Alle inzendingen over Dodenakker

de wind steekt op ik raak vermoeid wanneer het ruisen zich laat horen, uitgestrekt in het neervallen misschien om het gemis van de ochtend waarin bloei gulzig en ongeremd golft naar het oor van verbeelding om verder te gaan verder dan de broodgedichte dodenakkers die, verward, hun verlangen nooit meer kwijtraken in telkens grotere…

verdeling van gestolen buit, de heerser zwaait met de scepter van geweld, levert zich niet uit aan de moraal, maar een springtij is niet te stoppen en vertakt de aarde zich in des zieners mededogen, dodenakkers…

de grond in tweeën, Pyrrus gewin zonder lauwerkrans, het diepste zwijgen wordt eenzijdig afgewogen de geplukte oogst van een verre droom, verdeling van gestolen buit, de heerser zwaait met de scepter van geweld, levert zich niet uit aan de moraal, maar deze springtij is niet te stoppen en vertakt de aarde zich in zieners ogen, dodenakkers…

En dan komt voor de wereld eindelijk herstel; de voorjaarswind beroert licht de dodenakker, maar men blijft steken in die godvergeten hel. De moeder kan haar zoon daar niet meer herkennen, die vreemde man maakt opnieuw angst in haar wakker, tot ze erin berust, maar het is wel wennen. Vrij naar Anna Akhmatova…

slechte tijden vrolijk zijn om blij van te worden in al die tijd hoefde ik niet te weten wat ik van mezelf en anderen heel snel wilde vergeten nooit heb ik erbij stil gestaan zag bij mijn voeten ruïnes langsgaan van het gebeuren die dag nu moest ik wel kijken naar alle lijken die vogel verschrikkend hun saaie leven op dodenakkers…

Ja, jullie waren daar samen met mij op een bankje aan de rand van het bos in wat leek een eindeloze harmonie Een schilderij van geuren en geluiden van bruinverkleurde plantenresten een pas geschoren korenveld en verder weg Een dodenakker en lichtend groene maïs onder een donker dak van onkenbaar oude bomen De tijd werd uitgerekt en…

vanuit haar ivoren toren regeert ze over haar onderdanen wie danig uit de pas loopt straft ze af met haar hautaine blik die als ze kon doden heel veel graven zou delven op haar dodenakker waar levend begraven slachtoffers nog immer knekelen en in de nacht hun botten laten rammelen vuurspugend uit ingekaste holle ogen met eendere schedels…

Dan keert hij schier het hoofd naar ruisend drankgelag uit het dorpscafé, sluipt voorbij naar dodenakker waar het graf van de jongen al jaren terug is opgeruimd. Deinend door zijn geschilderde woorden rijst de zucht uit borst naar Hem en Zijn moeder.…

jij broedt glanst op met donkere spikkels alsof je in de schaduw iets uitboet Maar jij lijkt wel van alle markten thuis zoals je me schichtig niet naderen laat de kleinste tuin vermijdt zo haat je het gruis van onze twist Als je eens wist hoe het beter kan hoe we reizen konden langs de glooiing van een klaar drasland dralend langs een dodenakker…

rokken speelt en al haar fijne lijntjes laat vervagen Ergens staat een klassiek beeld tussen de oude kromme bomen Terwijl de zon haar stenen haren streelt laat zij haar tranen stromen Niemand merkt meer op het verdriet dat het uitstraalt Aan het eind van de lange oprijlaan als een bang kind dat is verdwaald Zo waakt zij jaren over de dodenakker…

Daar in die hoek ligt onze dodenakker in de oksel van de nacht waar allen vrij zijn van gejakker; het omhulsel van ons voorgeslacht. Een parasolmier in zijn laatste epos stort van de schouder van een soortgenoot in de diepte van de chaos van de schimmelkamer van de dood. Het neerzetten van schotten helpt de infiltranten mee.…