Alle inzendingen over Dal

ondervoed / operatief verwijderd en gelouterd begin ik aan een derde whisky met ijs het is een lang verhaal maar ik houd het kort specifieke irritaties en diep gekoesterde verwachtingen nemen de overhand / in het stille dal één enkele onhandigheid blijkt noodlottig zelden / heb ik zo verlangd naar kanker mezelf verplaatsend / met…

Smachtend naar het Groene Goud ontwaar ik vele dromen In het Maanlicht hoor ik niets wat mijn Hart vervullen kan Uren leeg en zonder weemoed ook de Toekomst is nog ver In mijn oorschelp heerst de Stilte van een onbewogen lied Van diepte en van dalen Dralen wordt mijn hoogste nood… Hoor die vilten voetjes stappen op een harde ondergrond…

overgaan in water steeds breder de baan makend naar beneden waarom wilde ik hoger waar de grond harder wordt dichter bij god of goud van aardse zaken kon ik niet geraken, edoch die gedachte zal ik laken hoog en machtig striemt de kou, slaat ranselende wind om dovemansoren tot je valt en niemand je zal horen hoe groot moet je dan zijn om af te dalen…

Zonnestralen hebben ons teder gekust Nu is de zomer echt uitgeblust De metamorfose is begonnen van een nieuw seizoen Zomerbloemen zijn uitgebloeid Bermen kortgesnoeid Alleen het gras blijft altijd groen Wolken grijs en grauw spelen met het hemelse blauw Dan dalen regendruppels in glinsterende parels op de aarde neer en de fluistering…

moet ik je vragen of je mijn lichaam wil verlaten maar voor we afscheid nemen en het verdriet van de wolken drinken wil ik nog één maal met jou naakt voor de spiegel staan schitteren binnenin om doodgewone dingen, om de vogels die in de bolster van mijn buik hebben gevlogen om de duinen die nog zachter klinken dan de lelietjes-van-dalen…

De mist glijdt zonbetast door ’t dal. Schaduwen groeien op het veld van bomen die staan opgesteld uit het gelid langs d’ akkerwal. Geploegd, gezaaid, ’t ontluikend groen strekt hoopvol naar het zonnelicht de sprieten uit als tegenwicht voor wortels die dat anders doen.…

Dwalend door het beukenbos Ben ik even weer dat kind Dat eens met jou door het lover liep En hoopt dat ze je vindt Ik zoek tussen beuken en berken Door bladeren en natte mos Het bos waar je zo graag kwam En hier laat ik je los Je geest deint op de wind Elk briesje neemt je mee Laat je zweven door het woud Laat je dalen naar benee Dwalend…

Hoe moet ik tot U spreken, Opperwezen Nu mijn vriendinnetje straks sterven zal Ze kwam, zoals U weet, lelijk ten val En niets of niemand kan haar nog genezen Ik heb haar wel op Uw Bestaan gewezen Maar zij zit woedend in haar diepe dal Charon de Veerman, zie ik, nadert al Zeg, kan Uw engel er niet eerder wezen?…

Hun lichte vaantjes dragen blaadjes fijn van bramenbloesem in ’t omsloten dal; en vedergrassen, wit in zonneschijn, wuivende pluimen van de vestingwal. Langs heel het duin een flikkerende lijn van lichte lansen, op de omgang, al in dichte rijen hooggericht en pal: de helmenbossen, die speerdragers zijn.…

Soms, hoor ik zachtjes “Moeder” roepen en daal ik uit mijn niemand neer. Maar kan voor niets nog namen vinden. Want wie ik ben, weet ik niet meer.…

Langzaam rijdt de zomerwagen vroegtijdig de lentedag binnen even kijkt de warmte verrast op maar sterkt zich daarna weer lui uit op het fluisterende zand de wagen lost het heilige geel en verse oker uit verre dalen de wind zwiert de maankleuren in tovercirkels en reepjes plezier als een tekenblad hangt het zand in dwergduintjes tegen…

wolken drijven voorbij en ik sta op het balkon wacht op de vogels in de vroege ochtend terwijl ik ze al hoor denk aan jouw stem over de telefoon het regent en het regent m'n balkondeur die openstaat bijna getroffen door de bliksem zeg ik je naam en hoor je stem altijd jouw stem dichtbij en ver weg de vliegtuigen die dalen…

Goudgebloemd is het stille sterven In weidse dalen lommerzacht De oude man ziet om in afscheid Overdenkt wat hem tot hier heeft gebracht Lang geleden jong in krachten Had hij in fantasie nog zo gevreesd Hoe het leven te verlaten Als oud worden hem gegund was geweest Nu bij het moment van opzien Zag hij dat de angst hem was geweken…

Eens zullen we stijgen tot grote hoogte je zal het zien verlichtende wijsheid misschien maar eerst moesten we gaan door dalen om de afgronden te kunnen overzien het inzicht te halen en onze kracht te peilen om de hoogte te bepalen ook door storm regen en wind tegen geleerd de storm vervaagt wat toch moest gaan buigt en geeft nieuwe kracht…

waarde vriend het is hier prachtig de koeien zijn ontroerend drachtig de spoorlijn loopt dwars door het dal een vrouw beheert de waterval elk huis of hok met beemd en gaard verkoopt men op een ansichtkaart de mensen lopen traag en stug en komen op geen stap terug men zegt God heeft ons klein gebouwd maar sneed ons uit behoorlijk hout…

