Alle inzendingen over Gedoemd tot snoeien?

Verdort die éne fiere roos in het bonte geheel om zich moeilijk staande te kunnen houden in een broos gekrakeel, wat een einde maakt aan z’n uitdagend bloeien, is het hele rozenperk gedoemd tot snoeien?…

Verdort die ene roos in dit bont geheel om niet mee te kunnen komen in dit bonte krakeel en maakt het einde van z'n bloeien ook het gehele perk gedoemd tot snoeien?…

Verdort die roos in een rijk geheel om niet mee te kunnen komen in het aardse gekrakeel, maakt dat een einde aan de broosheid van het hele veld, gedoemd tot snoeien tot de puntige doornen zijn geteld? En duurt de lente maar één dag uit het vooroordeel van velen, ontbloot het imago van het individu die mijn wonden kunnen helen.…

Kan de tsunami van werelds overvloed de schijn niet verbergen en is ziel gedoemd tot snoeien, in de hoop dat op elke belt weer bloemen zullen bloeien en nieuwe anoniemen aan blijft trekken in een onafzienbare stoet door de verwachting van het bloed.…

Is dit tijdperk gedoemd tot verder snoeien?…

Veel witte eng'len, boven mij vergaard, Verwachten de gedoemden tot een hoger vlucht, Tot hart en hemel weer zijn opgeklaard.…

van onbestendigheid waar snoei de bloeding lustig laat vloeien rust mijn hand in het minzame stelpen…

Je kunt niet altijd winnen Hoe mooi is soms verlies Een kans om anders te beginnen Iets doen waarvoor je nimmer kiest Door terug te snoeien Stuk te trappen Diep te snijden in het rotte vlees Ontstaat de drang om weer te groeien Toont zich herstel en het geneest Soms is het beter uit te spitten Om te woelen, dat wat er was Af te kappen, op…

zoete liefkoozing in de dood vergaat gedoemd voor ooit dan is weer de tijd vervloden kan men dan nooit die helse vervloekte passie doden…

vertwijfeld in schaduw zijde overpeins ik mijn geleden tijd verafschuw rimpels mijner handen wring ik mij in de stroming van weleer echter opgenomen word ik niet meer geslonken is mijn gulle minne tijd doch gesmoord dendert deze voort ongezien over de amoureuze vlakte verteert het mij en heeft mij stil vermoord nimmer kan en zal ik…

verslagen coupeer ik ze bewerk de scherpe punten met mijn botte mes laat me niet langer misleiden door de zoete geur van beloften in de knop een doornenkroon verliest zijn kracht als er geen wil is om te snoeien ik laat de steel weer dragend zijn wat overblijft is rozenhout en toch ook een vleugje pijn…

de franje mag dan zijn verdwenen zo weinig lijken dat wat blijft maar zie je wel dat nu het licht kan spelen? vandaag ineens anders gekeken het knotten zo gelaten gemis voor hoe het meestal lijkt…

Ontdaan van overbodig leven Kaal zo op het eerste oog Minder dan de helft Van wat je was Leven doorbloedt jouw Ledematen en je mist Het weggehaalde niet Pijn die voor nu Onherstelbaar lijkt Verwelkomt latere Schoonheid toegelachen Door de tijd…

Zacht geween hoorbaar boven ik luister waar komt 't vandaan Dan start de heggenschaar met oorverdovend lawaai! Het wenen verdwenen, herrie overstemde het, toch was 't warempel net, alsof er huilen klonk ik sta nog steeds te zoeken! Dan stopt de motor, brandstof is op weer klinkt zacht geween! Het zijn de struiken die niet gesnoeid willen…

tot verder snoeien?…

Is mijn tijdperk gedoemd tot verder snoeien?…

Mijn tijdperk dendert door zonder gedoemd te zijn zich in te houden, tot verder snoeien?…

bloei bloei stoei stoei snoei snoei bloemenbloei vlinderstoei heggensnoei groei groei loei loei broei broei grasgroei koeieloei uierbroei roei roei boei boei woei woei bootjeroei bakenboei windewoei…

Snaai graai Snoei groei Snauw grauw Stank dank…

Het leuke van een tuin is dat je hem voortdurend snoeien moet, of snoeien, noem het oogsten, of wat je zoal met snijbloemen doet, snijden, in een vaas zetten, de stelen, in knop waar men de bloem in ziet, of bloem, noem het poëzie, of gewoon verhaal, want wie niet waagt die knoeit, wie schrijft die snijdt, wie snijdt die bloeit. ----…

bomen snoeien kil de lucht in stukjes avondrood vol ontwaakt de maan…

Het ging voor Poetin niet zoals gepland Maar ook al is Prigozjin onverschrokken Heeft hij zijn troepen toch maar teruggetrokken Een adempauze voor de president Prigozjin had geen zjin in bloedvergieten En liet voor deze keer het schieten schieten…

Snoei afval restproduct van een reorganisatie als rook de schoorsteen uitvliegen of gelost worden in de rivier van de uitkeringstrekkers .…

Draag mijn zekerheid richting toekomst lijdt bij het vuur wezenloos bloei snoei schrijf je eigen waarheid…

Zoet zijn de bramen in het wijndomein Maar groeien moeten nog de druiventrossen Straks komt de fluisterboot wat gasten lossen Een groen prieel tempert de zonneschijn De mens gedijt op warmte, vogelzang Gelijk de appels, kersen, pruimen, peren De populier en els zijn sterk en weren Te harde wind, hun haag is van belang Subtropisch zijn…

Het levenslicht als een broos geheel, waarin de essentie werd uitgevouwen, verval gekozen uit diepe pijn zonder daarover lang te moeten rouwen, maakt een einde aan jarenlange sleet, is mijn tijdperk gedoemd tot verder snoeien?…

De passie in zijn ogen broeit bij het zien van haar bevalligheid hij raakt het frêle beeld niet kwijt dat koppig op zijn netvlies gloeit Haar bloeiende bestaan vervloeit als ‘n scherp mes ruw in leven snijdt en hij - van dwangmatigheid bevrijd - zucht dat d’r schoonheid hem zo boeit Hij laat de arme dagen lijden tot zij vermoeid het hoofdje…

schaduwkant een schaduwkant heeft voor mij de opgaande zon in aanzien niet mag stijgen ik steeds moet afzien van het licht wat ooit mij is gegeven waar blijft dan mijn eigen bloei terwijl alles om mij heen op lente belust is en juist ik daarover nooit kan zwijgen daarom zal ik niet blijven ondergaan wanneer ik mijn dode takken snoei…

Iedere poging gedoemd te mislukken omdat successen nu eenmaal altijd slagen. Stap ik op hem af en weet hoe het zal lopen.…

een tjilpende mus op de nok van het dak tot zwijgen gedoemd…