Alle inzendingen over Engel van de zee

Onzichtbare kracht Schuilgaand achter wolken, verdiept in de nacht Peurt zij essentie Trekt aan en versmelt Weerwolven en engelen metaformeren De zee zwelgt en daalt Zo karnt de wijze Dienend en dienstbaar als het oog van een storm Uit furie, vrede!…

vuile knuistjes trekken strepen in een golf van hoop naar iedere windstreek waar de engel van de zee haar vleugels spreidt en elke droom overspoeld wordt door de wens ooit nog eens dat kind te zijn…

Ik mag dan veel hebben gelezen, veel meegemaakt en uitgeschakeld, als een engel in de zee gezwommen, de duisterste uithoeken van de hel hebben gezien, de zon ingeslikt, er nu uit zien als een dikke beer, die met een ademzucht kan weren, met een grijze haardos, die bol staat van de vlooien en het roet, ik zal hem nooit van mij afslaan het…

Om een engel te mogen zijn, lijkt me geweldig lijkt me hartstikke fijn, alleen jammer dat er behalve de beschermengelen, niet meer op Aarde te vinden zijn.…

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

het licht ontbrandt in z’n kop zoals de zon soms de dag openbreekt waarna het hout verbrandt verkoolt tot het zwart van de nacht en je het van pijn moet loslaten zo gaat het soms met liefde de plots oplaaiende vlam zal gaan dimmen verdwijnen achter beider kimmen en na het echt uitgebrand zijn rest alleen nog die duivelse pijn…

alleen jij en ik een dierbaar moment met jou die mij kent gedachten razen aflandige windkracht elf wandelend met mezelf ik heb je lief je biedt perspectief stelt gerust alles mag ik achterlaten je spoelt het weg als ik je dankbaar gedag zeg is de wind gaan liggen…

Eens bevroor de zee - hij die hier geboren was vatte niet de slaap Vroeg in de morgen weer dat helder makende indringende licht Schuimbekkende steigerende paarden golvend op de kust Turend over zee ziet hij door nevelen heen het witte Engelland Het donkert vroeg maar altijd aan de zee die toegift van licht Verstomde branding…

Mijn dochter in Enschede, houdt heel veel van de zee. Op elfhoog in haar torenflat, voelt ze zich tevree, als op de golven van de zee. Maar eens per jaar, dan gaat ze echt. “Ze waait dan uit, “ zoals ze zegt. De haren in de harde wind, de voeten in het zand, lekker samen naar het strand.…

Er is een eerste keer voor alles; zo ont- staat een onwennig ge- bed. Alles soms sepia en stilte; deze kleur werpt schaduw van wel- eer. De eerste woorden en eerste kus; aanraking. Gevolg: intimiteit. Er is een eerste keer voor alles; lachen praten, fietsen en val- len. Op straat niet op je mond. Voor werkelijk echt alles is een…

Geaderd glas breekt de slanke hals en schenkt vocht aan nieuw leven bewogen bewegen handen in de armen van een engel ver weg van hier groeit afstand dichterbij over golven van de zee…

Vervloek me, vliespotige krijsende engel, belaag me. Hoe walgelijk ook het slijk de einder moet bereikt. Het wassen begint er, het beter tij. Van kindsbeen, van huis uit is mij ingefluisterd: op water lopen kan, voor wie bereid is om de zee te drinken. --------------------------------------- uit: 'Verschiet', 2001.…

morgen valt de zee achterstevoren drinkt eb vloed vaart zonder aankondiging de hemel los blijven we achter op het zand engelen zonder draad engelen zonder passe-partout andersdenkend morgen draait de wind zonder mededogen kapseist drijfhout niets grandioos voor de boeg blijven we achter op het zand met geschilde lijven dijen bezoedeld…

Je lijf een beetje ouder, je geest soms wat verward. Maar het zien blijft hetzelfde, want dat doe je met je hart.…