De nachten naderen waarin dwalende manen dalen door dichte schemerluchten Landend in de kleine hand van zij die nog gelooft De wereld heeft twee vlechtjes en een lach waaruit een tand ontbreekt de herinnering van sterren in haar ogen ze steekt stil haar handjes uit En vangt de missende maan die het niet kon helpen te vallen met als…

ik schilder je de bergen op voorbij de rots en de vallei toon je de uitzichten een horizon voorbij zie in blauw de nevels van de morgen even zonder zorgen genieten van de dag ik weet het pad dat je in de verte zag we dalen snel penseel voor jou ravijnen, hun diepte voel je aan mijn hand in samen blikken zal hun dreiging vlug…

Al ga ik in een dal van diepe duisternis ik vrees geen donkerte, geen enkel kwaad, maar ik mag zitten aan een koninklijke dis dit voor de ogen van wie benauwdheid beraadt. Ik kan de zalfolie op mijn hoofd verdragen. Mijn beker is nog meer dan overvol gegoten voor de ogen van allen die mij beklagen.…

we ontdekken de oceanen onderdak voor de woningloze dichter op drift poëten reizen in het spoor van Alexander de Grote met karavanen door dorre oceanen van zand de lyricus penseelt bedwongen bergen waarlangs gerafelde wolken de dalen binnenzakken in veertien versregels dicht de sonnettenschrijver een onverschrokken reis naar de…

ik sprak tal van vreemde talen maar in alle ogen zag ik jou vele wegen zijn betreden heb links en rechts gereden overal was jij mijn vrouw in de diepste dalen waar het donker lang bleef dralen zag ik langs de toppen weer jouw blauw je handen hebben me geleid en op de steilste toppen heeft je lach me altijd weer verblijd…

De bomen die steeds nog zo vol in blad staan en de temperatuur die maar niet wil dalen. De Natuur is klaar, wacht nog met het herfstbeeld, de bomen staan nog zo mooi in hun bladergroen. De okers zijn gemalen, de sienna is aangegeeld, oranjens gaan stralen met een tipje vermiljoen.…

haalt hij een tien, geen zeven Die trematrucendoos - mij te aftands En ben je naar een moeilijk woord op zoek Met of juist zonder streep of initiaal Een umlaut, trema of een kapitaal Je phonecorrector weet het allemaal Met dank aan wikitolk als woordenboek Maar is Het Groot Dictee nog 'Nationaal' Die tour de force van Koenen en Van Daal…

pijn er vonkte woede in je ogen, maar je stem fluisterde fijn je daagde uit met mij de grenzen te passeren het gevaarvolle genot van balanceren te proberen je lichaam vroeg me het te breken, zo dat je je kon overgeven en op de toppen van je zenuwen kon zweven ik heb je niet gespaard en rauw genomen we gingen door het diepste dal…

ik zit de zon schijnt over velden zover achter mijn gezicht ik keer in luwte achterover gedachten stromen uit het licht van gouden kleuren zie ik sporen ver weerkaatsend in een dal ingeperkt door de flarden van een jeugdig ideaal beelden stemmen in mijn denken door het weelderig gegroei hoor ik ruisen…

Je hielp me door de diepste dalen, en vroeg er niets voor terug. Hooguit een aai over je bol, of een streling over je rug. Geen mens kan trouw zijn als een hond zo trouw kunnen mensen niet zijn. Dat is de reden volgens mij, waarom een hond je beste vriend kan zijn.…

Tezamen met een koele wind rilt ze in de nevel van het dal. Een zwarte vogel tuurt in de diepte van de nacht, verscherpt zijn blik. Een eenzame ster licht even op. Druppels doorschijnen een bleke maan. Het is even eeuwen ouder doch schimmen komen en gaan.…

Jouw naam dwaalt als een zacht parfum door de stegen van mijn verlangen waar passie en tederheid elkaar bevangen Jouw ogen kijken als zachte beddingen van rivieren door de bergen van mijn kracht waar de hoop en liefde wacht Maar oneindig ver lijk jij bij mij weg te bewegen als een niet te vangen ster De dagen klimmen waarna ze dalen…

ik zag het zachte ademhalen hoorde hoogte wist de dalen met in je lach het liefste vergezicht dat er vandaag op aarde was de ochtendzon scheen licht contrast schaduwde wat nog slaperig was om in het proces van ontwaken alles nog eens extra mooi te maken in je lenteachtig lief bewegen bloeide kleur dauwde kou het gras met…

Ga door een heel diep dal. Zelfs troostende armen voelen vies. Zelfs handen die willen strelen. Het is iets waar ik niet voor kies. Kan het gewoon niet velen. Ben tot op mijn botten bezeerd. Heb mijn jeugd achter me gelaten. Onbezorgdheid de rug toegekeerd en kan alleen nog maar haten.…

Als uw vlieger neer wil dalen Moet ge hem weer op gaan halen, Met een strakker, straffer span: Zonder moeite geen plezier Met dat vliegende papier. Palmen, palmen, wat je mag! Kunt ge hem niet boven houên, Zorg ten minste voor uw touwen . . .…