Alle inzendingen over Huize Nooit Gedacht

aanraking slechts olielampen als verlichting in de zwoele tropische nacht Huize Nooit Gedacht slechts een droom?…

Ik laat m'n ogen dwalen over je lichaam als je naast me ligt Ik streel je met m'n handen zie de glimlach op je gezicht Ik geniet als je me aanraakt je vingers verzachten mijn pijn Ik wou dat je nooit meer weg ging en voor altijd bij me zou zijn Ik weet dat dat een droom is die nooit echt uitkomen zal Ik kan het toch niet helpen dat ik…

De huizen stonden oud en stil....van verre kwam dof gedreun: het ruchten van de stad, dan was het, of de huizen nóg groter stilte hield omvat.... Luid kwam, met hard gebel, een tram voorbij gereden.... Toen wisten d' oude huizen niet wat zij daar deden....…

Zijn we meer dan een gedachte een ademdamp in de koelte van de nacht een passeren zonder te zien wonen we in illusies in onverwachte huizen ongrijpbare dimensies zijn we gekleed in vormen van ver weg?…

ooit zo bewogen zij danst zij zweeft zij spreekt in rijm Haar onberoerdheid, als een kind, soms haast niet zichtbaar, toch zo stralend zorgt dat je haar steeds wedervindt Als ze niet vlucht zal ik haar halen van takken dwarrelende sneeuw ze leeft; vandaag, een jaar, een eeuw onsterfelijk verdwalen zij is zo dat ik denk dit kan nooit…

Nooit gedacht dat lange verlangen stukgemaakt Een oneerlijke strijd vecht zich uit tussen jong en oud Wanneer dan de zwaarden woorden zijn, is alles weg en blijft sneeuwwitte as over Koppigheid versus vrijheid…

Nooit om gevraagd of durven dromen, jij die zomaar mijn leven kwam binnen lopen. Ik kende alleen maar pijn en eenzaamheid. Maar dat alles lijkt nu misschien verleden tijd. Nooit gedacht of durven dromen. Om iemand zoals jij tegen te komen. Nooit gedacht of zelfs maar verwacht. Je hebt alles waar ik jaren op heb gewacht.…

Nooit gedacht dat dit bestond, en dat liefde zo verloopt. Nooit gedacht dat ik je vond, nooit gedacht maar wel gehoopt..…

Nooit gedacht, Nooit durven hopen, Dat jij bij mij zou horen, Dat jij naast mij zou lopen. Dat eenzame dagen Zouden verdwijnen, Dat ook voor mij De zon weer zou schijnen. Wat heb ik gedaan? Dat ik dit verdien, Heb ik lang genoeg verdriet gehad, Is het dat misschien?…

Nooit gedacht dat ik zou wensen, dat ik een ander zou willen zijn. Nooit gedacht dat ik zou wensen, dat ik andere gedachten had. Nooit dat mijn herinneringen, mij zo zouden irriteren. Nooit gedacht dat ik zou willen, dat ik iemand anders was.…

Ik dwaal in gedachten tot diep in de nacht Langs huizen en wegen van verlangens Langs ramen die zwijgen, deuren op slot Ik kijk heel even, inderdaad Op een tafel in een kamer Liggen kranten volgeschreven Met de angst en de haat: Onbekendheid van culturen Ik dwaal in gedachten tot in de vroege uren Langs huizen en wegen van verlangens in…

de bloemen staan nooit meer op de ruiten ’s ochtends nooit meer rijp op je dekens we zijn nu couveusekinderen in onze geïsoleerde huizen en toch voel ik overal een kou in de wereld rondwaren als nooit tevoren…

Wilde nachten, leeuw op prooi, Met dromen vol nachtgezang en vliegend vuur, Luna speelt op dit late uur, Slapers, geliefden en vrijers, huizen vol mooi. Zachte wolken, geen geween, Niemand alleen in deze wilde nachten, Vele vormen van wilde machten, Slechts een gedachte.…

Als ik je vandaag zou vertellen Dat je morgen niet meer in je lichaam zou huizen Zou je dan bang zijn? Of me verrassen met een lach Wat zou je doen die laatste dag We zullen het nooit weten…

Huizen ademen begrip, koesteren geheimen en dragen vrede en rust of worden wild van verlangen: woon in me, wees geborgen, ik draag je, voed je tot morgen.…

