Alle inzendingen over De neet die geen lui

Een nijvere huisvrouw te Heeten Trof laatst op haar hoofd een paar neten Ze zei: dat gespuis Moet ik niet in huis Zoiets gaat gewoon aan me vreten…

Ik heb het net gedicht De fuik sluit De deur op slot Ik heb het net gedicht Het luik voor mijn ruit Een steen voor mijn grot Mijn handen voor mijn gezicht Het net gedicht De boel op slot Terug getrokken in mijn grot Mijn handen voor mijn gezicht Dicht Op slot…

een zucht trekt door de tijd en ik vergeet doe toch alsof mijn stem wordt trager zwaarder of misschien juist ijler vreemd knikt het tweeduister mijn mond naar zinnen omlaag waar mijn angst woorden zeist verder voorbij het weigerend zelfbedrog en mijn verminkte zielenbeeld ik vergeet doe alsof ik vergeet net…

Het is een nette heer Maar zijn oren kloppen niet. In een opwelling houdt ik hem vast. Ik, trouwe onbekende vriend. Beschermend, zoals hij 't verdient. Maar ongevoelig rukt hij zich krachtig los En loopt weer verder, ja naar wie? Het is een nette heer Maar zijn gevoelens kloppen niet.…

rustig maar, het was net echt…

Ging net goed. Blik. Ik zag je. Net een groet. Koffiekop net rechtop. En het blad net niet nat.…

regendruppels vallen in zee de wind drijft mensen huiswaarts ik keer noch richt mij verder naar vragen, luister enkel naar weemoed en verdwaal tussen geruis, de mond verlaten sinds het afscheid ken ik de weg van de regen en hoe meer ik waai hoe meer ik tot zwijgen kom ik wil de vloed staande houden, de meeuwen die in zilte plassen de…

Kijk nou eens wat een gedrag, een vrachtwagenchauffeur die het net op tijd zag, claxonneerde om haar te ontwijken, echter zonder op- of om te kijken, stak de nette dame haar middelvinger omhoog!…

Wolken bestaan uit ijskristallen echt veel ijs-glas en waterdruppels in lucht die koud is, met daarin veel water zeshoekig van vorm, aaneengeplakt; SNEEUW In vele landschappen op kerstkaarten ontelbare ijskristallen in overvloed ZET NU DE AARDE OP 1 Geen sneeuw en ijs is geen leven Veel wateroverlast; dat dan NATUURlijk weer wel; steun…

Te vaak en te vergeefs heb ik getracht de dialoog naar mijn hand te zetten, in ontgoocheling bleef ik achter ter zelfde spijt wat niet vermijdt dat spektakel in andere zetting uit te drukken in treurig leed omgeeft, van eigenwaarde ontkleed, zodat ik terug kon vallen uit het mirakel dat in mijzelf geboren was en bij tegen beter weten…

Sta ik nu te springen om net als de vogels weer aan het werk te gaan.…

net genoeg adem om de stilte te dragen net boven de grond net genoeg gewicht om niet te blijven hangen aan lange armen net genoeg liefde om het leven te laten gaan zoals het is net genoeg handen om al het waardevolle te delen met jou en met jou en jou…

mijn pen lijkt vaker, misschien wel liever terug te willen schrijven dan vooruit vloeit vandaag naar een luie bocht in de Oude Maas waar een kleine jongen met zijn vader zit te vissen terwijl de tijd rond de vertrouwde stek tussen de koeien in het gras weer net zo traag als toen verloopt ja, waar het simpel geluk van ooit nog…

