Alle inzendingen over De stilte gedragen

Vergeet-me-nietjes Een schattig bosje Erg toepasselijk Maar meer ook niet Het is verwerkt, zegt zij Ze moet nu verder Desondanks voel ik verdriet Haar moederdag is blijvend anders Ontbijt op bed verleden tijd Niet samen op, geen peukie roken Geen kopje koffie of simpel ontbijt Dit is alweer de tweede jaargang Haar man rust zachtjes onder…

in de stilte van de nacht verliest de moed haar kracht en wordt verdriet geboren snijdend martelend tot het eerste ochtendgloren verjaagt de nevelen van de pijn en hoop vult langzaamaan het zijn…

Een vlinder vergeten Een vogel in de lucht getekend Een zwaluw zonder zomer Een lied geruisloos vervlogen Een korrel zand Een stilte verdoken in mijn hand In het zwijgen van de regen Het dansen van de wind In het strelen van de hemel Het dragen van het leven In het zoeken naar het kind, omarmd door het licht, zal ik krachtig vliegen…

Wanneer onverwacht en plots kleuren van stilte het lichaam binnendringen waar ze langs het adernetwerk onderweg zijn naar mijn hart Ik probeer hen te begrijpen en verstaan laat staan oplossen in het luchtledige.…

De stilte, is hier het meest gehoorde geluid.…

Als ik eens met mijn deur in huis zou mogen vallen Mijn leven rond de tafel uit zou mogen stallen Een boom zou mogen planten uit mijn zieletuin Wat zou het water van mijn zee glashelder zijn. Als ik mijn hemel eens op aarde kon verspreiden Mijn goede vruchten werden smaakvol onderscheiden Ik zou schoon gekleed…

het geroezemoes verstomde toen jij stilte bracht in een lach die alle blikken zag en een welkom voor ieder had geen nederige verontschuldiging voor het onderbreken van gezelligheid maar een verwachtingsvol nieuwsgierig zijn geen woorden wel een massaal mantraal bewegen waarin wij elkaar de zegen geven in vluchtig raken om…

Wanneer stilte geen laatste woorden meer brengt en gordijnen sluit voetstappen op de donkere traptreden het duister inhalen dan vouwen handen zich samen onbereikbaar voor een nieuwe morgen…

halve bol De tijd heeft dit krocht verlaten En zij die daar tierend het raam stuksloeg Met stille tranen van onmacht Ik zat doof van geluk in de hoek Vrijwillig geketend Haar snik trof me niet Het lege huis bleef dicht Tot de zon smolt in het westen In paarse, oranje, roze tinten Ik schrok wakker toen zij ophield In die plotse verkwikkende stilte…

De stilte die mij weer zoekt is ongeduldig als de gedachte die mij vergeten wil zolang ik niets verander en mijn woorden om bescherming vraag…

De stilte is het wachtende licht waar ik zie dat ik langzaam beweeg en niemand mij zoekt als ik verdwijn en weet dat elk gesproken mij weer zal laten leven in verhalen die met een stilte beginnen…

Soms probeer ik uren Het zwijgen na te bootsen Soms probeer ik dagen De stilte te zijn Soms probeer ik even Stil te zitten Soms probeer ik langer Mezelf te zijn Maar op de een of andere manier Is elke poging Een mislukking En op de een of andere manier Blijf ik toch weer Mezelf.…

ik dacht dat je vertrokken was in de stilte van de nacht we hadden zo'n ruzie gehad ik had het al verwacht na alles wat ik je verweten had was het begrijpelijk dat je was weggegaan maar de tranen sprongen in mijn ogen toen ik je 's morgens voor het bed zag staan…

Een hagedis bakt zich warm in de kozende zon Steels loerend naar prooi met zijn dubbele tong Een dakloze wesp keurt mijn zonnende tenen Hun onbruikbaarheid doet hem de benen nemen Tor sprinkhaan rups mier verstopt in hun holen Als ei pop of larve voor de winter verscholen Het gezoem van een kever, een bij, dat is al Het beklemtoont de stilte…

