Alle inzendingen over Gevoelsmatige Sluier

Sluiers van nevel. In transparante schoonheid dansend op de wind…

weekend levensritme bepalend baken in de oceaan van tijd na pensionering gewone dagen levensreis zonder stations weekend vrijheid zonder plicht onderscheidt zich van midweek nú sleur en onbewust bestaan in gevoelsmatig tijdloze wereld ontsteek licht in oud baken stijlvol golfen op zondag geeft weer ritme en houvast hoe ouder hoe korter…

loodgrijze sluier bomen legen hun takken van stervende bladen…

over de velden liggen grijs grauwe sluiers luchtig gedrapeerd…

In ochtendgrijsheid sluieren slierten mist langs dag nog onzichtbaar…

meikoningin werpt sierlijk haar rijke sluier uit met een waaier van groen en bloesemregen de kleuren en zoete aromen zijn een zegen waarvan mens en dier kunnen genieten voluit hoe pittig heeft de bruid haar kroon gekruid met tijm en meidoorn door elkaar geregen meikoningin werpt sierlijk haar rijke sluier uit met een waaier van groen en bloesemregen…

Wat te doen als mijn meisie omfloerst met grijze sluier Vecht tegen duisternis en worstelt met onzekerheden? Wat te doen als mijn meisie zoekt naar kleuren Als een fee zonder staf, haar niets meer kan opbeuren?…

en met trillende handen ruk je de sluiers af dappere vrouw!…

Bij de halte van lijn 10 zag ik haar staan ze had prachtige ogen Egyptisch opgemaakt aan haar hoofddoek een dunne zwarte sluier vastgespeld daaronder zat een pleister haar neus in verband verder een lange broek laarzen met hoge hakken van top tot teen blijf ik nieuwsgierig wie haar neus verbouwde en waarom zij die sluier droeg…

~~~ zelfs geen tipje van de nachtelijke sluier laat zich verleiden mysteries te onthullen over gekreukte lakens ~~~…

mei koningin werpt sierlijk je rijke sluier uit met een waaier van groen en bloesemregen de kleuren en zoete aromen zijn een zegen waarvan mens en dier kunnen genieten voluit hoe pittig heeft de bruid haar kroon gekruid met tijm en meidoorn door elkaar geregen mei koningin werpt sierlijk je rijke sluier uit met een waaier van…

Elk volgend jaar bevat gevoelsmatig altijd meer uren dan een voorbije jaar, dat ik achteraf altijd als kort ervaar. De natuur programmeert ons zo dat de toekomst mooier lijkt dan het is, een illusie die motiveert tot investeren.…

Ik huilde met mijn tranen een sluier van droefenis. Ik bedekte daarmee mijn dromen, zo dun als vlas. Ik huilde om iets wat bestond in mijn verbeeltenis. Ik huilde, om wat nooit zou komen en wat nooit was.…

Fluisterend roept de dood je Zijn donkere stem streelt je lichaam In zijn zwarte sluiers voorgoed gevangen...…

zijn uitgebannen De woorden die jij wilt zeggen worden in stilzwijgen afgebroken Niemand kan je gedachten afnemen Deze wereld is alleen van jou Het is een houvast in deze wereld van sluiers waarin je ogen spreken in een stilzwijgen……

en in mijn fluister was een medelijdende blik wat een geestelijke armoede verscholen in de spiegels van haar ziel beter bleef ze in het land waar ze van hield waar ze kan zijn die ze is even werd het me heel bang te moede hoe zal ik kunnen leven in een omgeving waar haat de fluister in de wind al is en ik rilde omdat juist die…

bewonderenswaardig hoe ze leegte met leven merken als pluizige sluier hun geelwolkende rijpheid omhoog laten kringelen zelfs in hun moment het zomergroen toelaten te verwerkelijken…

Elke dag komt weer dat moment dan sterf ik eigenlijk net niet maar het feit dat jij verdwenen bent bezorgt mij vreselijk veel verdriet Ik zie alles door een sluier van tranen onophoudelijk dwaal jij om mij heen ik probeer die lange weg te banen maar ik voel me zo verdomd alleen Ik zal jou absoluut nooit meer vergeten met jou samen was mijn…

warm wenkte de zon maar wolken kromden zich vasthoudend om de aarde lieten haar niet vrijuit stralen met het lang ontbeerde licht pas na de middag lossen laatste sluiers op reikt voorjaar naar zijn top om in een lange schemering met onomkeerbaar uitproberen zijn lentekleuren nog te presenteren…

Als ze dwaalt tussen de sluier van nevel maar de weg naar helderheid niet meer vinden kan. Wereld Alzheimerdag 21 september2011…

prachtig hangt de sluier van verlangen in het toekomstperspectief krachtig zijn de lijnen van de tijd waarmee zij is behangen verlokkend ruist zij stromen warme liefde naar sensuele overgaaf haar transparante eerlijkheid kuist de gedachte dat het eens zal overgaan in opgelichte tipjes toont zij ons haar mooiste vergezichtjes…

Terug in tijd klopt mijn hart, immer als vanouds voor jou Wij liepen toen de toekomst tegemoet Daar destijds onze woorden oceanen hebben overbrugd klinkt een echo van liefdeslessen die ik opnieuw en weer helemaal wil gaan beleven Sluier van neerslag uit het verleden langzaam door zon verdrongen Inmiddels ben ik door het heden…

ik dans een bloementuin kleuren zingen om me heen mijn sluiers zijn wat nevels de zon verdampt ze een voor een bomen zien mijn naaktheid in het groen en ruiselen verheugd hun takken wuiven want in mij herkennen ze hun jeugd de middag zindert in het driftig zoemen van de bijen geuren vlagen in de wind en op bankjes gaan verliefde…

in het lopen liet je me alleen een handvol vergezichten in lucht waaruit de zon verdween als ik mijn blikken richtte je stapte op omdat je mij niet langer koos je schaduw was een vage troost ik gaf je ziel je werd opnieuw geboren als blauwe bloem boven het koren ik lichtte op gaf jou mijn sluiers van plezier je boosheid vond…

in sluiers tussen zonnebloemen…

Sluiers van gordijnen als het raam openstaat en de Wind naar binnen waait. En hemels de geur van verre Egyptische tabak, verpakt in platte sigaretten. Mijn lief, Ik wil niets meer dan dit uitzicht vol mooie, naar mij Zwaaiende vissen. De sluier van je haren en de heuvels Die glooien.…

licht in de stilte van de nacht nog even de sluier op om te zien waar je afscheid van neemt in de zwarte ruimte eindigt het woord…

Eens zag ik om mijn liefde sluiers glijden, En toen ze omhuld bleef, is mijn vreugd gevlucht.... Thans zijn de raadselnevels blauwe lucht, Die zich aan 't aangezicht der liefde vlijden....…

Je begroet en kust ze in schemerige sluiers ze blijven korter dan voorheen, maar zoveel hoeft er niet gesproken te worden De hoogzomerse uitbundigheid hebben ze afgelegd vermijden het wijzen op de tijd van aanzwellende koelte Ze verdwijnen in mistig licht stil en langzaam, een subtiel handgebaar wuift ze naar morgen of naar een volgend…

waar doorzichtigheid haar lieve geheimen sluiert zijn zon en schaduw extra alert op de subtielste contrasten geen show voor grote voeten wel stapjes in volmaaktheid van vorm en kleur…