Alle inzendingen over Dementie

Leven doen ze niet meer Niet meer zoals vroeger Verdwaasd lopen ze door de gangen In hun eigen geest gevangen Ze zijn altijd aan het zoeken En ik hoor iemand roepen Waar is mijn fietsje gebleven Dat ik van mijn moeder heb gekregen Ik loop maar door en zeg maar niets Want ik weet niets van een fiets Ook kan ik niet zeggen Ik zal hem…

Ik wil een klein gedichtje voor je maken, over het licht, de warmte en de zon ik weet dat ik je niet meer kan bereiken, omdat je leeft vanuit een andere bron dan de onze, kinderlijker, misschien stiller je leven is, de koffie, en bezoek een beetje aandacht en een beetje zingen teruggaan in de tijd van spel en koek... Ik wil een lief gedichtje…

gevangen in twee werelden in toen en nu je weet niet goed wie je bent of waar je bent je bent angstig je hebt verdriet en je wilt weg iedere keer weer naar huis woorden worden vergeten want je zit gevangen in twee werelden ondanks jouw verdriet kun je ook wel genieten een aai over je bol een arm om je heen heel veel jaren…

je ziet vage schimmen eigen kinderen zijn vreemde mensen je bent al oud in het verleden en hebt bijna niets meer te wensen mensen zullen jou niets vragen wat je zegt is onzin ach wat heb je het toch goed zo waarom moet jij klagen herinneringen heb je niet want daar leef jij in maar je voelt nog wel verdriet heeft het leven dan nog zin…

een grijze mist dwaalt over de kapotgeschoten akker der herinneringen. eens beploegd, bezaaid, geoogst nu een vieze bruine plas tussen aardkluiten « En wanneer komt moeder nu ? » je moeder is al dood een hele tijd ook de boer op de akker is niet meer : het veld ligt braak kilte en koude dringen door dringen door de dunne huid…

Een bus stopt voor het gebouw 'n achttal gezichten voor de ruiten triest starend, kijkend, naar buiten zeven mannen en één vrouw Opgehaald voor het dagprogram de ontspannings- en bezigheidstherapie 't gebruikelijke kopje thee of koffie alle acht 'n handicap, stijf en stram Weten eigenlijk niet wat er gebeurt accepteren het als een voldongen…

Geen besef meer van de tijd niet weten wie je kind'ren zijn je raakt herinneringen kwijt en glijdt in een diep ravijn. Je tuimelt naar beneden gedachten vallen uiteen geen heden of verleden mijn god, waar gaat 't heen. Raak je je eigenheid kwijt laat dat onbewust gebeuren AUB niet in onwaardigheid.…

Opgesloten in eenzaamheid, vervlogen herinneringen, vergeelde foto's. Een verdwaalde traan volgt de lijnen op haar gezicht. Met een zucht die haar hele leven beslaat kijkt ze in de stoffige kamer. Het klokje aan de wand vertelt haar grijnzend dat ze weer niet zijn gekomen. Langzaam, met door reuma aangestaste passen, loopt ze de gang…

Ooit was ze een dame met grote allure Nu zit ze stil voor zich uit te turen Haar blik gericht op iets onzichtbaars Ooit sprak ze de meest wijze woorden Maar sinds haar denken ernstig verstoorde Mummelt haar mond onverstaanbare klanken Ooit wist ze dat ze niet zo zou willen leven We moesten haar desnoods een spuitje geven Maar …

Normaal gaat de tijd vooruit, maar voor sommigen gaat hij achteruit. Het persoonlijke verdwijnt, het is iemand anders die achterblijft. Het is niet te begrijpen, zelfs niet voor iemand die het meemaakt. Veranderingen zijn altijd moeilijk om te aanvaarden, te doorstaan. -Het leven kort- Geen beslissing, het lot heeft al beslist voor jou.…

Zusters heb ik niet maar drop lust ik niet vertel me waar het licht schijnt Ik tel tot drie, en jij? Nee, verstoppen heeft geen zin woordend dansen in je ziel vraagtekens staan in je ogen Wat is dat voor geluid? Weet je nog van toen? ik kan me niets herinneren ach kind hou mij eens vast donder toch op, je bent me slechts tot last…

Je ademt zoals je leeft Onrustig en niet bij de tijd Een secondewijzer zonder richting Een leven waarmee je lijdt.…

ik moet naar huis kinderen etenstijd waar ben ik hoe laat is het wie ben ik wat is…… contracturen benen armen non-verbaal contact handen die u verwarmen langzaam in foetushouding terug in moederschoot voor altijd warm een lach toen u… zacht uw ogen sloot.…

Vervlogen tijd Vervlogen gedachten Wetten der logica Waar niemand meer op zal gaan wachten Verwrongen beelden Kris kas door elkaar Wat is nog werkelijkheid? Wat is nog waar? Wie is nog zichzelf? Is die hij was en doet zoals hij deed Hij is dement Hij is het, die het niet weet…

