Alle inzendingen over Gouds bier

Misverstand biedt overwegingen, bij een lekker glaasje bier. Lang leve ons grote gelijk. Leve ons aller compromis. Leve onze saamhorigheid. Van harte! Proost!…

geworteld in een oneindig bos waar klatergoud lokt voor de verloren kinderen je laat mijn hand niet los peutert handig uit jouw neus roept wat vlinders om versterking en in het bij je zijn klinkt een lied over hoe jij jezelf bent gebleven onder het maanlicht van de nacht ben jij de mens die jij voor ogen ziet we huilen samen, drinken bier…

Bergen van goud, kasteel van lucht, is er dan niets waar ik om zucht? Een tochtje troost, een rondje rust, een stukje vroege lentelust, het rijmt: cc, dd, ee: wie rijmt een eindje met me mee? Luchten van goud, kasteel op berg, gepaarde rijmen zijn niet erg.…

In al zijn jeugdige ouderwetsheid Is er geen zweem van vaag- of fletsheid, Want alles is van ’t best allooi: Het zwarte pak, de zwarte hoed, Zijn gouden haar en gouden knopen, ’t Bestikte hemdsboord omhooggekropen, Staat alles fleurig en is goed. Alleen - zijn buis is niet meer wijd Genoeg voor het geweld der schoeren*.…

van zijn coach mist Sven Kramer de gouden medaille op de 10 kilometer.…

toetsen de ochtenden zijn wit in niet geboren kleuren mijn lichaam paniekt in zijn geuren alles is zo wereldvreemd verweven omdat alleen in goud en rood gedachten zijn geschreven…

en ziel zo dat onze zinnen worden gepoetst van binnen voordat zij liefde en warmte kunnen weerkaatsen aan diegene met wie wij praten en van wie wij eindeloos houden in onze gouden standaard tijden…

waar warme wolken met gouden vingers het duinland strelen leidt langzaam het licht met liefde mijn hand langs jouw lekker lichaam…

zo dom en blond en rondborstig zou ik willen zijn als jij en dan tussen de vingers onvermijdelijk ontglippen met de woorden: blijf bij mij, lief de gouden zon gaat dalen…

de toorts brandt al laag, vandaag wordt nooit meer lichter komt niet verder dan wat een hart verzucht kijk, snel naar de einder, het goud blinkt nog maar even…

Een gangster uit Sierra Leone Die liet zich vlak voor zijn dood klonen Het kind leek op hem Het had net zo'n stem En ook nog zo'n bek gouden kronen…

in de planten hingen parels van zilver, goud en blauw ik liep naar buiten en bekeek de diamanten maar toen ik ernaar greep voelde ik de nattigheid van druppels dauw…

amadeus je schepte je muziek uit een onuitputtelijke bron hemelse klanken kwamen door je gouden talent zomaar op het papier als iedereen er zo blij van zou worden als ik zou de wereld een feestzaal zijn…

Wie ook de kleuren van de regenboog uitgevonden heeft, ’t moet een kleurrijk persoon toch zijn geweest, want stel dat de boog getint zou zijn in grijs, bruin en zwart, stond dan nog aan het eind een pot met goud?…

door de opalen avond de droeve klank van een bevlogen klarinetsolo een avond in oud goud een avond zelve op fluwelen pootjes talmend de aftocht blazend…

toen de oude man opstond gaf hij een kind zijn hand deze gaf hem niet meer terug door het gebruik glansde de hand als goud en zelfs een kind weet daar de waarde van…

het gouden morgenlicht kust koud, in wintertafereel, gebroken door takken maar niet door vensters groots sta ik op, stralend wakker gewekt ontwaakt dient u mij te vrezen…

Zwitserse rijmgigant Hij is op tien jaar na Honderd jaar oud Hij was en blijft eeuwig Onoverwinnelijk Hij ging en gaat immers Altijd voor goud…

de dag staat op de zon schilfert zilver met een gouden rand dageraad wakkert wolken en takkenkransen aan tot een volle kus op de mond ik mag er weer zijn…

een ring van goud verweeft ik hoor Oosters en zie een Jacobsladder naar de hemel stijgen ben je daar? vragen mijn ogen je roept dat de wolken al jouw stappen zijn naar mij en naar de wereld…

Al heb je een hart van goud, Soms zeg je toch eens iets fout. Al probeer je het nog zo goed, Het gaat altijd niet zoals het moet, Neem het met een korreltje zout. Maar als je zegt, "het fout" dan zeg je het fout !…

Eigen paard is goud waard…

Flarden van vroeger achtervolgen mij als jachthonden waar is de gouden morgen het ongerepte voorjaar waar is de gaafheid die ik de mijne kon noemen mijn bezit, mijn universa ze zijn verwoest…

Soms is zwijgen beter Woorden maken het alleen maar erger De stiltes leggen intuïtief uit wat ik bedoel Want weet je Spreken is zilver en zwijgen is goud…

( 't gouden uur ) in snel veranderend avondlicht krijgt het iets lieflijks late zonnestralen betasten de rots met een tederheid die wij nog maar zelden zien...…

Ik droom jouw naam in gouden letters netjes in krullen geschreven met randjes van puur zilver en laat het komen tot leven. De letters dansen in mijn hart totdat het vorm heeft aangenomen dan heeft het jouw naam gespeld en bezit van van mijn wezen genomen.…

Door krassen op mijn glazen nog Groen versierde kransen met Goud alleen nog op de lange Witte linten met droeve woorden die om Vrede vragen. En rust en stilte overal.…

bij het ontdekken voelt ellendig hoewel eenvoudig was het heel uniek tot troost is goud roestvrij en vorstbestendig dat jij er niet meer bent dat maakt me lancholiek.…

Ik heb een vlieger voor je gebouwd, een vlieger van goud. Met een staart van diamanten; voor elk verloren jaar een diamant. De perkamenten van mijn ziel kerfde ik in het goud zoals onze namen ooit zo kort vereeuwigd in een stuk vernield schroot.…

Alles zindert, alles schittert in de gouden zonneschijn... zonneschijn, zonnebril, zonnebloem bij 't ontbijt, bij de tafel bijgezoem warme avond, horizon, gouden bol parasol, terrasjes vol, cholesterol. Elke oogopslag betovert, elk ontwaken is haast een feest als jij terug bent, zomerke terug van zolang weggeweest.…