Alle inzendingen over HANDEN

Hand in hand, met mijn broertjes en zus. Een spontane lach, aanstekelijk ontvangen. het onverwachte verdriet, de troostende woorden, pijn die werd weggekust. Het verdriet is nu, jaren later, niet meer onverwacht, geen troostende woorden de pijn die blijft. Het is allemaal voorbij, ik kan er alleen, nog maar van dromen...…

ik neem je hand en zal er altijd voor je zijn wil je troosten je helpen met al die pijn... zware dagen als een nachtmerrie die je herbeleeft... neem je hand en voel hoe je beeft... boos uit ongeloof angst om wat komen zal waarom, waarom? zoveel vragen en al dat verdriet...…

Samen lopen wij over het strand innig verliefd, wij lopen hand in hand Kijkend naar de zonsondergang wat ik voel voor jou is levenslang Levenslang wil ik jouw liefde ontvangen wat ik voor jou voel is een intens verlangen Zo lopen wij uren op het strand Met jou tijdens de zonsondergang verlies ik mijn verstand Jammergenoeg duurt dat moment…

Mijn hand ontspant, mijn greep verslapt. Nu heb ik niets en niets heeft mij.…

De hand die boven de toetsen hangen blijft omdat de speler weet dat muren horen. De pen die letters absorbeert om het verhaal onleesbaar te doen zijn voor een geheime dienst. We moeten onze woorden doven en onze handen zwijgzaam maken en hopen dat het licht zo helder om ons is dat niemand vonken waar kan nemen.…

Ik heb me vergist, het was een fantasie Er is niemand die ik zie Alleen het strand En golven die aanspoelen Ik voel geen hand Zie geen mooie ogen Nee, mijn fantasie heeft mij bedrogen...…

Het nog even met de hand betasten van de wollen vacht, die stugger blijkt. Handen kijken beter. Het je zorgen maken dat ze in de sloot geraken en wat je ooit op school leerde bewaarheid worden zal. Het uit je hoofd praten van die gedachte door te denken dat een schaap gelukkig is.…

Zij zwerft tussen borst en streek verkent de nacht in elke stad maar geen die het heft in eigen hand zoals het zwaard dat trillend in het been – verwijst naar andere tijden Het harnas dorst de zwijgende op een draf naar oneindigheid, vrede schuilt om iedere hoek maar geen die het heft in eigen hand zo is het bloed tot ijs gestold…

mijn hand al gerimpeld, het vel dat wel mijn hand dus strekt zich uit over de stilte sneeuw, een onzichtbaar dik tapijt helder wit geweven haast glanzend sluipt op tegen een licht glooiende heuvel mijn korte vingers begeleiden de opgaande lijn in de vallende rust naar de verte toe zelfs mijn denken, mijn denken, vraag…

vliegen doet geen pijn weer landen doen we op vier handen om samen verantwoordelijk te zijn…

Lekker niets vermoedend genietend van vrije tijd ik zou wel willen wandelen hand in hand met mijn meid. De dagen gaan zo voorbij maar het weekend altijd te snel ik hoef je dat niet te zeggen want dat weet je ook zelf wel.…

we wandelden, rustten uit op mos keken elkaar aan en zucht uit ons ik, een mannetje ik, jij een vrouw mijn hand zocht die van jou ze verkenden de ik en de jij we werden rood toen ze zoenden ik hield jouw hand steviger vast jij gluurde tussen wimpers uit wat onmogelijk leek hield stand in het hoofd was rust en stilte brak bij het zingen…

vraagt ze zacht met haar hand in de mijne geluk heeft geen dobbelstenen nodig…

uit duinen waar ik zonnewandel verzweeft mijn geest over het land bij ‘t ruisen van het zilte branden door weeë luchten overmand over een panoplee van paden stamp ik mij lodig door het zand en voel mijn zool de treden raken mijner gedachten, hand over hand uit schilf’rend drijfhout dagen wijde beelden, azuur, een oceaan totdat een prikkeldraad…

handen uit leg ze maar in de mijne en kom kom met me mee…

Verliefd zijn wat is dat, is dat samen lopen hand in hand, en dat je dan straalt als een diamant, poeh poeh het is nogal wat. Verliefd zijn wat is dat, is dat samen picknicken in het bos, en dan rollen door het groene mos, heb jij ooit iemand liefgehad?…

in hand…

zo dichtbij dat aanraken geen verschil maakte tussen jou en mij handen koosden vrij…

hand naar mij gericht daarin glom de schoonste koningsbonk die je mij voor het eerste kusje schonk…

In de hand een grove streep stelt dat macht vervloeit hoe krampachtig in haar greep de hand het touw voelt schrijnen waar het de handpalm schroeit Het touw onthult vult zacht onderliggend weefsel met zeer bijtende pijnen waar eigenwaarde is ontveld en wordt geplaagd door vlijmend kwijnen En als de huid zich heeft hersteld merkt een…

nu ook ín mij handen strelen zacht je billen…

voeten op andermans land krijtwitte hinkelbaan steentje in de hand zwiepend touw draaien, spinnen, springen barsten van de kou glijden, vallen, sneeuwbal handen blauw stalen buizen sprietlopen passen, meten, evenwicht zondag zoethout kopen appels jatten, belletje trekken schuilen, lachen, gezien de weg was onze straat Oh, was ik nog…

Herfst Na augustus en september 21 Op mijn wang een kus Verder een bries Kerst Na de warme kleuren, de koude winterkant en november 21 Samen hand in hand Verder een blos Valentijn Na veel liefde en sneeuw in het haar en januari 21 woordloze stiltes tussen elkaar verder niets Na je weet dat ik het meest van jou hou…

de handen om bonte bossen met letters uit ons betabed te spellen…

Dat ene briefje waarop zij schreef hoe lief ze had, anderhalve maand voor ze haar koffers pakte, in zijn hand. Een hand als zwaard in steen, niet los te krijgen. Meegenomen in het graf van de arme pijpendraaier. Hart gestopt. Een batterij die na veelvuldig laden plots niet meer te laden was.…

Wat is dat voor een stichting Een strand vol arme tanden Het gat daar in je handen Dat is toch geen gezicht Wat moet jij in Mozambique Een land vol slaven plagen Of op je schouders dragen Op kosten van de republiek Steek je handen uit de mouwen Deel je bijstand met de armen Help ze mee met stenen sjouwen Huizen, scholen te verwarmen…

de zee blijft parelenschelpen geven als sieraden aan het strand geliefden blozen als de rozen verstrengelde innigheid loopt hand in hand kringelrondjes drijven rond zilte vissen die krioelend wachten tot het tij zal keren de zon zakt langzaam weg zeilen manoeuvreren, laveren in rood gekleurde sferen tientallen vogelvleugels…

Een lichtvleugelig vliegje landt op je perfecte borst verjaagd door jouw lome handen. Bevende handen vertellen woordeloze verhalen, te angstig, te onzeker, te verlegen: Liefje, Liefje, maak me los!…

zoals wij daar voorzichtig haar heuvels beklimmen tot het topje van haar tepel vanwaar wij uitzien over wijdste welvingen tot aan het rieten schaamhaar en het zachte mos aan de oever van haar zwanenmeer zoals wij daar hand in hand luisterend naar haar vruchtbare diepte heiligheid ervaren zoals wij daar zijn ademloos woordeloos samen…

Een hand, mijn hand tilt je voorzichtig op Met mos en takjes dek ik je toe, prevel iets wat mens noch mees verstaat – ooit zul je uitvliegen…