In het slapende ogenblik was haar droom een vraag die ze verloor toen iemand dacht dat ze eindelijk gestorven was en de aarzelende dood haar niet meer wakker maakte…

In het tijdloze moment zal ik vinden wat het geluk mij niet verbergt als het licht zwijgt en mijn dierbare stilte mijn woorden weer verwacht…

het gewonde hart weken snijdt splijt een eerste narcis de aarde in licht bevroren grond, haar hart zoekt juist de dageraad, terwijl groene bladeren zacht gevouwen langs haar ranke lichaam de eerste warme dag begroeten, spelen trompetklanken de tonen die zij niet meer wilde horen, toch heft zij haar gezicht naar het licht en fluistert stilte…

Ik hoor de stilte van planeten, fluitende vogels in het avondrood De bruisende zee die opwaarts golft en die de hemel in mijn oren fluistert Het verlaten strand waarop mijn voeten als naaktmodellen in aquarel geschilderd zijn Laat mij nog even één moment verzinken in gedachteloze stilte waar…

Stilte op het strand zandkorrels verbergen schelpen openbaren niet alles mist sluiert geheimen zon tekent schaduwen golven dragen zeeschuim vinden en verliezen wind laat woorden zwijgen…

schaduwrijk is de sobere kapel waar stilte vermenigvuldigt gedachten wachten op klare taal van duidend begrip zwijgzaamheid veredelt daar zonder te verworden tot klinkend goud in die ruimte van ondoordringbare leegte waar volheid als maar groeit berust ik in mijn lot mens als mens nietig, vergroot tot denkende zot…

waarom zeg jij niets laat je de stilte weerklinken als een uitgestrekte vlakte waar leven zichzelf verloren heeft waar vergane en blindgeworden zichten zwerven langs oude bomen met de dood achter zich aan waarom zeg jij niets laat je mijn stappen zinken naast de langzaam stervende morgen blootsvoets in het achteruitgaan oneindig ver…

decibelletjes zonder wanklank heb ik afscheid genomen van deze lichte kakofonie die zonder veel ophef nog heel veel leven in de brouwerij van stilte brengt…

Als je stilte kunt omschrijven met een veertje in de blauwe lucht Is het klankloos drijven in de lichtende schijn van een diepe zucht…

als jouw zwijgen tot een stilte uitgroeit dan zal een woord van jou mij verstommen……

hij braakt zijn droom in een dronken nacht vergrijpt zich blind aan roemloos denken beschuldigt zichzelf begrijpt enkel de leegte zonder rust en met een stervend gelaat met onbestemde vleugels breken zijn ogen en de grens waar nooit meer een dag zal wachten een schaduw valt neer marmert zijn mond donker glijdend - het is voorbij…

Er klinkt geen stem, er juicht geen zang, er klaagt geen kreet en toch voel ik de stilte wegen; ze drukt en dringt, ze maakt me bang, ik kan haar niet verdragen. Zijn stemmen dan alleen maar stom en zingt enkel de regen? Ik voel de stilte wegen.…

Er moeten witte hoeven achter de zoom staan van de blauwe velden langs de maan 's avonds hoort gij aan de verre steenwegen paardehoeven dan hoort gij alles stille waan van verre maanfonteinen zijpelt plots water - gij hoort plots het zijpelen van avondlik water - de paarden drinken haastig en hinniken dan hoort men weer hun draven stalwaarts…

Wijzers tonen staand het uur waarin de stilte werd geboren dag en duur vergeten raderen laten niet meer horen dat een droge tik laat weten hoe de tijd wordt weergegeven de klepel hangt sindsdien maar zal zich nimmer storen aan dit stille leven…

Dus laat ons zwijgen nu en dan en enkel glimlach zijn, alleen maar stilte.…

zo leeft in mij de stilte waarnaar ik soms verwonderd kijk als immer draaiende spiegel in een gevoelig schemerlicht dat kaatst naar alle zijden om het gedoofd lawaai nog verder te verspreiden met grote ogen zoeken mijn zinnen de oorsprong van het eenzaam zijn in de hartslag van duizend vragen tot ik krachtig ben om het antwoord…