Netgedichten

netgedicht (nr. 25.451):

De immoralist 2

Ik ga langs een oude kluizende vriend
die dingen ziet en hoort die mij ontgaan
onverklaarbare geluiden en stemmen
hij hoort de deurbel als er niemand is
interieur verandert van kleur en plaats

Hij verliest greep op de werkelijkheid
verwaarloost zijn lijf dat fossiliseert tot
karretje van de geest, z’n tanden roesten
grondlucht hecht zich aan zijn kleding
de grote wereld die hem in de steek laat

In z’n passie de schepping te doorgronden
is hij nog maar zelden van deze wereld
hoofdzaak en bijzaak lopen door elkaar
maakt z’n verhalen oeverloos ongrijpbaar

Geluk, ieders levensdoel is slechts gevoel
natuurlijke maat voor succes in overleven
bereikt door creëren van z’n eigen wereld
met ruimte voor magie en wat wonderen
alles aangepast, wat krom is recht gedacht

De oude vrouw die open doet mompelt
‘hij is niet meer, hij is bij onze lieve heer
depressief meneer, uitgestapt in de nacht’

In het besef dat ik het niet aan zag komen
ik was ‘n toeschouwer, geen echte vriend
schaam ik me diep en brak die dag m’n hart