Alle inzendingen over Deken

Je ligt naast me, steeds verder weg de deken is te klein, je hebt het steevast koud het bed blijft even lang maar lijkt almaar breder vroeger hadden we seks, maar daarvoor zijn we nu te oud Je ligt naast me, dicht tegen me aan een deken is niet nodig, we hebben het altijd warm het bed is studentikoos een twijfelaar, we gebruiken de helft moe…

de wind fluistert niet meer maar vlaagt de bomen kaal wolken donkeren tot het diepste zwart regenen leeg uit een vol hart en ik trotseer de dovende kleuren van de herfstgloed accepteer verrotting en de dood met hoop op verder leven laat de witte deken van de schepping mij met rust en stilte dekken ik zal wachten tot een nieuwe…

De stilte van de nacht valt als een zware zwarte deken om heen. Zou dit het zijn, de eenzaamheid van de dood? Vertrouwd alleen....…

zonbeschenen schapenwolken warmen mijn gedachten als een wollen deken herinneringen aan jou gezwachteld in vreedzaam wit…

Tot het vertederende moment dat zinnen beginnen te zwijmelen en woorden gebogen tuimelen, zodat de geest weer ademt en de deken krenkt.…

De warme Kerst in ons aldaar, onder een witte deken, ieder jaar.…

Dobberend op zilveren rust bergdekens die heerlijk vaag opduiken langs de zwoele kust het is de mooiste dag vandaag De zee blauwer dan blauw net als die twee ogen aan boord die twee ogen zijn van jou we staren…zeggen geen woord Op het dek onder een deken kabbelend water aan onze zij genoeg naar de sterren gekeken welterusten, lieve schat…

Was er maar een hol of grot Om in winterslaap te gaan Mijn hoofd onder een deken Geen besef van het bestaan Geen dagen of lange weken Geen gedachten aan ……

Toen de non na gebeden en preken zich koesterde onder de deken, dacht ze: 'Wat een geluk, dat ik onder zo 'n stuk voor het aardse genot ben bezweken.'…

De morgen gelijk alle andere ochtend na ochtend elke dag opnieuw Gelijk, exact onomkeerbare strijd Alle hens aan dek, want in een oogwenk een snel ogenblik was de wereld weg Mijn leven nam een wending, onvoorzien pijn en verwarring schreef ik van mij af Misverstanden grote barrières Alle hens aan dek, want een snelle blik kan…

Het werk verbrak deed vergeten de grote kracht de lauf der dingen, terug op dek in de zwarte nacht deed de wind mij zingen. Lucht en water dansen samen voel, ruik, snuif, alle hens aan dek, er is niets dan beweging blind van verlangen word ik gek.…

diep onder de deken zonder wereld zonder maan zonder zon zonder naam…

een vochtige deken verblindt het zicht van polder en lucht ganzen verdoezelen hun vlucht in doffe klanken verzonken leegte…

Fluweelachtig zwart daalde de donkere nacht als een zachte deken, dekte de slapende dag tot het weer ontwaken toe.…

De deken vertelt een verhaal als je luistert hoor je waar het om gaat, de lapjes vormen een geheel samengevoegd door zoveel handen. Kleurrijk ligt zij te pronken, teveel namen kleven aan haar, teveel vingers om op te noemen, de deken vertelt een verhaal zij die dit begrijpen, horen waar het over gaat.…

Een vrome non in Harelbeke Genoot zo graag van schone preken Niet van zo'n kille pastoor Dat was geen gehoor Geef haar maar die wollige deken…

Helemaal alleen met de natuur Zeer koud, en guur Maar de opkomende zon De mistige deken Het is het allemaal waard Ook dit is wat het leven kan geven…

Nog nooit, nog nooit voelde ik mij dus ontstellen nog nooit mij meer ontstellen! Ach zijt gij 't, zijt gij 't zelf dan mijn vriendin? Wat ik voel, kan ik u niet vertellen, Als alleen dat ik u nog hartlijk min. Maar zou, maar zou ik wel zo zeer ontstellen, Zo gij niet waart mijn waardigste vriendin? Kom laat, kom laat…

Wel man, wat kan u de stad behagen, dat gij mij durft plagen om mijn keur? ’t Lust mij niet te leven naar de sleur. Al wat de stad kan geven heeft geen smaak of geur. Hoor mij, wilt gij onschuldige vermaken onverhinderd smaken? Kom op ’t land! Leer eenvoudig leven; heb verstand! Natuur wil heil u geven; neem het uit haar hand!…

van je andere dochter enig benul De smaak van zout Niet van de zee Maar van tranen al zo oud Ik sluit mijn ogen weer Staand op het dek “Dag” de boot vertrekt Voor altijd jong…

Mijn hoofd kapsel ik in kraakbeen van wraak En met stutten van lach recht ik mijn rug Mijn keel wordt gesmoord door een deken van zwijgen Mijn hart heeft een slotgracht van tranen…

Laatste woorden voor de slaap gaat, ga je onder verzonken in het donzen dek verholen, hol je mij nog even in laatste woorden en je gaat onder Dag.…

kou kust de bomen alvast voor het gewen aan sneeuw en wind verlangend naar de warmte zal de winter een deken leggen op koude verkleumde struikgewassen…

Langs elke kust en havenomtrek wordt het stilaan alle hens aan dek. Op dijk en muren waken walkuren met goedendag en kokende pek.…

je liet het licht branden toen je de deur dichttrok op de bank lag een deken klaar misschien om mijn koude lijf te verwarmen de zielenpijn te smoren?…

... als je naar mij lacht als een zachte warme deken voelt jouw liefde zo vertrouwd wordt er niet meer omgekeken niets gesloopt, enkel gebouwd…

voorafgaand aan het echte leven hier voel ik me thuis hier weet ik mij geborgen buigend voor haar kruis en daar boven de deken wacht weer het echte leven dat al die tijd niet is geweken en mij destijds als welkom werd gegeven.…

murw geslagen staar je in het niets adem je de kilte terwijl stilte je omarmt wordt die lieflijk als een deken om je heen gedrapeerd blijven ogen nog lang ontroostbaar…

Word Europeaan zoek een goede baan en duik vaker onder het deken...…

op mijn rug rondt de wereld platter dan voorheen bomen reiken naar meer licht kijken hoger verdiepen hun voeten in het zand dek me met aarde in deze stand…