Alle inzendingen over Doodt de tijd

pasgeverfd raamkozijn kleeft een vlinder vast doodsangst rukt haar poot voor poot uit het tere lichaam los Na de poten kleeft het lichaam zelf hopelozer wordt het nog de vleugels sidderen terzij totdat 'k haar dood uit meelij Hoe meer je vlinder rukt zich stuk bij 't zoeken naar het groot geluk hoe'n enkele vindt de deernis die hem doodt…

Kindermoord Het hoort niet Dat men onschuldige kinderen doodt Het hoort niet Wreed ontnomen die kinderlijke vreugd Het hoort niet De psychoses die het brengt bij de jeugd Het hoort niet Dat zalvend troosten met geroepen door Het hoort niet Dat psychische excuses gaan voor Het hoort niet Dat de dader recht heeft op een gehoor…

de zachte huid van jeugd beetje bij beetje afgepeld en toch weer overwoekerd gevormd tot een harnas doorploegd van littekens toon ik mij jou trotseer bijtende winden ruw als beton het oppervlak enkel nog in ’t verborgene bloeien wat bloemen pijn doodt de mooiste vogel gebarsten door het vuur de aarde in verdroogde voren wacht zaad…

Gisteren zwelt liefde doodt, gaat niet dood. Behoud geen resten. Stap over haar schreef. Zij blijft de welkriekende dreef in jouw verwoeste gewesten. ---------------------------------- uit: 'Ik schrijf je neer', 2002.…

er is weer een herder neergestreken die eigen wijsheid verbetert in taal en teken zing zijn lied draag de leiband like zijn kudde jij nu nog onwetend lief hij is de ster hoedt met halfgoden en zijn virtuele leiderschap de volgzamen op zijn pad doodt initiatief miskent het eigene prijst de hype want die maakt iedereen gelijk…

leed op handen zijnde De mensen lukt het om te duiken Zij snorkelen In klatergoud Maar toch is het best waterkoud In uitgezette koopjesfuiken De mens wordt flink gehersenspoeld Zijn eindigheid gaat kopje onder In zeeën vol te kopen waar Maar elders raakt men onderkoeld Daar is het hopen op een wonder Nox' zoon heeft rust, men doodt…

angel zonder gif de kwelder haakt haar knopen in een ritme dat ze weerlegt in de nagels waarmee de dijk geklonken is aan het meervoudig land waarvan wij denken dat het ons toebehoort het kan niet zijn dat mijn wad goedlachs en ten overstaan van het volk als een gladiator ten onder gaat in het met zout doorweven land, zij is fier en doodt…

waar het licht van de zon versterft, waar de vlucht van de avondvogels ijler, steeds maar ijler wordt tot een zwart en grillig silhouet dat danst met zachte pastel, daarheen vlucht mijn zomer vol van onvervulde dromen, mijn lijf verstart, verstijft, want verloren dooft elke lust, doodt elk genot, elk verlangen van het hart, mijn hart…

Wie een mens doodt, doodt een hele wereld. Dat staat in de joodse Talmoed en nota bene ook in de Koran. Die woorden willen maar niet weg uit mijn brein. Maar wat betekenen ze nou precies?…

zie een leegte, een diepte zonder kleur ik zie bomen, geen stam bladeren zweven vogels met vleugels als armen jij vertelt jouw wereld voor de kleuren, haar weelde ben ik blind ik zie geen verschil, rijk of arm maar ik voel wél een pijn indringend een kreet, wanhoop zoekt mijn hart scheurt uiteen ik voel hoe honger sterft hoe macht doodt…

ben de angst voorbij schiet ik hem nu of doodt hij later mij voor even rust in de kapot geschoten huizen waar het sterft van de muizen eten en drinken zijn de eerste behoeften in het sluipend bewegen om te overleven de idealen zijn vergeten in het stinkend vuil waarin wij al weken zweten afgestompt in primitief ageren branden wij…

Tentakels scheuren zich een weg doorheen mijn lichaam, schurend, gillend, bang voor herkenning Herkenning doodt het monster en alle kleuren van gevoel worden minder pijnlijk na een tijd door erkenning van verdriet en van de echte werkelijkheid.…

Alsof hij er nooit stond hij is weg, alsof hij nooit fier en vol lampjes stond te pronken, daar, in de hoek. Ingepakt en wel ligt hij weer zonder verlichting pronkbaar in de kelder te wachten op het volgend jaar! Alsof hij er nooit stond.…

Iedereen 2cb koel de trip je leven een vuurwerk of niet? Beter is geïsoleerd goed is niet haalbaar verlicht nooit verleerd intergalactisch gebaar. Melancholisch gewaar in twaalf stappen de weg en het gevaar wie zal `et ooit snappen. Iedereen een eiland niemand de rots in de branding en uit de brand het schouwspel de leugen…

