Alle inzendingen over Huis Ten Bosch

naast mijn huis groeit kaarsrecht een scheepsmast ten hemel die lariks tilt al tegels op wie neemt ons in de boot?…

Zoals dat schorem uit den Bosch of Hedel, Je zult maar uit die buurt afkomstig zijn. Dat ze jou met dat tuig associëren, Je zou het liefst vandaag nog emigreren.…

In Bosch' 'Tuin der lusten' wordt de liefde gevierd en bedreven Alle vormen komen in meer of mind're mate traag voorbij De tuin blijft wel de Tuin daar gevloeid zaad zeker niet zal bloeien...!…

Den Bosch is veilig, ga er maar eens kijken Vanuit het hele land komen agenten Om in te hakken op de delinquenten Waardoor vervolgens de problemen wijken Men vraagt aan Rotterdam te assisteren Precies op het moment dat ze passeren…

Afgesneden van de liefde solitair huiveren in Den Bosch zuurstofarmoede als enig metgezel introduceert Damocles Adonis. Het zwaard dat doorklieft een eenzaam en dor bestaan van een vruchtbare relatie als een winter die naar lente verlangt.…

Was Marilyn nu nog maar in ons leven Dan zeiden we: wat blijft ze toch gewoon Dan waaiden alle asbestwijken schoon En zou de wind een extra duwtje geven Aan Edith Bosch en Marianne Vos (Zij achterop bij haar! Dán gaat het los!)…

Die Oeteldonkse Bosch was een genie befaamd om ongezouten fantasie. Je ziet er monsters, duivels en demonen. Wordt u door die gedrochten wee en hol? Neem dan een grootse, zoete Bossche bol!…

Eencelligen zijn zo dus af te troeven, Ook in Den Bosch vangt men met boeven boeven.…

De schaamteloosheid, als onrecht met een combine met macht, verminking van moraal, willekeur van maatstaf en de taal, verbannen uit het prisma van ethiek bestaan, verveelt zich in weerwil van humaniteit, lijkt een metafoor waarover we struikelen, denkbeeldige scheidslijn aan een horizon, een akkoord waarin niet ieder woord op schrijdend…

Tergend, einderloos Verdwijnt de zon Kleurt onverwacht hemelpracht Noordzee verschiet nuances blauw Golven, oplichtend groen Kussen strand Doorwolkt, grijs gestreept Bloedrood, zon, bloedmooi Scheveningen, avondzand Golft stuk in deze brand Vlammend rood, immense stilte…

mijn dood karkas rust mijlen diep waar het voorgoed vergaan insliep tijdloosheid spon zijn kluwig garen streelde mijn lichaam tot bedaren hoog boven mij woedt nog de storm waartegen ik nooit meer optorn eeuwig heugt mij die agonie en doemt eind’loos de lethargie…

Mijn grote teen is de aller Grootste teen, Die kijkt boven alles uit, Daardoor ziet hij alles. Meer dan de andere tenen. Dan hebben we de Wijs teen Die is zo verschrikkelijk wijs, Als je iets niet weet, Vraag het hem en je krijgt antwoord.…

Dat brengt mij op een schitterend idee : Parijs – Roubaix begint voortaan in Londen, Luik – Bastenaken – Luik start in Den Bosch, de marathon van Rotterdam in Oss.…

op de kop af 2 weken geleden liepen wij nog door Heraklion vandaag 2 weken na dato lopen wij in Den Bosch langs de St. Jan en nemen en passant een foto van een engel met een gsm ook leuk...…

Deze straat loopt niet door zoals het wel zou moeten waardoor je altijd toch weer terug moet in plaats van vooruit toch loop je er in tegen beter weten want het laatste huis daar moet je zijn ten lange leste…

Nu oom agent zomaar in koelen bloede Een voetbalfan gedood heeft in Den Bosch Breekt daar de hel nog alle dagen los En koelt het tuig zijn welgemeende woede. Zij zijn naar hun idee heus wel bij machte Om als het moet elkaar zélf af te slachten.…

Máximakanaal Den Bosch lekt Willem-Alexander van Oranje -ja inderdaad de baas van ‘t Koningshuis- leek indertijd in ~WATER~ aardig thuis maar nu blijkt: dat was niet veel meer dan franje. Want wat ik heden las is al te gek: ~’t Kanaal van Máxima blijkt danig lek.…

