Alle inzendingen over Grand Prix Zandvoort

In Zandvoort wandelt Kees. Z'n hond gaat met 'm mee. Aan 't naaktstrand zont de zee van kwabbig mensenvlees. Hij startte kwart voor negen, doch heeft om kwart voor tien geen schoonheid nog gezien. Het zit 'm danig tegen. Het loopt al tegen enen. Hij ziet tot zijn berouw nog steeds geen mooie vrouw. De zon is nu verdwenen.…

de seizoenen hebben je klein en schuchter gemaakt bleek en onooglijk in het gezelschap van velen op een noestige stam maar vlak voor de oogst gaven warmte en zon alle kans om te rijpen zwaar van de suikers bolt jullie lach naar de boer die geen grand cru had verwacht…

ik liep onlangs op de oevers van de Colorado River, in de baarmoeder van onze oorsprong, de Grand Canyon! ik stond daar in die canyon, zo nietig in schril contrast tegen die magistrale rotsformaties in een diversiteit aan kleuren, van dieprood naar zandbeige.…

Deze Hertog Jannen komen lekker hard aan en zijn net niet zo wreed als de kanonnen van Grolsch. Toverdrank voor echte mannen, ga daar maar eens aan staan!, met een bitterzoete beet en extra pittig met een scheutje Bols. Kopstoten zijn altijd goed voor het gewas en het nuttigen is op zich een grote prestatie, al kun je er ook je overwinningen…

Geniet gratificaties (grand garçon!)…

en vier foto's van hem in raceauto's Een filmpje met de snelheid van coureurs in Zandvoort zijn verjaardagscadeau nog van de kinderen vorig jaar, toen 75…

nog steeds een Grande Dame je vlagen van herkennen zijn reeds lang vervlogen een streling over mijn wang, heb ik mijn steunkousen aan? ja lieverd, we gaan wat eten nu als een oud verdwaasd vogeltje zo broos vleugellam God, wat hou ik van je!…

nog hangt de druppel aan het glas het zacht bouquet laat dromen proeven voor de slok heuvels wijngaard en chateaux de houten kisten als cadeaus vuur vlamt fonkelend in les grands crus de glazen hoog geheven een proost voor mij ben al twee jaar bij mijn watertje gebleven…

na zeven slokken wijn beslaat de schrijn van helder glas ik teken rondjes en een kruis het dodenhuis van nu is opgebouwd uit zonlicht en een wervelend grand cru vol rode, volle lagen eens verschijnt mijn hamerslag eens verliest mijn lach ach ik zal je nimmer vragen om het einde van de dag…

Een heilige van steen heeft zijn nek gebroken omarmd door een jongen Zijn hoofd ligt in het midden van het plein, tussen de linten rood-wit zoals de ambulance voor de baldadige toerist die goed voor de dag wilde komen met een unieke achtergrond zonder benul van kunst of oog voor het vakmanschap van Bernardo Falconi laat staan enig…

De wijn: twee wit, twee rood en één rosé, En doe nog maar een flesje Grand Marnier.…

Zoals het blanke appelvlees nog niet tevoorschijn gebeten, zoals de grand cru in de fles nog vol met gloed geweten, zoals het eerste goede vers nog enkel in het hoofd geschreven, zoals jouw geschiedenis nog niet met die van mij verweven, zo is mij je oksel en je mond: een geur, een onbetreden grond. --------------------------…

Ik wil vergeten, en zeker niets vergeten -- toch te vergeten.…

Ook na de oorlog zijn de mannen hard: hun stem, hun handen, hun lust.…

in één groots verband, de natuur in diens woorden gesmoord de tijd stond toen stil, schreed althans amper voort en de boeren, die ploegden maar voort - die zoon in zijn diabolide - GPS-navigatie aan boord - langs randen die dàt juist verbieden slipte en dacht als ik nog langer wacht komt die duivelse diabolide nooit aan op het Zandvoorts…

Wat Max contractueel aan had gemoeten, Waarin hij elke concurrent verslaat, Heeft echt geen invloed op het resultaat En zeker niet de schoenen aan zijn voeten. Verstappen is gewoon onovertroffen, Die wint een autorace nog op zijn sloffen.…

“Signore, mocce s’ore pot verdore, canali hier senni so super grande, o, leggio di diaboli a bande, di velebote mè una motore ! So dra mi gondola calmo canvaro io gondel‘ier, e gondel pronto dááro”.…

