Alle inzendingen over Hout

Frans Timmermans uit het goede hout gesneden: vurenhout en Frans zelf een vurig type uit het mooiste hout gesneden!…

zij is een houten pop die aan wat touwtjes hangt die buigt en rekt en strekt levenloos zo uit zichzelf uit het juiste hout gesneden voor het schaakspel van de macht zij is een houten pop die aan wat touwtjes hangt waaraan zij danst zij buigt en rekt en strekt zij draait - zij wordt bewogen ZIJ WORDT BEWOGEN…

is van hout'? schreef ooit ene Jan Foudraine Van steen ben ik -bij mijn weten- ...........niet Ik ken blijdschap en verdriet hoeveel handjes en vingers strelen me niet een echt 'standbeeld' in 'n stadshart ben ik ook al niet Ooit heeft een kunstenaar mij uit hout ....gesneden Uit goed hout....…

, voorgoed van hout…

Hout is brandstof voor gedichten! Ook mensen vergaan ooit als hout, uniek levend naar een vurig licht. Een foto heeft zijn unieke weg gevonden. Onmogelijk om zichzelf te herhalen, of om een identieke fotograaf te vinden. Gedichten ontstaan als brandend hout. Vaak uit vurige gedachten. Soms uit bijna niets. Zo lijkt het.…

het was niet de spijker die het hout deed barsten niet de hamer waarmee je op de spijker sloeg het was niet je hand waarmee je het hout verwondde het was iets dat woedde dat knapte binnenin je kop…

Ik ben gek op hout Ik hou van hout Maar in de natuur Niet in mijn ‘bek’ Dat houten bestek Goed voor het milieu Maar niet voor m’n mond ‘mij niet bellen’ In de rugzak van m’n leven Zit naast een drinkbeker, koppie Nu ook een stalen bestek Want dat streelt m’n ‘bek’ Dan, dat in de vrije natuur Een lekker bakkie koffie Uit een warme…

Als de rap  r rapt dat de trap r trapt omdat de fiets r fietst Of als de dicht r dicht dat de rook r rookt omdat de waterkook r kookt Maar ook als de krijg r hijgt Dat de kijk r kijkt Naar wat de hijg r krijgt Vind ik het goed g g rapt Maar al de denk r denkt dat het spook r spookt Is ‘íe  r in g t rapt Omdat alleen de spook…

Dood Verjaardag Stilte En leven door elkaar Voor mij een jaar ouder Plezier en gelach Voor een ander verdriet En een sombere dag Mijn verjaardag Doden worden herdacht De bedroefde mensen die ik zie Hebben mijn verjaardag verkracht…

maken de houten raderen het meel weer fijn…

Naast mensen hou ik het meest van hout!…

Langs de uitgestrekte horizon staat de houten reus majestueus te zijn, in het spel van de opkomende wind, maken de houten raderen het meel weer fijn.…

Jij bent het mooie het dunne het dikke laat bloeiend hout jij bent de doodschemer lichtekooi van hout gepende botten schaduwprofiel van deerniswekkende eenvoud jij bent de tragishe ladder naar mijn hemel.…

Een houten brugje over rimpelend water als een wenkbrauwfrons…

meer dan ooit ben jij aanwezig juist nu nu jij niet meer hier bent nu is er het weten nog voor ik was keek jij uit naar mij en toen ik was beschutte jij mij meer dan ooit ben jij aanwezig juist nu nu jij niet meer hier bent nu is er het weten de eerste stapjes met vallen en opstaan de eerste woordjes jij leerde ze mij meer dan…

fraai bouwde hout zijn blokken tegen de oplopende buitenmuur de kleuren al gespleten voordat de stammen zijn vergeten nog ongeringd klinken de jonge basten met nog slanke onvolgroeide kwasten alleen de droge grond ver achteraan draagt weerbaar hout dat muziek in alle koren laat horen…