Ik verklein, in minima gehuld ik zinspeel op zilte lucht waar het treft in zaligheid waar handen raken, in geduld En ieder lam gaat tot zijn slachting het raakt mij nu, die zwaveldamp blaas mijn déjà vu vol nieuwe dichtsels als plaksels op mijn nieuw behang Naast mij ligt de dwangsom in voleinding zinnen slepend waar niemand teder op de…

je stilt dagen van winter en geeft me onwennige kinderogen bindt bitterheid aan alle lege uren nu dood sneeuwt op koude voeten de meisjesjurken, de lippen gedragen, ongelezen bij iedere gebroken vinger en nu het donkere huis de verte meet zie ik door muren heen de oude stenen in mijn te kleine bouwdoos jij kust me maar maakt…

ik kijk omhoog en omlaag om de leugen te vinden, de ontrouw die de waarheid draagt boven de deur en zo naar je voeten maar de afstand, uitgestrekt in een huis vol gangen, gooit woorden vele malen los elke vlakte wordt vochtig en ruw uitgesproken, de onomkeerbaarheid ik kan falen en uit het raam springen maar het noodlot is…

zie mijn pink aangevoerd door de kleine nagel als schild terwijl mijn geringste teen, in deze, ter rechter zijde, ook wel de minste vinger aan mijn voet, kneuterig is te noemen en door verwijdering van een eksteroog genadeloos gevild…

de waarheid draait en vraagt kromme tenen naar een reden maar stomme tenen zwijgen een steen ligt zelden alleen en net als een stomme teen kan hij geen reden bedenken de waarheid als een kromme op zoek naar bestaansrecht in een voortschrijdende waarschijnlijkheid van stenen en tenen…

We hebben altijd al geweten dat de wet niet mag overschreden We hebben altijd wel gezegd: bij wet verboden, zogezegd. Je geweten, is iets anders heeft met wetten niks van doen toch zouden er wetten moeten wezen die zouden zeggen: naar eer en geweten: Heb ik de wet nooit overtreden, maar: mijn geweten, daar weet geen mens iets van, vandaar…

jullie heb ik niet gezien daar diep in het zuiden wel heb ik lang in de oude wereld als verdwaasd vertoefd werd zogezegd gedwongen om veel in mij uit te luiden dat vroeg om actief verzuimen in het heersende ritme van de verslavende gewoonte het was de overdadigheid opgeslagen in hoofd, hart en ziel die mij verplichtte te ordenen; de…

Vooruitblik Simpel gebleven Volledig Onder te dompelen Ik wou het absoluut begrijpen Bidprentje zonder charisma 'Ik geef je een roosje, mijn Roosje' zong Conny Van Den Bosch Onmiddellijk opnieuw opdraven Je zal het maar hebben Vuur in de vingers Middelmatig België in A groot Tot hij erin verschijnt…

- Goênacht, vaarwel ten allen tijd; Ten allen tijde ga 't u wel, Waar 't lot u voere en waar ge zijt; Steeds valle er in uw huis en hart Een zonnestraal, die u verblijdt En die u troost bij kruis en smart - Goênacht, vaarwel ten allen tijd!…

hemel het schip raast in een waas van vervuiling een onzekere toekomst tegemoet de wonderen zijn de wereld nog niet uit er fonkelen vele lichtjes van liefde men stamelt ook woorden van geluk muziek klinkt voor wie het horen wil en in een schaam’le stal werd eens een kind geboren (naar jeroen bosch)…

den Bosch: “Nou dan weet u volk ook eens wat het is om vast te zitten, in huis/paleis te moeten blijven want wat heeft u nou te klagen, te zeuren; wij zijn altijd gevangenen van het Koninkrijk uw vrijheid is veel groter, veel en veel meer dit is geen waanzin maar de waarheid” En tijdens de toespraak kwam Willems Engel Overwaaien, voorland…

Weer een saaie dag Alles is wat het lijkt zonder fantasieën ik ben geen professor T die Jeroen Bosch laat schilderen wat er aan de hand is: alles belichaamd als wat het is en dus transparant De stad is groot, maar klein is mijn uitzicht, alsof we ver weg van elkaar leven in ruimteschepen, bebouwde kommen zo klein als gehuchten…

Hedenochtend bereikte mij alhier per ijlbode een sonnet, met afzender Adjudant B. Ditmaal met zeer verheugend nieuws! Zeventig jaar na het verscheiden van stalin gaan we het opnieuw proberen met onze steur! Deze pronte waterbewoner krijgt een tweede kans, een encore, een bis in onze onvolprezen Biesbosch...zie bij Adjudants snelsonnet van vandaag.…