inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 14.303):

Negentienhonderdveertig - vijfenveertig

Wanneer men een hele wereld ten grave draagt
weerklinkt ook niet meer het roepen van de doden.
Het kerkhof, door distel en brandnetel belaagd,
weerspreekt snel de term 'onder de groene zoden'.

Hier heeft de stilte zò de overhand, lieve Heer,
dat men zelfs niet Uw taaie tijd voortschrijden hoort.
Bezoekers melden zich al helemaal niet meer,
slechts hun angst verzamelt zich bij de toegangspoort.

En dan komt voor de wereld eindelijk herstel;
de voorjaarswind beroert licht de dodenakker,
maar men blijft steken in die godvergeten hel.

De moeder kan haar zoon daar niet meer herkennen,
die vreemde man maakt opnieuw angst in haar wakker,
tot ze erin berust, maar het is wel wennen.

Vrij naar Anna Akhmatova

Schrijver: Ruurd van der Weij, 30 januari 2007


Geplaatst in de categorie: oorlog

4.0 met 18 stemmen aantal keer bekeken 969

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Ruurd van der Weij
Datum:
3 april 2007
Email:
r.a.van.der.weijrug.nl
Het gaat inderdaad over een moeder die haar zoon niet meer herkent. Maar er is meer. De verschrikkingen van de oorlog worden verdrongen; niemand wil zich nog herinneren. Zelfs wanneer een hernieuwde aandacht het verleden doet herleven, komt alleen de angst voor een nieuwe hel en duurt het even voor men aan de rust is gewend.
Naam:
chatfant
Datum:
16 maart 2007
Heel mooi. Al roept het wel veel vragen bij me op. Gaat dit over een moeder, die haar zoon zo veranderd terugvindt ten gevolge van de oorlog?
Of gaat het over een weerzien na de dood? Of gaat het over een dementerende moeder, die steeds met haar gedachten in die oorlogstijd leeft? Wie zal het zeggen? Maar mooi is dit intermezzo wel.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)