Alle inzendingen over Het breekbare leven

er zitten gaten in mijn hart ze vullen zich met liefde -maar ze stromen leeg tot niets hun weg nog weet waar ik nimmer meer vergeet dwalen kinderen langs blinde vlekken uitgesproken klein vergroeit hun grote leven tot ze zomaar ouder zijn, vergeven aan wat ooit hun basis was buiten leeft de wereld mee, ze draait haar dagen rond de as…

ik leg mijn puzzel in het zand daar stukjes kleiner lijken vallen oneffenheden minder op dan waar de zon de evenaar kust lijken dagen roerlozer dan hier ebt gekozen tijd langzaam weg tussen gebroken vingers er is niets dat de maan niet helen kan…

Laat ons niet langer van weemoed spreken dat kun je wel doen maar het zal eens onze liefde breken laat ons van mooie dingen zoals vroeger eens een bard onder het raam kwam zingen van een tuin vol rozen we keken naar hem toe hij zou ons doen blozen maar laat ons nu onze lijven zacht tegen elkaar aan wrijven kom laat ons niet langer…

De zon staat laag schaduw lang als een pierlala Het ijs is broos en breekbaar 't kind ziet geen enkel gevaar loopt roekeloos de dunne ijsvloer ...........op Wie geeft 'n teken roept ho of stop kijk uit niet verder? Breekbaar...'t kind.…

Zonder breekbare fenomenen leven wij bruut en onverschillig, ontkennen wij onze eigen demonen. Kom, laten we ijlings helen wie schrijnend barsten vertonen: pubers, wezen, onze dochters en zonen.…

niet te verbranden lijkt voorzichtigheid geboden want wie wil er altijd leven in een droom of in de realiteit…

Zwak met de benen die de tijd vermijden staat ze in de stilte met haar breekbare blik en is het lachen dat ze hoort van de schaduwen die haar geen verlossing beloven. Sterven is een droom en leven een droom die haar vergeten is.…

waar de wind vrij spel heeft mijn sporen ruisend verwaaien dichten mijn woorden de gaten van het broze bestaan dansend op het breekbare koord van het leven laveer ik met vallen en opstaan naar de overkant…

En was oorspronkelijk niet elk beeld van jou te teer voor woorden later zou ik je schaduw bedekken beschermen tegen licht breekbaar is mijn adem nu als ooit de klank van ons geluk tussendoor was er het leven samen en intens.…

Jij, die mij een leven, vol liefde had moeten geven, jij blijft onbereikbaar. Jij, die mij had moeten zeggen, woorden niet uit te leggen, jij zwijgt maar. Doe je mond toch open, laat me niet langer hopen, zo breekbaar. Ik hoef het maar te weten, dan zal ik je vergeten, je hele leven daar...…

heb je de schoonheid van glas laten zien breekbaar fragiel blinkend en transparant als je ziel geleerd kleur en pigmenten te mengen in compositie warmte en hart tot leven te brengen mag ik je houwen uit het eeuwenoude graniet zal dit stuk rots jouw trotse leven ooit willen prijsgeven…

Toch poept en piest hij gelijk welk dier, en flatuleert bij het leven. Er is echter nog iets anders waarin hij zich van dieren onderscheidt. Dat is, hoe breekbaar ook, de Liefde. Heden ten dage wil men echter het bijzondere hiervan bestrijden.…

Er zijn ook dingen in 't leven die kleiner zijn gewoon dingetjes, enkelvoudig dierbaar, breekbaar, zonder venijn Zo waren daar mijn vers gewassen zachte sokken en een heerlijk riekend badder nat edoch, wil ik langer mokken over grote dingen als waren ze maar klein…

ziel van kristal toog der heldere mensen met glasgeblazen harten niets is onbreekbaar…

Met gebalde vuisten Beukt ze de hemelpoort Zakt ineen Hopeloos hulpeloos Wat kan ik anders dan Met de deur op een kier Mijn zware sleutel Laten neerkomen Op haar glazen stolp Opdat die barst en ook Zij aan diggelen richting Kleefstof kruipen kan Zij is bepaald geen steenrots Zoals ik, hooguit een uit een Rozenkrans gevallen…