Hier huizen de goden in loden luchten Hier hullen de halfgoden zich in wolken van sinister zwijgen Hier hebben we heel wat te duchten: onheil en 'wee-je-gebeente' Het is hier dat de wraakgodinnen op zoete wraak zinnen Hier kun je of slaag of 'n pak rammel krijgen Het is hier dat 'een goed beginnen' uit den boze is…

Ze huizen er wonen onder een dak een pannendak Gordijnen... gaan er -naar gewoonte- dicht bij avond Gaan er open bij morgenzon het aanbreken ......van dag Een lach ontwapent me schater-klaterlach van de bakker die er het dagelijks witbrood ..........bakt.…

Tot voor kort leek het alsof de wereld ons dorp was. Mensen werden wereldburger. Verlieten hun woningen om te gaan wandelen in Peru en Maleisië. Bezit was niet langer belangrijk. Beleving was het nieuwe bezit. Veel meemaken. Overal bij zijn. Alles gezien hebben. Plotseling bemoeilijkt het coronavirus dat perspectief. Sportwedstrijden…

Het land in halfslaap onder hoge lucht gedaald, nog niet bewoond, open gelaten tussen boomwallen, in gedachten dwalende grijze schermen sluiten aan op een droom, nooit helemaal ontnuchterd door de gebroken vogelvluchten.…

Soms wilde ik dat ik kon vliegen, over de wolken, over de huizen zonder ook maar mijn gedachten te hoeven napluizen.…

" In de stilte van onze gedachten huizen beloften van trouw. Handen als ankers diep verzonken in zee gesmeed tot één roep,... ' Mijn vriend ' ' Mijn vriendin ' ' Mag ik je? ' ' Mag ik jou? ' - G R A A G -…

het is als een schreeuw het nooit ontwaken ik ben verdwaald dichte huizen drijven achter luiken groeit het water en jij in de verte doet ons zwijgen ons geloven dat wij voor altijd overwoekerd door de zee…

nooit gedacht dat ruisen aldoor het uitzicht verblindt en zo ver en diep verscholen aan het oppervlak kan huizen en doorheen het lijf warm bloed en koude verbindt het is aldoor nog dolen in een gesloten verblijf ik zie het gras zeker wel opkomen waar kleuren mijn ogen zoeken doch niet alle tinten beleven mijn blik zij lijken bedekt met…

Was ik dankbaar en blij met mijn kinderen? Zeker en vast. Voelde me soms benauwd en overweldigd? Vast en zeker. Doch, nu de meest intensieve jaren voorbij zijn, dat iedereen zijn broek kan aantrekken, begrijp ik steeds beter mijn eigen moeder. Zij was gewoon graag moeder. Wat krijg je allemaal niet vanzelf, door de jaren? Naast de liefde…

Al zou ik willen vergeten de wind fluistert de bomen ruisen de huizen, zelfs de huizen… hoe je op je tenen jouw lippen de mijne jouw lichaam tegen en nooit was ik lichter mijn naam vergeten sprakeloos je mond losgescheurd op je eigen benen gaan staan je eigen weg gegaan en ik hier naamloos woordeloos zwaar van het verlangen…

Waarom heeft dit onze vriendschap Op zo een manier kunnen verstoren Dacht dat men op een vriend kon bouwen Dacht dat vriendschap was om te vertrouwen Begrijp nu wat ik aan je had En bouw een muurtje rond mijn hart Zal me nooit nog aan een vriendschap hechten Hoef dan nooit nog met mijn gevoelens te vechten.…

Ik ben geen poëet of filosoof Beleef gewoon de realiteit Waarvoor jij nu je ogen zo graag sluit Drang en lust, Plots werd je bang En sloeg je op de vlucht. Goed wetend waar je aan begon. Maar het excuus wat je achteraf verzon, Sloeg bij mij in als een bom. Ik maak me niet meer kwaad. Hoogvliegers, Vallen meestal laag!…

Maar hij zei nooit meer, dat hij hield van mij.…

blijf liever met mij alleen veilig en vertrouwd ik ga nergens heen dit is wat ik heb opgebouwd na alle ervaringen uit het verleden heb ik er genoeg van ik heb genoeg geleden voor mij nooit meer een man!…

Nooit zal één dichter bij mij zijn dan jij in mijn gedachten trotseren samen wij de pijn overschrijdt mijn hart steeds weer die lijn waarachter jij zult wachten. Ga nu dan jouw laatste gang bid voor ons tot de Geest verder gaan nu maakt zo bang want nooit meer mis ik dit leven lang dan jou het allermeest.…