Alle inzendingen over Genegenheid

dood hout in het woud een onderhoud van de natuur de passie stijgt en laait het kampvuur genegenheid ontstaan door brandhout dan weet je… echte liefde wordt nimmer… koud!…

ik wil de volheid bezitten, een leegte ontvluchten met zoveel donkere muren, mijn armen doen strekken naar luisterende luchten om ene genegenheid blindelings op te wekken die eeuwig zal duren…

woorden reiken niet ver genoeg om de warmte te vangen die mij weer stralen doet als ik denk aan verleden tijd mijn ogen strelen stiekem je hart in de hoop dat jij de herinneringen evenveel koestert en mij voor even in de warmte hult…

in diepduistere dagen momenten vol vragen omhelst vriendschap in dit leven haar warmte om jou heen genegenheid en hoop verbondenheid in troost vrienden drogen tranen lopen de weg samen een weg vol pijn en verdriet verdwijnen zal hij niet laat hun liefde je leiden naar het einde der tijden waar de maan omgeven door sterren haar licht…

De weg hierheen was mooi -ik zie je nu nog lopen- getekend op mijn oogvlies voel die warme stroom langs je heen kom bij me liggen en hou me vast, stevig vast…

een zuchtje wind wat liefde een glaasje wijn wat is het leven fijn een stukje kaas glimlach hier glimlach daar je hebt het voor elkaar een zuchtje wind zon en strand licht verbrand nu stil bemind…

ik kan niet anders dan mijn armen om je heen slaan je wangen kussen je aankijken strelen over je lijf fluisterend woorden spreken ik kan niet anders dan er voor je zijn ik kan niet anders wanneer je even huilt…

Met een palet in mijn hand kleur ik in het doek dat voor mij meer dan expressie is. Bewust gekozen is iedere laag die het geheel zijn vorm geeft. In gedachten soms mooier dan echt maar ook kan het andersom. Het doek raakt vol in fijne pennestreken zonder denken, maar met gevoel.…

We stonden samen op de kant gooiden steentjes over het water zwijgend, want ik ben geen prater liepen we verder over het land Je wilde mooie platte om te keilen het juiste ritme dat luisterde nauw dan sprongen ze op van het blauw zoals gedachten weg kunnen zeilen. We staan niet meer samen want het leven geleefd, werd je groot als je komt…

Ik zie je daar al staan heel alleen starend naar de zee kijkend, wachtend op de golven verlangend naar de rust en stilte. Je was aan het zoeken maar kwam niet verder genieten zat er niet meer bij het werd je allemaal te veel. Nu staar je vanuit de hemel en kijk je op ons neer je voelt de liefde waar je wist dat die bestaat. Je hoeft…

’t was amper slechts een tel en alles viel daar op zijn plaats jouw hart sloeg links en ‘k hing verslaafd aan allebei jouw lippen - mijn lief wat bleef was deze vijfuur thee die jij mij lonkend zette; ik at wat fruit en smaakte jou - jij speelde ongestoord en wild piano op mijn blootgelegde ribben en waar ík ‘t zachts behaard…

laat me je strelen met zonnestralen je omarmen met mijn lach laat me de mooiste gedichten vertalen zoals je nog nooit eerder zag ik neem je mee op de golven van woorden betover je langzaam in de nacht ontvoer je naar exotische oorden waar ik jouw lippen kus zo zacht…

Als een zee van rust werd ik onderkoeld maar voelde mij als een vis in het water. Mijn hart gloeide op bij het horen van je stem omdat ik die niet kende wel je woorden en je muziek. Het ritme is daar en ik zweef tussen twee werelden in omdat ik buiten voel en zie nog meer kan beleven.…

Met de vleugels dichtgeslagen aanschouw ik in stilte verstopt achter bladeren de bloesem van jouw bloem. Al ben je nog niet volle bloei en lijk je angst te hebben; toch geniet je van de zon en van de kleuren om je heen. Er ontschiet mij een glimlach bij het zien van zoiets fragiels zo puur, lief en meer dan dat je ziet toch blijf…

Muziek overstemd eigen gevoel bekrachtigd het ritmisch meegezogen kaarslicht dansend aan zwetende muren. Je naakte lichaam koestert mijn gedachten met woorden van weleer die glinstering in je ogen verlangen op mijn huid. Tergend langzaam is dit tafereel loslaten van oud zeer begrijpend lezen het accepteren van twee armen…