Hij ligt daar, in zijn houten pyama In zijn gekromde vingers een rozenkrans Zijn lippen strak op elkaar geknepen Bewegingloos, zo lijkt het althans... Hij is gegaan, zijn lichaam achterlatend voor ons, om hem nog even te zien Maar, als hij had geweten... Zou hij nu zeggen: huil niet, ik heb het licht gezien...…

Hier is de houten duif niet voor gemaakt. Rustig snavelen tussen de stoppels van een wijd veld is zijn bestemming. De witte nekvlekken blinkend in het licht.…

De plankenvloer kraakt het verleden gesmoord door stof verstopte kieren onder kaal getreden pluche kleden spijkers buigen; de koppen geroest niet willens hun houtgreep te vieren nagels woest geslagen in de knoest ruw wreken de splinters zich tegen de vuile zolen die hen open gekrast achterlaten na een regen van vegen Nee, de delen barsten…

Kalveren, twee koppen benen vier aan de zwier stelligheid vereeuwigen? een zomerkoorts! sotternie weg dat mes! genoeg gekwelde schors pijn pikt het niet pijn zwiept takken pijn schiet naalden pijn roept: pot voor drie! afgelopen met Bram luvs Jantje Jantje hartje Sofie kalverbast bloedt, goed! ze druipen liefde? 't is agonie…

Je kijkt me aan In een duister woud Blijf even staan Het voelt niet vertrouwd Schichtig is je blik Het fototoestel zegt klik Heb je nogmaals bekeken Het was al bezweken Sterk verweerd en liggend op de grond Alsof er een monster in bevond Je bent aan het vergaan Je leven was aangenaam De tijd van verwering is gekomen Vertering heeft…

in de steeds maar kalere stad waar steen en blik overheersen en het leven kunstmatig in leven wordt gehouden met een open haard vol dood hout…

mijn leven is niet meer klokvast het slaan hoor ik niet meer ik hoor nu stilte ontbranden in een luisteren naar mijzelf mijn gedachtes draaien niet meer mee strofen niet meer begeleid door het getik geen plaats meer voor de tijd leen nu lucht in mijn woorden die de wind naar mij toe blaast zodat woorden niet blijven steken als een houten…

Was het enkel de specht die het hout verwondde, zich liet gaan als was het een zonde tegen wil en schade rest niets meer dan een stervende, gedwongen tot overgave, verloren. Hoor, hoe leven verdwijnt in een geluidloze zucht en toch schreeuwend om een wonder. Zo davert de grond nog eens en weer en kunnen we de ogen sluiten.…

in de open haard knetteren zacht vlammende verhalen zie vele emoties opvliegen in tal van vreemde talen nog speelt jong hout de hoofdrol in het vuur zij laaien heftig op spatten vonkenregens uit hun jeugdig blok verteren snel naar smeulend gloeien in nawoorden die boeien geschiedenis is in rook opgegaan maar hun memoires…

Ik wil geen getuige zijn, hoe een brandhouten ridder, net als jij, vlam vat door het smeulen van houten wonden Eh...…

mijn ingesnoerde leest kon je niet verleiden mijn snaren vaker te beroeren gespannen wachtte ik op jouw vaardige vingers maar jij bespeelde liever háár g-sleutel in een zinderende apotheose fiedel ik haar mijn compositie uit ik laat me niet kisten als tweede viool…

De dirigeerstok, roede en de kruk vereisen door hun functie allemaal speciaal daartoe geëigend mat'riaal. Het is met zorg gekozen: stuk voor stuk zijn deze bij de gratie van het woud gemaakt van noten-, pijn- en kreupelhout.…

en gespijkerd de tekening gebeitst of nog mooier in glans gevernist en zoals het hout is gebleven doorweven met nerven die elkaar grijpen zo was ik bij jou om afscheid te nemen…

oudjaarskou gesloten vitrage laat dansen op een enkele vuurpijl na, die nacht en gezicht verlicht terwijl knieën stuk en blauw knielen in oneindig jou en slag twaalf de cirkel weergeeft in zeven witte rozen, blijft de lucht zwart in de grote glazen vaas kan zij sterke groene stelen tellen maar het ja ligt opgebaard, nog net niet in vurig hout…