Alle inzendingen over Duistere zinnen

Ik verdwaal in het duister omgeven door bittere tranen. Jij die je angstig naar me richt. Het medelijden vervaagt want hartstochtelijk beminnen streelt onze verlangende zinnen. Worden zwanger van LIEFDE het tilt ons met barensweeën omhoog en maakt ons meer dan één. Schreeuwen het uit met volle overgave.…

In het zoete duister van frisse lentenachten ligt een zin soms loos te wachten op de woorden die niet komen gedachteloos zijn alle dromen gedichten zonder betekenis in een eenzaam bed wanneer de komma zinnen heeft gezet op letters uit een onzichtbaar alfabet zelfs geen schim kan voor de punt iets stichten of de leegte zonder zin…

Eenzaamheid komt alleen het vreet zich een weg naar binnen en praat zonder veel zinnen maar de stilte is nooit sereen. Eenzaamheid grijpt om zich heen als klauwen in het duister slissende klanken, geen gefluister eenzaamheid, sarcastisch en gemeen.…

verwarrende stilte Duister…

vastgegrepen door het donker alleen in de eenzaamheid stilte en leegte in een wonder gegraveerd in de eeuwigheid spookt het duister in mijn denken alsof het mijn gedachten leest half verdrinkend in het niets vermoed ik hoe het anders was geweest…

Alleen in het donker Wandel ik door het verlaten dorp Langs het Spiegelende zwarte water De koelte De rust Kalm ga ik zitten Beroer de zwarte spiegel Met de toppen van mijn vingers Het duister duwt me zachtjes in mijn rug Ik laat me vallen Glijd in het ijskoude zwarte water In de rust Een laatste schok Stopt mijn hart Of vult de leegte…

Verward loop ik rond Waarom dat weet ik niet Alles lijkt te zweven Terwijl ik doelloos loop Een vogel die fluit Doet mijn hartje springen Ik kijk nog eens rond Maar mijn vreugde verdwijnt Het geluid is weg Mijn zicht is zwart En ik kan nergens heen Ik kan wel gaan lopen Maar ik zie niet waar ik ga Ik kan wel blijven Maar ik zie…

In het duister tastte ik steeds maar rond, het was alsof ik de uitgang niet vond. In het duister was ik radeloos verdwaald, het was of de dageraad niet was gehaald. In het duister zoek ik naar een weg, waarom is er niemand die luistert naar wat ik zeg. In het duister is het o zo zwaar, wat is nu echt en wat is waar.…

bewust van het ongewisse fiets ik naar Lisse ik heb lampjes, gevoed door batterijen bij me zie ik het licht, mocht de avond vallen zover is het nog niet zover ga ik ook niet de les van mijn ouders, voor donker thuis…

leeg, zo leeg lijkt de weg leeg en zo stil sst maak het stiller dan stil, ze wil zoveel meer het volle licht straalt uitzinnig verblindt haar maakt haar lichtzinnig ze loopt en loopt door, het einde bij lang niet in zicht mag het uit dat licht? maak het donker zo donker zo veilig in de nacht voelt ze zich heilig het maakt haar zacht…

handenwringend komen misvattingen nader verwarde geesten ontstaan door technologie gedachten zijn uitgebannen naar het fysieke op peil gehouden door drugs en medicijnen het vergallen is nu pas goed begonnen lichamen zijn aan elkaar verankerd, verbonden en parallel geschakeld hoe ver kan dit nog gaan zal besef ooit weer ontstaan in het duister…

zwart beschrijven zonder kleur knoflook zonder geur zintuigen vragen prikkeling dat is hun ding ik geef jou wat woorden geen klank of reuk maar voor dat punt zal ik naast jou staan jij wijst mij af of...ga even mee luisteren naar zwarte klanken het indalen van rust dit is het antwoord…

Korte dagen vragen veel. Ik ben te traag om nog een hemel te zien. Met niets om handen dan gapende gaten. In opgesloten leegte kan ik enkel bezig zijn met winterslapen. Tenslotte daarom is het donker.…

Ook al val je nog zo diep Stort je hele wereld in Heeft alles wat van nut is Nauwelijks nog zin Kijk nooit naar beneden Je moet niet naar beneden kijken Probeer het licht te vinden Zoek niet naar de lijken Al val je nog zo diep Ziet het er zo slecht uit Kijk niet naar beneden Beslist niet naar beneden Voor je je ogen sluit…

in de kroning van de nacht is eenoog blind daar fatamorgana's angstvallig hun rokken hooghouden behoeft waarheid geen zoete erkenning vallen met zorg gebouwde zandkastelen ten prooi aan opkomend tij,omdat zij niet fonkelen wil…

De regen, de wolken, het duister. Ik luister… Je vingers haken zich in die van mij. Je bent dichtbij. Maar toch, zo ver weg. Dat ik niks zeg……

