Alle inzendingen over Gelijkenis 2

2 minuten stilte niet denken niet voelen even stil in mij 2 minuten stilte niets horen niets zien even geen maatschappij. 2 minuten stilte helaas alweer voorbij…

De grootheid ligt in woorden, helder opgeschreven, als tekst uitgesproken, wat zich eerder liet zaaien in ongebroken aarde, zich in gelijkenis te laten oogsten, ergens tussen het kiemgoed en opgebloeide eigenwaarde.…

we zullen het zonder voorkennis moeten doen maar waarschijnlijk ben ik het zelf hij kan echter ook een ander zijn in het oog van herinnering te midden van verward verstand in deze verlengde ontmoeting dringt zich gelijkenis met zijn spiegelbeeld op om iets mee te geven is nog een diepte te gaan- het is ook altijd wat…

Boven mij hangen de sterren tellen heeft geen zin of gewicht evenals "God die door de sterren naar ons kijkt" reken ik uit Ik mag gezien, ik ben niet bang gemaakt naar Zijn beeld en gelijkenis neemt Hij mij zoals ik ben en was Laat ik Hem los, zweeft Hij weg…

De grootheid, ligt in woorden, helder geschreven, als tekst uitgesproken, wat zich eerder liet zaaien in ongebroken aarde om zich in gelijkenis te laten oogsten, ergens tussen het kiemgoed en opgebloeide eigenwaarde. Uit bundel: "Onbedorven kiemgoed".…

Ik ben 2 en ik zeg nee. Ik wil het niet, maar toch ook wel. Omdat jij het zegt, doe ik het niet, Ik wil het zelf doen, dat je dat niet ziet! Ik ben 2 en ik zeg nee, Ik doe je wel na, maar help me niet mee. Ik vind dat ik het zelf wel kan, Ook al komt er soms niets van. Ik ben 2 en ik zeg nee. Ik doe lekker toch niet wat je zegt.…

De kunst heeft twee gezichten, medaille Waarvan de ene alles doet om de natuur te Begrijpen in gelijkenis met Rembrandt en de andere: De naïeveling net als de tekenaar Callot, deze medaille Vormt de kunst, die met de kindertijd en beoefende Kunst te maken heeft, de ene is kortstondig, bedrieglijk de andere…

Alleen het gouden resultaat bepaalt of hij de toekomst is; die hem als belofte heeft uitverkoren, een cruyffiaanse gelijkenis.…

. ------------------------------------------ uit: 'De sprekende gelijkenis', 1979.…

ook hun handen spraken dezelfde taal met vaak ingewikkelde woorden ze ademden synchroon de lach als je niet beter zou weten hielden zij samen een tweeling vast waar toeval een kleine knipoog geeft blijft de verbazing- wekkende gelijkenis een wonderbaarlijk feest…

ik heb de glimp gezien van volmaakt bewegen gedragen door jouw creatieve blik in ogen die het tempo soms vertragen waardoor je bijna stikt in het genot van een hemels orgasme gegeven aan de mens om zijn schepping veilig te stellen naar zijn beeld en gelijkenis wat is er toen zo vreselijk misgegaan…

Een ding is zeker Je bent er nog niet uit Ineens breekt de gelijkenis, De vernauwing in de tuit…

Bekend is het oude verhaal van de dwaas die een woning op zand had die spoedig een grote puinhoop was maar het huis van de wijze man stond op een betrouwbare rots hield bij storm en onweer stand mijn geloof staat echter op los zand waar keien en kiezels in liggen steeds vraag ik of die stenen zich broederlijk mogen verenen tot een onwrikbare…

Mensen die maar op een ander willen lijken laten iets unieks liggen zichzelf!…

hij schiep de aarde en bevolkte die met een evaluerend en evolutionair levende mens naar zijn beeld en gelijkenis techniek en creatief sloeg snel de vleugels uit in maagdelijk ontdekken robots waren er al vlot in alle werk dat verlichting zou kunnen geven niet vergelijkend met de mens maar innoverend verbazingwekkend in…

zoals de poëziekalender op het toilet dag na dag iets van gewicht verliest... zó eenvoudig zou het eigenlijk ook bij ons moeten gaan wanneer wij weer eens aan de lijn werken…

