Netgedichten

netgedicht (nr. 60.498):

Gerard Reve

Een in regen verholen Snakkepole,
koers naar Blauwhuis,
draagt zijn schim met hoge rug.
Zijn zolen klinken als doffe hamerslagen
terwijl hij zich voortsleept en hemelwater zegent.
Met een kromme vinger wijst hij een jongen na.
Het kruis op zijn rug is van goudpapier
en wappert plagerig in haken.
Twee ezels in weidenevel keren zich af
van de romantische wandelaar en zetten
hun hoeven in dikke modder.
Dan keert hij schier het hoofd
naar ruisend drankgelag uit het dorpscafé,
sluipt voorbij
naar dodenakker
waar het graf van de jongen
al jaren terug is opgeruimd.
Deinend door zijn geschilderde woorden
rijst de zucht uit borst naar Hem en Zijn moeder.
Niet de belijdenis, maar de begeerte naar hoop
wordt vurig losgezongen in troostend onvermogen.