Verbrokkeld stukje cake gestold tasje koffie vervallen herinneringen accessoires bij hun vals kakelend gebit Herhaaldelijk opscheppen over andermans prestaties roddelen over ’n vergeten verleden ’t vult maag, dag en oor Hun schaduw flakkert venijnig wanneer de achterklap over de jeugd van tegenwoordig komt bovendrijven Bang om jong…

Het geluid is verstomd, de stilte is ingetreden. De stem heeft plaats gemaakt, voor een stilzwijgen. De stralende ogen, zijn dof en kijken in het ijle. De woorden zijn geen zinnen, alleen onverstaanbaar gebrabbel. Geen emotioneel moment meer alleen agressie tegen …. niets. Ik zou bij haar willen zijn, in haar wereld zonder begrip.…

Hij zat in zijn rolstoel zijn blik was koel. Ik kwam voorbij en riep zijn naam, hij reageerde niet en keek doelloos door het raam. Naar iets, of naar niets. Ik nam zijn hand, dat schept een band. Zijn ogen keken me aan, het begin van een glimlach, kwam er langzaam aan.…

Zoveel herinneringen Zoveel meegemaakt Een voor een verdwenen Langzaam weggevaagd. Toch zijn de herinneringen Niet verloren. Volhardend in de strijd Heeft ze uiteindelijk gewonnen En de weg naar haar Herinneringen teruggevonden.…

Toch moet ik het erkennen, mijn oma heeft dementie.…

Je geheugen laat je in de steek de dag van gisteren is verbleekt maar je ogen gaan weer stralen als je begint aan je verhalen verhalen uit je jeugd het geeft je zoveel vreugd wij hebben ze al zo vaak gehoord maar er is niemand die zich er aan stoort wij zijn blij dat jij je jeugd nog herkent en daarin nog jezelf bent...…

'Hallo!' 'Dag mevrouw. Wie bent u..?' 'Ik ben je vrouw!' 'O..!'…

in grijs gebied zonder haken en ogen onze verbazing niet gezien en heel misschien niet gelogen zingt een oud lied door haar starre vreemde pogen telkens weer die holle maar blije lach ik mag, ik mag luisteren met een treurig oor iedere week iets minder totdat ik niets meer hoor…

Mijn wil wijst mij de weg Mijn wil leidt mij door het leven Mijn wil brengt verdriet en geluk Maar wat nu, als mijn wil mij vergeet Dan kun je mij helpen Door een vriendelijke glimlach Door je warme handen Door je onvoorwaardelijke liefde Mijn weg weer te vinden…

Heel soms vind ik haar een oude zeur Kan ik niks met haar gedoe Heeft haar hoofd een rode kleur Schudt ze geagiteerd zo af en toe Soms kan ik niks met haar gevoel Inleven heeft totaal geen zin Ze blaast en bromt zonder doel En we gaan er niet meer tegenin Maar soms, dan heeft ze een goede dag Dan lacht ze is vrolijk en blij Vraagt of ik…

herinneringen verdwijnen het verleden zakt weg een geschreven boek gaat bladzijde voor bladzijde ten onder…

onontkoombaar vergeten, dementie.. het maakt mij vreselijk bang.…

je kijkt ontwijkt de dag die er nog is vergeten in de tijd met een sluier van niet weten draag je stiltes in me op kijk je blind naar ons verleden alsof de dag is afgegleden tot een wereld die je mijdt maar soms verlicht de helderheid je ogen schittert kleur tot regenbogen zie je wat ons samen maakt dan ben jij opnieuw de moeder…

Ik kijk hoe zachtjes jouw handen gaan over jouw geborduurde kleed. En zie hoe ze soms stil lijken te staan en het is alsof je weer weet hoe jouw handen, zo ijverig en zacht en tóch zo stevig de naald hanteerden, die van van deze katoenen pracht een levenslied creëerden. Elk patroon heeft zijn eigen tijd. En elke kleur is in liefde gevonden.…

Niets meer weten, niets te kunnen vergeten en toch: het gevoel hebben dat je wat kwijt bent, we kunnen je niet helpen zoeken, vinden doen we het eveneens niet, maar de pijn, het hartzeer van het niet weten, niets te kunnen vergeten, het gevoel, dat gevoel doet zo schrijnend zeer, dat we met alle plezier de dingen die we wel weten…

Ik heb de wind voelen komen vanwaar de zon ondergaat en waar de nacht begint. Hij heeft mij herinneringen ontnomen. Wat aan mijn voeten lag gekluwend met najaarsdraden verwaait, verstrooid, weggedragen naar onbereikbare oorden. Geen verleden, geen toekomst meer het heden onbepaald onbewust van tijd en eind .…