Breekbare beelden die ons inspireren in die tere devotie van fijn porselein. Zij vangen de blik van die Hem komen eren; die toekomstige verlosser in die kribbe zo klein. Breekbare beelden die ons opnieuw leren hoe er eens een verlossing voor de wereld zal zijn.…

Zondagmorgen de koffie loopt de radio speelt een oud liedje over een meisje met bruine ogen ik word er sentimenteel van. Elk moment is een deur die openstaat of dicht is sommige deuren staan op een kier daar is vaak iets mee. De hemel buigt over de aarde een vrouw met een kruik in haar hand loopt naar de rivier ze hurkt en vult de kruik…

druk maar niet meer op mijn deurbel vul mijn fles maar niet meer vanuit mijn doorgezakte stoel stap ik uit de kringloop van leven breekbaar als glas ben ik een mens in de volle maan neem ik afscheid misschien niet doodnormaal maar mijn leven op dood spoor voor mij hoeft het niet meer wil niet langer leven in een schaduw…

O door het Leven niet, maar uit u-zelve Bedorven volk, want 't Leven-zelf bederft niets, 'k Zeg tot u allen: kinderen, gij derft iets, Waardoor ge u-zelf kunt de' Eeuwge Afgrond delven.…

in mijn dromen een nieuw begin tegemoet zo puur, zo alleen in ademloze stilte zet ik mijn stappen in een wereld vol onrust zo breekbaar loop ik mijn leven in naar een nieuw begin...…

als het beeld in mijn dromen één witte roos diepheerlijk verlangen breekbaar en broos met liefde doorweven blaadjes satijn eens, mij gegeven onthult zij pracht waar schoonheid breekt in de kleur van het leven die roos gekregen mijn dromen beheerst…

hoe breekbaar de glans van spiegelende berken in de waterplas…

ik ken het perspectief van oneindigheid voel eeuwig zijn in breekbare momenten aanwezigheid is een gegeven dat in geloof een spirituele basis heeft gekregen natuurlijk is er nog niets bewezen maar in de cirkel van leven zijn wij elementen uniek en vrij in de openbaring ooit van onze nog niet manifeste talenten…

het poreuze laveert tussen leven en brisante stilte lawaai en papier tussen broze woorden en een zwevend teken op vleugels van het licht het poreuze rust op breekbare takken tussen leven en dood laveert als een danser tussen woord en beweging het poreuze vaart doorzichtig door een smalle zee heen en weer tussen leven…

naar het leven in een wereld van zachtmoedigheid…

Jij en ik samen Dat is hoe ik het zie Samen leven In liefdes magie Voor altijd samen Eigenlijk maar een droom Een illusie Een ontastbaar iets Want gebeuren doet het waarschijnlijk niet Voor je het weet Is het over Is het klaar Een relatie zo sterk Maar toch zo breekbaar Voor altijd samen Dat zeg ik dus liever niet Want uiteindelijk…

Nog even hou ik je hand vast het voelt zo klein, zo breekbaar waar het eerst zo grof, zo krachtig was is het leven weggegleden ik zie je ogen niet je houdt ze dichtgeknepen zit daar achter nog macht de controle over het leven je hebt het nog niet helemaal opgegeven dan plots een kleine knipoog een laatste ademstoot ik zie nog even…

Ze staan dag en nacht voor je klaar Echte vriendschap is niet breekbaar Ze weten dak van hun houd Met hun word ik oud!…

Pijn, hoe breekbaar is de mens. De grens van de pijn kan onverdraaglijk worden bij overschrijding. De bevrijding van het venijn roept om een tijding dat de medicatie de mens helpt; en een operatieve ingreep de fysieke gevolgen van de beperking stelpt. Pijn de raadgever voor een beter leven. Een andere kijk op jezelf kan verlichting geven.…

Zo teer als de vlinder zo ben ik Zo breekbaar als glas zo voel ik Zo fragiel is mijn ziel…