Ze sliepen in een afgrond zonder stroming - De golven en getijden waren dood, De maan, hun minnares, was er niet meer; De wind beroofd van kracht in stille lucht, En de wolken vergingen; Het Duister had geen behoefte Aan hulp van hen - Hij was het universum.…

Maak een beeld, schep wat licht en een vlak. Dan een huis, naast een dijk, laag, onder korenblauwe luchten. Het is etenstijd, onverbiddelijk heden. Het volk trekt over de velden. Honger vindt de kliek opgeschept. Genoeg voor picknickdagen, maar te karig voor de velden van verschroeiend licht en stugge aren. Een oerbeeld van de eenvoud…

Woorden hebben haast struikelend halen zinnen op volle snelheid in en verdwijnen in het bochtige niets snel, snel, tijd tekort zoveel te vertellen op de snelweg van de duistere nachten waar de vluchtstrook uitwijken mogelijk maakt en verhalen onbesuisd racen elk rood stoplicht wordt genegeerd zal de tijd geschreven woorden inhalen…

In het duister zie ik hoe jouw lichaamsvormen zich speels verfraaien om in de nacht de taal te spreken die slechts weinigen kennen ik wil je met mijn woorden intens en volledig verwennen toe tast maar uit al mijn zinnen ik zal je meesterlijk beminnen de taal van de nacht om je tegemoet te treden de tedere streling in mijn spontaniteit…

Overstelpt door gedachten vliegen woorden langs het duister op zoek naar licht en warmte naar jou, mijn seizoen niet de jas verwarmt zinnen in de tijd, noch handen in de zakken verstoppen het jou in mij, geknepen vuisten verkrampen niet meer de ooit gesloten handen geopend naar het voorjaar vliegen wij voorbij uren vinden…

In het zoete duister van frisse lentenachten ligt een zin soms loos te wachten op de woorden die niet komen gedachteloos zijn alle dromen lethargische gedichten zonder betekenis in een eenzaam bed wanneer de komma zinnen heeft gezet op letters.…

Stil tel jij de dagen naar het licht schreeuwt donkere nachten duister dicht heelt spijt in verborgen zinnen ooit geschreven "verlangen" zwevend op weemoed van noordenwind werd onvoorwaardelijke liefde aanvaard gevangen zacht gevlochten draden horen de wederroep verstaan jou in mij bevrijd leeft ooit…

Dichter, klerk, geheime diaken van de kleinste gemeente, de afkerige sekte van verhulde beduiding, gewend naar zichzelf, een gnosis van gemaskerde zinnen in een steeds onherkenbaarder schrift.…

Vluchtige zinnen die ik hardop las, weerkaatsten zachtjes tegen de bomen. De echo's waren spiegels in duister licht, over mijn daden en denken en doen. Teleurgesteld veranderde het mijn zicht. Lang geleden is nog toen. Zijden draden sponnen tot was. Hoger, dunner, fragiel.…

angsten doen het duister winnen vallen de sterren bij nacht ter buit schijnt de maan echt buiten zinnen schreeuwt de zon het brandend uit beweegt tussen de hemel en aarde veroorzaakt springvloed in de zee draait zo om normen en waarden trekt iedere planeet met zich mee de regenboog spant haar snaren het wezen dat het nog niet bevat…

Mag ik jouw zinnen rijpen zoals je schoot mij kan bevrijden van lusten ongerijmd met ingelijste metaforen jou berijden nachten lang door het woud waarheen ik ga is het duister slechts mijn licht en sterf ik eer ik voor je sta maar ‘k moet de dood nog baren in scheuten pijn vanachter hemd en rok, toch bewaar ik in dit leven jouw laatste…

Mijn mond sprakeloos klanken verloren tussen licht en duister laten zinnen zweven zoeken een weg naar het onbereikbare de wil om te aanvaarden dwaalt doelloos door wanhopige gedachten naar het zijspoor verduisteren het zicht op de toekomst waar gevleugelde woorden samenkomen in het opnieuw ontdekken van het heden…

DODIJNENDOM Tussen verschoning en overjas de gepoederde hoop, de dracht, de klokkende buik, de lebbige lach. Achter de hand. Psalmen en gesnik. Er is een pak voor ieder leven. Plunje. Boel. Paradekleed. Ieder is gelijk de ander andersom in hem gekleed. Rokend. Leppend of onthoudend. De mens is zijn bef, zijn lus, zijn trens, zijn pat…

Liggend aan de oevers van het meer laat ik de golven over mijn voeten spoelen, want in de nacht is water warmer, worden de lijnen die zij in het zand schrijven tot zinnen, die bevrijden van de oude regels en de wind doen verstommen. Zwarte maan wordt volle maan, die mijn duister vrij maakt, als een trouwe slaaf na al die jaren.…