarmee ik het leven in ging.. De tijd, soms lijkt die zo traag soms lijkt die ook zo heel vaag. De tijd met mooie beelden sla ik wel op in mijn herinnering. Waar is de tijd?…

Voorbij gevlogen aan mijn zijde de gevoelens verborgen het woelen voorbij de gedachten zo aan het eind van mijn krachten voorbij het samenzijn wat scheelt in een leven het bijzonder vele, blijkt maar klein voorbij het delen van lief en leed de tijd zal helen als ik een nieuwe stroming weet.…

ver weg in de staalblauwe lucht zingt een lied een deerne schoon als ochtendnevel danst in vroege sterren, haar vederlichte rokken ruiken kruidig en handen met passie onherkenbaar verkeer raast versnellend onheilspellend een wisse dood tegemoet, maar niemand neemt de tijd om ook maar ergens bij stil te staan…

Heb je ook iets meer tijd!…

Het is stil in huis - De hond gromt niet, De hatelijke klok Slaat niet voortdurend Het overbodige middaguur, Het maal blijft onaangeroerd En verdwijnt stilzwijgend In de voren van de tijd, Ze heeft nog geen trek En wil het voor vandaag Hier maar bij laten…

de tijd is soms een bom wachtend op ontsteking zelden een kabbelende rivier stromend door sprookjesland windstilte voor een storm barst die los aan alle kanten lijkt er geen eind aan te komen wanneer je er midden in zit een schrale troost die wacht: elke tijd is tenslotte verleden vooral als de pijn is geleden want het heden leeft zich…

het licht haalde ons uit huis toen de zon besloot te schijnen ze kleurde onze woorden in we namen de tijd met eigen handen en voeten gaven we vorm aan gedeelde herinneringen waarvan we nooit zouden weten hoe het eigenlijk was geweest…

ik scharrel rond in uitgewoonde dromen hoe spint het hart een draad naar toen ik vliegen kon?…

boven het water dreven donkerblauwe wolken een wit schip lag voor anker muziek danste uit openstaande ramen en deuren de dagen waren lang woelende levens sleten weekten zich los van elkaar vielen langzaam uiteen een meeuw schreeuwt uit volle borst landt zwijgend op de kop van een verweerde stenen held…

Verleden week was het groot feest Dus ben er even niet geweest Je zou denken, je maakt toch tijd Maar weet je: ben niet meer zo snel en bij de tijd.…

ik zag vanuit het raam hoe je handen liefdevol de lavendel beroerden hoe je met gesloten ogen licht voorover bukte en de zachte geur opsnoof ik zag de kruiwagen gevuld met woorden van grijze kabbelende regen van duizelig verlangen ik zag woorden van vaalgele vergeten bloemen ik voelde het onstuimig slingerend hart waarin alles…

haar hoofd stroomt vol goud licht als ze zijn brief vasthoudt hij beweegt naar een andere plek als hij haar brieven leest schone breekbaarheid van twee geschreven intieme levens de tijd is daar het diepe gevoel baant zich een weg naar de tedere eerste aanraking…

tijd als ware geliefde Koester oprecht onomkeer- bare gebreken Gecreëerd met hulp van een slecht lot door tijd gegeven…

wiekende reiger fluisteringen van het riet de trage deining van het water als de borstkas van een slaper gelukkige reus we peddelen voort op bootjes van berkenbast een verre grutto…

verankerd in boerengrond de eindeloze korenvelden de kleine boerderij de grote graanschuur erachter uit het landschap gewist de blaffende hond aan de ketting de kakelende kippen op het erf de altijd kraaiende haan het getjilp van mussen onder de dakpannen de gewortelde boer op klompen alles ging verstomd voorbij hoe stil het was toen tijd…

aangekomen aan de rand van het stille leven kijken we ontroerd naar de dans van de spreeuwen in de schemering opgetild uit onaanzienlijkheid waaiert de zwerm uiteen verdicht om dan weer open te vouwen bestaan in geleende tijd vanwege elkaar in de stilte schuilen we boten varen aan ons voorbij wie zal ons in verlatenheid kennen onze…

Eindeloos veel mooie momenten waarbij ik denk, kon ik de tijd maar even vertragen. Want het zijn van die momenten die ik uiteindelijk het meest koester en spaar. Maar het blijkt zinloos om zelfs maar een beetje tijd te vragen. Ik besef het keer op keer als ik weer eens doelloos naar de klok staar.…

de wereld krimpt bij zo veel stille uren op de dag een droom op zoek naar houvast valt ontredderd uit de lucht we raken verloren in een mengsel van beelden woorden en wie we waren het wassende water verorbert het land het land wordt weer water eenmaal in de wolken zie je niets tijd om te gaan…

Een eeuwigheidsmoment het zomaar stil bewust worden van vrijheid als we de tijd passeren waar we zo vaak slaaf van zijn…

hoe licht moet men zijn om aan de aarde te ontsnappen hoe ver zal men gaan om de horizon te bereiken hoeveel honger heeft de zon als zij de planeten opeet hoeveel as is nodig voordat de zon een ster wordt hoeveel jaren duurt het voordat de oceanen verdampen hoe pijnlijk is de sterrenstof waaruit we gemaakt zijn…

De mus tjilpt precies als toen ik kleuter was. De zwaluw lijkt als twee druppels water op die van mijn jongensjaren. De mees vliegt onveranderd doorheen mijn leven. Alleen ikzelf, dacht ik vol zelfbeklag, evolueer ten dode toe.…

Vooruit dan maar, er is geen weg terug We stappen nimmer in hetzelfde water De tijd stroomt achterwaarts en vroeg wordt later Verloopt zij traag, dan gaat ons leven vlug Het bonte nu verbleekt in het verleden De waterrimpel stolt op ons gezicht Zij wist de voetstap uit van onze schreden Zacht knarsend schuurt in ons het tijdsgewricht Ons…

de stad mijn buitenjas die me omringde meeboog en me soms verwarmde de stad waarvan ik de meeste straatnamen ken maar niet die van alle mensen de stad de buitenjas die me meedogenloos overviel en me achterliet op onbuigzaam asfalt de stad de kleine buitenjas die jou en mij omringt met ons meebuigt en ons wonderbaarlijk verwarmt…

beginnen we met maandag dan kijken we naar de maan die vaak zo klein is en gaandeweg weer heel groot dan is er de dinsdag vragen we hoezo dins ? is het alweer woensdag Woens is vast een dorpje in Drenthe niet te vergeten donderdag dan zijn we bang voor het onweer je zou dan makkelijk getroffen worden door de blikseminslag van…

's Ochtends een zeewind, 's avonds een wind van het land – daartussen: mijn dag.…

we kwamen los van de woelige jaren onze volle koppen maakten we leeg we bewerkten de waarheid en lieten dingen weg we keken niet meer onder het grote kleed de meedogenloze tijd penseelde onze poreuze huid we spraken zacht in onze laatste dagen…

ergens schort het aan besef door bomen het bos grondig, heuvelachtig, aards gruizig in mistnevelen fijnmazig verdeeld met een zilvergrijze dunheid melkweg ten spijt gehemelte noch schorre keel sommige dingen zijn niet zoals ze lijken zoals vandaag het verleden van morgen zoals scheidslijn woord voor woord gespeld zelfs toen…