Mijn tacktiek is er een om niet na te bootsen al deed ik dat wel. Waar ruiten sneuvelen deuren dichtslaan en regen valt. Geen verwijt aan welk adres oprecht en eerlijk pas op de plaats. Het gootsteenputje spoelt nu door waar ik voor vecht.…

Glimlachend trekt mij een warmtebron door mijn lijf ik zie je verlegen staan alwetend maar toch bang. Je ogen durven amper mij aan te kijken maar mij voelen kost geen moeite. Angstig staar je in luwte -maar je wilt het wel- omdat gevoel nu langzaam keert in je hart tot op het bot.…

Met een zuiver geweten glimlach ik de dag weer in het hart geeft ritmisch aan dat het leven mooi is en er altijd iets is om voor te leven. Zie de zon schijnen en de bloemen groeien en is het niet buiten laat het dan gebeuren in je mooie hart.…

Ben je rood, bruin of blond Aan de smalle kant of ietsje rond? Allemaal best, één zaak telt: je bent gezond Dan kan je bij manier van spreken, de wereld rond. Zorgen, probleempjes, alles valt wel op te lossen Moeder Natuur zal je vast van nare zaken verlossen. Woon je in een sjieke villa of in een optrekje Een goed huneur en een blije lach…

Traag verstroopt de tijd. Alles telt, de uren slaan in aanzien naar de dag. Ik wacht, en raak gestaag, mezelf kwijt. Het zijn van die momenten.. Die onverhoopte, zacht omfloerste componenten. Een klein gebaar, die ene snaar. Je treft een woord, een blik die essentieel de diepte raakt. Zo zacht. Zo vol van onverwachte pracht.…

dag vader hier is uw zoon ik heb papier en een potlood maak maar een schets van de wilde eenden in de lucht ze worden vast vloeiend van lijn of komt er een onderbreking bij alles wordt onnodig verfraaid er is weinig nostalgisch aan lukt het een beetje met de schets of glijdt het potlood langzaam tussen duim en wijsvinger weg dag vader…

Maar ze neemt geen blad voor de mond geeft haar ongezouten mening want m'n genegenheid weegt haar soms te zwaar. Dus spaar ik mijn appetijt voor haar op, dan heb ik later een appeltje voor de dorst tenminste... als mijn hartje dan nog klopt. Maar mijn honger wordt goed gespijsd want mijn e-mails stelt ze zeer op prijs.…

Je bent niet de mooiste lentebloem van verlangen jouw meeldraden verdwalen langzaam in verliezen of worden trager in beweging je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren van jouw ziel misschien dat na de heimweedood een verlangende bloei zal voltooien maar tot die tijd kan het vriezen en plotseling dooien als eenzame grauwwitte…

Donker gat met blauwe randen ik kan alleen nog spartelen in deze oceaan; hulpeloos gemaakt door de warmte van de beweging voel ik mij opgeworpen op golven van verlegenheid, neergegleden in dalen van genegenheid…

stel je eens voor, je komt een mooi mens tegen, dan ga je door het lint, je wilt genegen ontspanning in gevaar, afspraak in uitspanning leg niets vast, onder geen beding, je komt toch wel tot elkaar.…

als door toeval toegevallen stond ontstond terstond een band verrast verdronken in verlegenheid geborgen in genegenheid woelwentelde ik me hierin rond waarop waarheid realiteit ontbond…

Jij en ik wij samen hebben iets in het alles en met het niets, het is als licht en lucht, we kunnen met maar niet zonder elkaar, het is hoog en laag, heftige meningen soms tot op het bot die overvloeien tot een eenheid van respect en altijd is daar de genegenheid die ons samenbindt.…

genegenheid? vertrouwen? vriendschap? het is soms maar een klein detail, dat kan al héél véél doen voor een mens, een mens zo als jij en ik, laten we blij wezen dat we er zijn !…

Wij duiken het bed in En bedrijven de liefde Op golven van genegenheid Lijf en geest zijn Baken en boei Wij verdiepen ons Zalig op kussen Wij baren enige eeuwigheid…

Vertrouwelijke woorden lijken met genegenheid samen te gaan. Een genegenheid, die bouwt op de mysterieuze kracht die de strijdt aanbindt met dat wat met de ongunstige winden lijkt te zijn begaan. Een kracht, die de zekere winnaar kan zijn in een schier ongelijke strijd tegen de open oren pijn.…