Ze duiden en duidden op de verkeerde woorden. Zíj hoorden niet hetgeen dat ik dacht; ik werd verwacht. Alles wat zich aandiende in en tijdens het leven, in mijn leven: het doet me doorgeven! Met de correct, juiste boodschap in hoofd, in hart, nieren één van zuivere hoop te laten zegevieren!…

De tijd vliegt.…

’t Is vrijdagmorgen...nog geen snelsonnet Wim Overweg staat daar nog fraai te pronken Te laat...verzaakt...wat ben ik diep gezonken Uit schaamte kruip ik maar weer in m’n bed Ik droom...een onbewaakte overweg doemt op Te lang...daar komt Hans Mooi met in zijn hand een strop…

verdwaald in donker licht zoek ik mijn vertrouwd gezicht wat bij klaarte niet meer lukt jong en fris zijn weg voor goed op reis met tijd, zo snel bewijzen zijn er wel als ik zie, mijn gerimpeld vel !…

Pour vous madame, eau de flanel un chic mélange, un mix odeur van orchidee en rozengeur c'est un parfum unique, jawel Speciaal voor u mademoiselle dracôme, een mannentovenaar je leeft maar één keer hier op aard n'est-ce pas, voici, la vie est belle…

de ruimte die eens passend en eensgezind mijn onderkomen eerbiedigde slentert nu wezenloos langs torenflats met hoekige muren het glas is levenloos zonder zon het doodt de dagen met het vangen van vage silhouetten die steeds reikend naar de verte hun beelden zien vertragen in de storm het leven vervaagt mijn twijfel nu de herfst de dood…

Corona, Jij hebt de wereld in houdgreep Corona, 'k Bind jou het liefst vast met ducttape Wij willen jou elimineren, vermoorden dus echt kwijt Een kopje kleiner maken, zonder dat het ons oprecht spijt Corona, Jij verwoest, ruïneert en doodt Corona, Vele bedrijven echt in nood 'k Prijs de ochtend als ik wakker word Weet jij bent Verdwenen…

varkens hij zag komen op ivoren jacht een mensentroep niets ontziend de massa vluchtend met daarin kostbaar opgebaard het porselein dat werd gespaard plette hij de kast tot gruizelement alsof hij zich excuseren wilde nog trompetterde hij luid voor beleefdheid heb ik ze niet mijn poten die zijn om te gaan dan zijn vale oren wapperend doodt…

de zon is geel maar brandt geen gaten in het doek je ogen kijken maar ze spreken niet geen tranen in hun hoek het gras is groen maar ruikt veel minder dan voorheen naakt is tegenwoordig bloter door de lengte van het been ik schilder nachten omdat dagen me te helder zijn ik zie de pijn die kleuren doodt de grauwigheid…

hij nog na dit lange leven, is er eenzaamheid reeds velen gingen voor, hij telt niet meer hij kent zijn naaste nog. ze is ver weg iedere afstand is te groot het opstaan, strekken, zitten iedere dag soms krijgt hij een sterk gevoel een aanraking, een streling heel erg zacht een stukje aandacht bij de thee alleen al die aanwezigheid dat doodt…

weer wordt het gif per hartslag rond gepompt trekt rode strepen in een kwetsbaar lijf zonder onderscheid doodt zij meedogenloos de lichaamseigen cellen waarin ook kanker nu verblijft chemo strijdt zonder onderscheid tegen cellen die snel groeien ten koste van hun eigen veiligheid soms ontspringen zij de dans in vluchten naar de luwte…

breken in je ogen tot een valse glans woorden krijgen nu geen kans handen trekken schaduw aan ze boeien licht waarheid kijkt onaangedaan vervuld van plicht je vreet nu energie omdat de verte andere dingen ziet geen rust om stil te staan want anders vallen angsten je weer aan ga maar terug naar wat je wilt vergeten doodt…

Naar Martinique of naar de Malediven, Naar Rome, Moskou, Rio of Berlijn, Zo leek hij als toerist op weg te zijn, Maar heel zijn rugzak zat vol explosieven; De jongeman was naar hij dacht op reis Naar al zijn maagden in het paradijs.…

Want ik weet en het is waar, tijd is geld en ik kost veel. Hun werk geeft toch gezelligheid. Het liefdewerk van vroeger, is er al lang niet meer, dat heb ik wel geleerd. Maar zeur maar niet, want ook toen ging er veel verkeerd. Ik leef in de moderne tijd. Kan eigenlijk niet meer mee. Maar doe nog wat ik kan.…

De blauwe regen op ons pleintje, toont zijn overdaad aan tere bloesems, in wel duizendvoud. De mezen in het hokje aan de muur vliegen driftig af en aan met voedsel voor hun kroost. En beide kanten van de straat, omzoomd door boompjes, met hun bloesems laaiend rood. Het grasveldje barstensvol met madeliefjes, die hun gouden…

Mag ik u als schilderij in monnikspij zo kwetsbaar als een net ontgonnen tekening dan zet ik u op aarde en ben eindelijk vrij wanneer ik leef in uw herinnering.…