Hoe lui kun je luieren op een zondagmiddag? Hé Jim! Spel eens even b o u l e v a r d voor me? Wil je? Kom op zeg! Toon eens even een beetje meer spirit! Net als die helden van toen die je zo-even nog neersabelde Grote bek bandje lek Admiraal lafbek. http://www.youtube.com/watch?…

aan de overkant de glimmend witte toren van lui lekkerland…

de zitzak verweet de luie stoel dat deze geen poot verzette…

heethoofdige lui hakketakkend in een bos vol dwarsbomen…

Maakt taal je niet blij als je weet dat een lui paard toch geen luipaard is…

Haast iedereen slaapt nog maar het licht is al ontwaakt; de vogels proberen hun nieuwste wijsje maar weinigen die het horen. Wat beulen we ons toch af vijf dagen op zeven om daarna bij te rusten. Maar hier en daar is er oorlog, onvrede, pijn, armoede en onderdrukking. Wij slapen nog. Drie mensen zijn zo rijk als bijna vijftig landen samen…

"Wie maar de goede God laat zorgen en op Hem hoopt in 't bangst gevaar" blijkt een schijtert in het gegeven leven blijft hangen in zijn of haar luier-fase…

Ziedaar, het bloemt en bijt in lentebuien Vol witwes levenslust en avontuur Al raakt zij licht van slag en overstuur Van hamerkussen en de klokken luien Haar caput leeg met lente in de bol In vuur en vlam in vreemde legersteden Met jan en alleman te snel tevreden Zij is een vrouw maar toch geen toverkol?…

Je haalt alles uit jouw mogelijkheden riskeert veel met jouw onmiskenbare talent nooit meer lui, hoor ik je zeggen en je schrijft opnieuw een enerverend gedicht de blauwe maandag is een maand geworden de zon en de maan hebben een gezicht nooit zullen woorden muren worden je zoekt contact met een herkenbaar gedicht.…

Wie geeft dan thuis Net geteld drie wezens ter aarde. Lui me ergens onbekend ergens op één uitzondering na De zogezegde Liefste Vriend nekt je met lust ook plezier. Er wel conclusies uit getrokken, best niet zo mal NU weet ik eindelijk ..... wie om me geeft ................…

De verkoop van jullie, mooie planten is een pre, oh ja echt waar. In de super, Dirk of Aldi staan: jullie te pronken zonneklaar! Maar 1 ding moet me van ‘t hart en wel: ze sterven een snelle dood, kommer en kwel niemand die ze water geeft, zodat: aan het einde van de aanbieding-periode: Je een plant koopt, een bijna dode!…

De luie dag is weer gekomen, mijn blik op de tijd is weids, ik peddel fietsend huiswaarts om verder uit te dromen, neem afscheid van het korzelig zand, het duin en horizon zijn beknopt, de lucht gefopt door wolken bijeen gedreven schapen.…

Tijdloos zoenen in Groenestraat, voelen op kerkhof van Nicolaas, doorzakken op Ledig Erf, blijf ik nog net de dood zijn baas. Christus, wat hou ik van Manenburg, sta verliefd op Tolsteegbrug, doorstekend naar Luie Eind, snel begraven, nooit meer terug.…

lachend voor hem zongen hun lied met kristal zuivere stem en geurden een leven lang naar honing maar hoe wonderschoon en oogverblindend zij wentelend in lavendel, schitterend van het goud niets is meer dan alles, niets is meer dan jij want bij alles wat ik zag, of ooit eens heb gekend weet ik dat alleen de dood ons scheiden kan omdat jij nét…

De nieuwe Nicci French jij opgerakeld door dat verdriet en alles voelt weer als toen hetzelfde verhaal bijna net als toen je foto op je graf net als toen in de kerk…

al vanaf zijn kinderjaren kon hij troebel kijken als door wazig glas om niet te laten blijken dat hij verloren was te groot voor hemzelf zoals de wereld leek zonder kleur of iets vlogen de dagen bleek om en verder niets een machtige oceaan met hem als vis erin opgesloten in zijn vangst enkel verlangen naar begin verdronk z’n grootste…

De duisternis slokt mij op De zon breekt door het dode wateroppervlak Om mij heen stijgen luchtbellen Dan word ik gevangen In een ragfijn net Het zit strak om mijn weerloos naakte lichaam Zo strak dat het afdrukken achterlaat Het doet pijn Ik ben opgesloten in het water Een gevangenis, en toch niet…