Alle inzendingen over In het laatste hoofs

Gesmoord in twijfel en maakt subjectief om dat pad alleen te gaan over de naakte pagina’s van het laatste hoofdstuk waarin ik werd getroost door mijn lief, eeuwen pril geluk op vergeeld perkament, maar altijd cursief.…

`k hoor jouw stem in het zoemen van een bij een fluistering roze wolken op de wind waar ik het vlinderlichte zuchten vind en voel haar adem als een zachte dag in mei daar valt de nacht als een satijnen laken en bloeit de liefde als een roos in mij al wat in mijn vezels leeft ben jij iets kleins kan een mens gelukkig maken jouw linkerarm…

Ook ik vlinder maar wat rond in tuin, in hof Rond water aan vijver boven ven en waterloop Ik weet... ik bof ben meer van lucht dan van aarde soms raak ik van de wijs: Laatst eindigde m'n reis in laat middaglicht -ik kon m'n ogen niet geloven- achter het glas van 'n raam met uitzicht op 'n tuin, 'n hof.…

dwalend door deze tuin heb ik niet de vraag wie heeft eerder hier gestruind waar ik speel en zinnelijk verzoek zijn geen sporen van frekwentief bezoek ook als ik vlei naar paralelle hof via zout naar zoet proef ik dat ik bof nieuw is dit wandelen voor mij immer weer niet om huid of dal doch mijn lust naar meer…

al dagen zit de zon in brandglasramen langs de rivier de herfst vangt de gloed als vuur in glas-in-loden ramen de glans van goudbrokaat gekletter van schildknapen en ridders het pronken van de hoofse dames het fonkelen van juweel en rood fluweel terwijl de wind die aan de blaren knabbelt het licht in scherven breekt…

Laatst heeft het Hof als volgt gereageerd: “Het is voor iedereen op alle dagen Gepermitteerd zijn eigen kruis te dragen.”…

rabarber rood werden we van kroten en oranje van wortelcaroteen we braken komkommers open en meloenen slurpten we leeg miss blanche lachte lief naar roy rogers in het nachthutje achter in de komkommerhof en daar haalde grote neef uit zijn colbert de kronkelende slang van mozes vader wandelde in de avondwind op ongeverfde klompen de hof…

Eeuwige, koud licht gaat langzaam doven laat het toch aan mij voorbij gaan. Ik zal nooit ophouden in U te geloven maar waar komt toch die angst vandaan. Eeuwige, ik bid U help me toch van dit schijnproces af te komen want U alleen vertrouw ik nog nu brandende tranen treurend stromen. Eeuwige, de tijd schrijdt voorbij ik werd verraden…

als ik jou of jou zie zoals ik denk die je bent je toelach en spreek over je mooie zijden bedreig ik je dan of vertel ik dat wat je hart verwent voel je dan wel dat ik slechts aardig wil zijn maar enig bezit wil vermijden als ik jou of jou even op een troon zet aan mijn hof wees dan niet bevreesd ik bewierook je ziel soms gewoon…

mijn tuin kent stenen vierkanten bij de vleet omgeven met kunstgras van een meter breed vanuit de serre aanschouw ik deze rijkdom doch ter volmaking zoek ik een zijden rododendron ik zet hem dan midden in mijn hof van beton hij staat dan in de schaduw, en gelijk mijn tuinkabouter uit de brandende zon…

wijs mij de weg in je lusthof vertel mij waar die toe leidt zeg mij de prijs van toegang maar bovenal geef mij aan hoe ik er beter van word…

aan het hof van koning Nobel verzamelen zich de dieren uit alle windstreken de vos, die is afwezig welnee, dat is de beer uit het verre oosten hij verheft zich grimmig op zijn achterpoten de zon komt op bij de K(r)im de beer, die geen vos is wil afwezig zijn rol spelen in hedendaagse fabel…

In het Hof van Heden is het beuken haar vergaan waar voeten de grond niet meer raken zal helder haar leeftocht zijn swijlens zon en maan elkaar verstrijken draait zwaaiend blauw een laatste houden van naar vijf bij vijf haar toekomst lacht naar gisteren maar het "dag" klinkt als vandaag…

Van maneschijn is nog geen sprake we wandelen samen door een rozentuin de geur en kleur als wonderbaarlijk Hier neem je niet de benen noch de wijk Hier blijf je dralen dwalen door een hof Hof van Heden.…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