-2-3-1-2-…

Volharding 1 Met de Volharding 2 fiets ik een eindje mee. Een plons en luid gesnater. Daar lig ik in het water. Volharding 2 Daar lag ik in het water. Het werd later en later. Op de Volharding 8 heb ik maar niet gewacht.…

de gelijkenis is uitzonderlijk minutenlang dwalen mijn ogen naar de persoon in wiens jas ik woon zelfportret bevestigt beeld van vergeten foto's in een schoenendoos op zolder toch is het anders nu alsof er iemand in woont wiens sprekende evenbeeld in woord en gedachtegang kleurt bij het mijne is het thuiskomen teder…

nog altijd woon jij in mij en ik weet dat je nooit vertrekt wij zijn samen een geweest twee handen op een buik vier handen uit een buik dezelfde haren gelijkenis op bijna ieder vlak en nu jij dood bent leef ik met de herinnering jij blijft mijn wortel ik jouw tak…

Ragfijne druppels vloeien tergend langzaam licht dampig tussen onze vochtige lichamen waar verweven draden onzichtbaar vlammen door temperament samengesmolten als een hunkerend naar liefde gesponnen web vurig vlieden verbrande zinnen verstrengeld verbonden daar waar samengekomen draden luiken…

Ik heb een paar rimpels geen wratjes en vlekken heb het soms koud maar hoef mijn lijf nog niet bedekken, geen grijze haren wel 'n blond bosje hooi ben ook niet oud <> van binnen heel mooi goed bij de tijd toch levert m'n hoofd vaak een grote strijd, maar word ik ouder ik blijf wie ik ben dat heb ik mezelf beloofd!…

Waarom hebben we zelfs in het ziekenhuis niet gepraat? Waarom heb ik nooit afscheid genomen? Een vluchtige hand een flauwe grap even je kussen opschudden... Waarom... geen kus? Samen zwijgen er gewoon zijn? Waarom geen afscheid? Verschuilen altijd verschuilen achter woorden, een glimlach. ...waarom geen afscheid?…

Het jaar al enige dagen oud, het knallen van vuurwerk inmiddels verstomd, de mensen elkaar de beste wensen geven al dan niet gepaard met zoenen over en weer de mensen terug keren naar het leven van alledag, maar ik vraag me af, zit het 'tussen de oren' of is het echt zo dat de maand december helemaal niet beleefd is?…

Je vulde net het halve deurgat met je pruilmond, je haar en veel zon in je ogen. De tijd en de zon stonden stil, want er hing een knoopje los aan je jurk, je bloemetjesjurk en je kous aan lichtkant naar beneden. En de bruine kip keek lang en kwaad naar je boterham met sirop de Liège. Maar de tijd stond stil en jij stond stil, met een…

Nacht op de gracht, na 't gelag is ze mooi en in voor 't wipje Bij iemand met een ziekte zag ze gele vlekken in z'n slipje Dat is ureum, zeg ik geschrokken en denk aan m'n slip met 't vlekje Ze roept verschrikt: dat stoppen ze in atoombommen, weet je Ik vrees haar wankele ijlhoofd bedrijf hoogfrequent de daad ben klaar als ze wijn-verdoofd…

Zó belangrijk als verkiezingen zó belangrijk is Prinsjesdag zoveel beslissingen worden genomen over ons. Zó belangrijk is de sleep erna van beschouwingen, herhalingen besprekingen en vérspreken om over préken niet te spreken. En als we kijken naar het debat wat gevoerd wordt op t.v. dan denk ik, wat moeten we ermee? De één staat te…

als sneeuw vlokken de bomen hun zaad naar moeder aarde, de wereld kleurt warm wit ja, dat vind ik ook mooi, vandaar die twee, tussen haakjes…

Ik ga langs een oude kluizende vriend die dingen ziet en hoort die mij ontgaan onverklaarbare geluiden en stemmen hij hoort de deurbel als er niemand is interieur verandert van kleur en plaats Hij verliest greep op de werkelijkheid verwaarloost zijn lijf dat fossiliseert tot karretje van de geest, z’n tanden roesten grondlucht hecht zich…

terwijl de maand langzaam vordert voelt men de oktoberwind steeds harder de winter schuilt reeds in de avond de lucht barst van de kou een langzaam landschap vult zich met de humusgeur van bladeren en twijgen over het vage zicht van vormeloze dagen valt nog wat sporadisch licht…