Vooruitgang: de storm die opstak aan de poorten -- van het paradijs.…

Toch was er altijd die ene grote zee, die bleef trekken. Alleen mijn handen kon ik uitstrekken... naar Gods engelen. Soms, deed ik iets, waaronder een ander mens leed. Soms, denk je iets, wenk je alleen voor jezelf!…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

Adem van de zee streelt het lichaam en de ziel je geeft je over in vervoering de euforie van geluksontroering heelt door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdwijnt de grens die ik verzon in oneindigheid wenkt stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven hier aan de zee vloeide onze liefde tomeloos…

Steeds weer aanwezig zo dichtbij en nooit ver weg dat is mijn engel Mooie vrouw, open je gevouwen vleugels Jouw wit doorzichtig jurkje en gouden stralen Afkomstig uit een hemel, ergens hier ver vandaan Meegereisd met de maan en sterren die jou vergezelden.…

Mooi Kniertje staat van dag tot dag En breit voor haar deur een kwartiertje: Voor wie dat paar kousen wel wezen mag, Mijn allerliefste Kniertje? Voor wie dat paar kousen wel mag zijn, Voor moêrtje of voor vaârtje? Zucht dag op dag die bleke Krijn, Of zijn ze voor Grietje of Saartje? Wel Krijnbuur! wist je dat zo graag? U wil ik het niet…

Tijden van onzekerheid, Verslagenheid, genegenheid Verloren en vergeten Alsof niets en niemand je wat boeit Niemand anders, geen enkele vis Voor wie je hetzelfde voelt…

zolang de europese wereld leeft en, bloedend, droomt de roekeloze droom waarin het kruishout als een wijnstok rankt, ruist hiér de bron, zweeft boven déze zee het lichten van de creatieve geest.' 1939…

Als ik ooit een keer echt doorheb hoe te leven, ben ik er dan nog? Als ik eindelijk begrijp hoe het leven gaat, zal het dan nog gaan? Wie kan mij zeggen: Bestaat er tijd van leven zonder verlangen? Zal ik weer dansen als ik het leven liefheb? Of is dat te laat?…

En 's avonds daalde Hij op Zijn duintop En zag de velden Veelkleurig schemeren - Nog teder blinken - Zag hoe de zon zich Baadde in de golven, Zag hoe de zee zich Wond om Zijn aarde, En al de sterren Stegen en daalden Rondom Zijn hoofd. ----------------------------------- kuras = borst- en rugharnas…

De Noordzee doet zijn gore golven dreunen En laat ze op 't strand in lange lijnen breken. Zijn voorjaarswater marmren groene streken En schuim en zwart waaronder schelpen kreunen Zie van 't balkon mij naar den einder leunen Met ogen die sinds lang zo wijd niet keken: Een droom in 't hart is me eer ik 't wist ontweken En 't oog wil buiten…

De lucht is stil: op eindloos verre heuvlen Strekt zich de stad in blond en rozig licht - Ik wend mij om waar lachen klinkt en keuvlen: Daar kust een knaap een blank en zoet gezicht. Ik zie omlaag: in vaste en strenge perken Sombert rondom een kom een herfstge tuin. Ik zie omhoog: een koepel, zwaar van zerken, Stijgt, sterrrenwacht, hoog boven…

In mijn mond spreek jij een engel In mijn ogen zie jij een engel In mijn nabijheid voel jij een engel Ik ben geen engel In de morgen slaap ik In de middag ontwaak ik In de nacht zoek ik Ik ben geen engel Tijdens mijn slaap spreek ik Tijdens mijn ontwaking zie ik Tijdens mijn nacht voel ik Jij was mijn engel…

de transparante engel op de ladder die haar vleugels samenvouwt het broze woord dat sterft in stromen van vergetelheid het kiezelpad in de tuin de regen die onbedaarlijk huilt de zee die glinsterend groen eindeloos deint de doorzichtige witte maan het licht dat naar de grond glijdt de kleine duivenveer in het zand…

Een man lacht me toe We zijn engelen, ik geef hem mijn angst, leen hem mijn kamer Ik moet gaan, weg van alleen, meer zijn dan mijn werk, iemand trouw beloven…

nog steeds deint zee…