Als jij mijn gewonde hart laat bloeien vlinderlicht onder mijn huid ontluikt de nacht en avond naar morgen ruikt regendruppels met stralen stoeien dan blijf ik in dit hof van Eden stil genieten van een boeketje heden…

Gevangen in regels Geschreven door de rest Voeg ik me bij hen Maar In mijn hoofd breek ik de code En Ren ik mijn vrijheid tegemoet…

Is er wel iemand, die 't ooit kon beseffen wat gij, oud hof, mij nu zegt, mij nu doet? Zalige lieden, al te argloze mensen, weinig begeerdet gij, groot was uw hert! - Kon het maar helpen, met wenen en wensen, weer ate ik roggenbrood, naast u, aan 't berd! -------------------------------------------- uit: Rijmsnoer (1897)…

Buurman’s hoofd boven de heg danst tijdens lopen op en neer rijst op uit de heg en zakt weg stuitert frequent keer op keer voor m’n venster heen en weer Dat beeld beheerst m’n leven geobsedeerd wacht ik bekaf tot het weer…

Eerst is het dromen Daarna krijgt het vorm We leven liefde Genieten enorm Als de avond Glijdt in de nacht Is het tijd voor Mooie dromen Wij dromen de Nacht in daden Het einde voorbij Beide in een Heerlijke roes Als onz' liefde Het wíl en wácht Wordt tijd van gaan Tijd van kómen Eenheid nabij Op ruim 74 graden We leven…

Terwijl de massa, De meute die het Ritme van de Dag, van dit uur Dicteert, zichzelf Elke minuut van de Dag, vierentwintig- Zeven verliest in Instagram, whatsapp En andere digitale Flauwekul - want Je mocht eens missen Dat de virtuele kat Van je achterbuurman Gejongd heeft - Bekommert hij zich Om de naaste die Hij bij…

Aan mijn vrienden in de Open Hof Jezus kun je niet volgen Door stil te blijven staan Je geloof in Hem kun je niet Alleen met de mond belijden Mijn ijkpunt is Hij, Die ik vond in de huiskamer Van ontheemden en verdwaalden, Medemensen zonder huis, zonder dak, Zwervers in de volksmond genoemd - Hen mocht ik dienen, met koffie,…

Sinds jaar en dag hoop ik op de laatste dag Één voor één vielen alle mensen om mij heen Te vaak heb ik moet huilen Te vaak heb ik mij alleen gevoeld Nu ben ik blij Eindelijk dit is mijn laatste dag…

De laatste knoop is doorgehakt. Een laatste blik, een laatste traan. De laatste deur hard dichtgeklapt. En zij is zwijgend heengegaan.…

Het laatste bericht uit Stavoren kan Aagje belist niet bekoren. Het laatste ontgaat 'r, want steeds wordt het later. Geen sterveling zal het ooit horen.…

Als je als laatste lacht is er niemand die met je meelachen kan…

Wazig zijn mijn ogen. Beangstigend zijn mijn dromen. Verwarrend zijn mijn woorden. Mijn geduld is op en ik kan niet meer vechten tegen het onweerlegbare Het rechte pad vinden in de wirwar van mijn denken. Kronkelend zonder de rechte lijn te vinden. Hete tranen uit blinde ogen. Gekromde rug door pijn, het prikt tot in mijn hart.…

Je hebt de laatste regendruppels gevoeld en ook het laatste avondlicht gezien toen werd het donker en stil en het vermoeden realiteit werd jouw bloem geknakt in de bloei van je leven Nu rouwen we om jou met tranen van verdriet Lieve Anne rust zacht want vergeten doen we je niet....…

…… Stil is het en groen voor m’n oog De lucht wacht op het donker om haar te bedekken verhullen Een late merel maakt het hof aan verre vreemden die te antwoorden lijken voorbij de laatste bomen van mijn zicht is dit het moment waarop de aarde heel even in een moment van aarzeling draalt te draaien stopt of snikt slechts en alweer…

We begeleiden je eendrachtig tot aan je laatste rustplaats. Levend in de tijd voor Pasen lopen we naar de stille hof. Door Zijn beloften richten wij ons op. Dag lieve zus, voor jou is het begonnen gezien de uitdrukking op je gezicht, een stil bericht van God.…