Geen einde, niets dan dromen van vergeelde vingers langs beslagen spiegels waarin ik, ziende blind, de adem van het verleden wilde uitwissen met de zee in Zandvoort, terwijl de wind jouw haren naar me toe streek in een duinpan liefde, alsof ik je moest laten besterven in ruisend riet.…

Op mijn gitaar kan ik zacht een snaar aanslaan en dan mijn vingers vormen tot een ongewoon akkoord of laat des avonds langs de door de storm beruiste bomen gaan 'k Kan bladeren in een boek met platen of op een nieuw vel van mijn bloc een streep zetten of dwalen naar de stenen bank waar we eens stonden Of met de trein naar Zandvoort naar het…

boeklezend letters via golvende regels misselijkmakend geen nut, geen aandacht het is koffietijd, rustmoment met koekje even geen Zandvoort aan zee..... geen ruisende baren, geen ontploffend strand reclame zegt... weg met die grauwsluier precies wat ik wil... weg ermee... weg... weg... weg... weg.... IK WIL STILTE IN MIJN HOOFD....!…

ik wist van jou maar iedereen belooft zijn trouw aan kerk en vaandels wat zo onschuldig leek bleek in realiteit jong hout in nieuwe takken jij zocht een stam om weer te enten ik wilde groen en druiven zonder krenten samen gisten we tot tafelwijn jij de grand-cru en ik gaf jou mijn laatste druppeltjes azijn…

Een eenzame linkerschoen De jongen die altijd Wordt overgeslagen Een overbodig geworden Typmachine - ons hotel Heet niet voor niets Hotel Perdu - een troostrijke Plek voor iedereen die Iets uit te zoeken heeft - Als je bij ons binnenkomt Meld je je gewoon Bij de receptionist Die alle talen van De wereld spreekt En elk verdriet…

ik wilde je nog vragen welk spel je speelde in al die verfomfaaide dagen de visjes die we deelden liggen op apegapen een stapel kleurenblind en het rad draait door, ook zonder wind de bank is blanco facturen verbrand jouw inzet een veeg in mijn blote hand de laatste champagne grand cru van een parvenu verpand aan de tollenaar rien…

In The Waste Land verbeeldt Eliot het Grand échec, de Grote desillusie van The Great War, de Eerste Wereldoorlog, In de geseculariseerde stad heerst geestelijke leegte en verval in contrast met de heroïek van Rome Maar The Waste Land is meer dan dat: een bewust gewaarworden, gevoelen van een morele grandeur en tegelijk…

soms beleef je zo’n alledaags moment, dat alles met elkaar vervloeit: tijd en plek, lijf en gevoel, sfeer en mensen om je heen zoals die middag in het Grand Café, waar Abba ‘I believe in angels’ zong misschien kwam het door je gulle lach, je blik en hand die sierlijk door de koffie roerde dat ik in aardse engeltjes kon geloven…

In een grand café, of in een koffiehuis. Aandachtig koffie drinken troost. Vraag niet hoe, vraag niet waarom, want goddelijke koffie begrijpt, wat wij mensen niet begrijpen kunnen. Koffie ontspant ons lichaam. Genieten van koffie voelt als een oase. Genieten van koffie voelt als rust, binnen de onrust van onze geest.…

Diep onder de Zuidpool-ijswoestijn schuilt een gigantische klovenlijn. James Cook vraagt octrooi en start na de dooi met ezelstochten door die ravijn.…

Waarheen en waarvoor Zingt het in mij aldoor Is het een vesper Of een serenade Is het niet 's avonds Maar rond middernacht Dan is 't een nocturne Waar 'k op heb gewacht En straks volgt dan weer Voor mevrouw en meneer In de moulin rouge Een folie bergère Zoetlief herderinneke Poppe met sinneke Geen grande ballade Maar…

vrouwdier van plezier' dacht het mannetje en fier nam hij haar in snelle wip da's pas padden'trek' met stip dreigend stond een stille reiger aan de oever van de plas schudde 't hoofd bij zoveel ijver vond de hartstocht niet van pas hij had ook wel trek in pad bedacht grimmig: 'weet je wat ook al is het dan niet fair ik neem hem als grand…

toch, daarvan toch mooi nog altijd steeds genietend - geef ons maar zonnebloemen, weken lang maar zonnebloemen links en rechts, met hier en daar een korenveld, of maïs desnoods, met hier en daar een wei, een stukje bos desnoods, desnoods een korenveld en zonnebloemen, wij krijgen daar niet makkelijk genoeg van, wij zijn allang elkaars grande…