Alle inzendingen over In ijle vogelstemmen

In ijl trillende lucht gesproken gedachten van een ziedende zucht weerkeren niet, de preker zal verantwoorden. Hij is eeuwig zeker, zal niet antwoorden. Voor hem scheldt hij kwijt. Want wapens van woorden die willen geen waarheid, want woorden als wapens die kennen geen spijt.…

ik breek ontroerd mijn woorden ga liggen op het avondstrand je okselholte sluit haar rangen neemt bezit van mijn gezang bloemen omkransen de ijle wonde in tweestrijd ga ik heen…

golven ijlen zich openscheurend in speelsheid mee tot ze ons in rimpeling op langgerekte cirkels naar de oever brengen waar we warmstrandend nagenieten van het spel dat we met hen samen delen…

Was ik een zwaluw, zou ik oneindig lang vliegen in de ijle lucht. Was ik een zwaluw, zou ik in vogelvlucht fluiten van ultiem geluk. Was ik een zwaluw, zou ik hoog in de blauwe lucht God danken dat er een hemel was. Was ik een zwaluw, ...…

IJle huivering. Koele lichtbries. Peilloos slaan de bloemen los. De groene vruchten van je ogen Ik kus ze O, lentemorgen…

als je uiteindelijk spreekt krijgen letters ijle vleugeltjes en vliegen zinnen door de kamer langs bed en dekbed het raam spiegelt geen barst toont toen en ja het dekbed is gevuld gevuld met dons…

ik weet dat je bidt als de tijd vleugels krijgt je gezicht keert in als je voelt dat het begint een spannend verwijlen als de wielen gaan ijlen de rust is terug in samen loslaten voor een veilige vlucht…

Ze weten wat er in W.O. II aan de hand was Vandaar zeker het idee: aan het gas Jeminee; eerst jaren laten verslonzen En dan dit besluit van die politiekbonzen Of zijn duiven soms geen levende wezens Die door God zijn geschapen Waarom nu willens en wetens Die beesten dood gaan maken En dan dat bloemetje van de stadspartij Ik kan er echt…

Als er een eind is gekomen aan al je dromen dan moet je je ogen openen en kijken wat de mensen de wereld aandoen en dan vraag jij je misschien ook af: "Waar ben ik (in Godsnaam) dat men dat mag?"…

Als de rap  r rapt dat de trap r trapt omdat de fiets r fietst Of als de dicht r dicht dat de rook r rookt omdat de waterkook r kookt Maar ook als de krijg r hijgt Dat de kijk r kijkt Naar wat de hijg r krijgt Vind ik het goed g g rapt Maar al de denk r denkt dat het spook r spookt Is ‘íe  r in g t rapt Omdat alleen de spook…

Zie toch onder ogen geef op wat niet kan de droom is vervlogen wist je al zolang Toch de herinnering aan haar lach parfum, kussen, ogen die je hartslag het bloed gaf om te pompen deed je geloven er is er maar een waarin ik kinderen wil en zolang dat onbereikbaar is ga ik van bil tot bil!…

`k hoor jouw stem in het zoemen van een bij een fluistering roze wolken op de wind waar ik het vlinderlichte zuchten vind en voel haar adem als een zachte dag in mei daar valt de nacht als een satijnen laken en bloeit de liefde als een roos in mij al wat in mijn vezels leeft ben jij iets kleins kan een mens gelukkig maken jouw linkerarm…

aan jou trekt het donker het tekent je gezicht ik wil de nacht verlaten binnentreden in het licht wil je optillen van waar je nu zit de oplossing voor je problemen is wit echter mijn lief je sluit je hart denkt het te vinden in het zwart ik geef je de ruimte, misschien vind je me wel, je heb teveel interesse in zaken uit de hel…

ik uit en geniet met smaak van het gerecht dat ik zojuist heb bereid de niet gevallen regen de ijle mist ik snijd plakjes van de wolken en bewaar ze in een kluis in de schemer hoor ik de schaduw van een schaterlach die ik met een glimlach honoreer…

zo schamper kan men zijn licht van bestaan in twee ijle lijnen zoals spiegel met zwaan maar het verstand kan trekken zoals lood aan een vislijn zwaar buit halend van de bodem bezwaard bloot te staan spiegel met zwaan en brood de maan en nog meer lasten drukkend tot zelfs ademnood het ijle breekt in het kluwen van dwingende lijnen…

Het mooiste gedicht is wat ongeschreven blijft, voor eeuwig leeg en wit ligt in een smetteloos heelal, zo zuiver als windstilte in het riet, zo ijl en hoorbaar als een opmaat rust aan de muziek vooraf… en niets daarna volgt nog.…

strelend haar dijen in geuren van abrikozenbloesem de wind waait haar adem in honing zoete amandelolie haar huid zinspeelt in het kleinste detail haar ogen ijl breekbaar lippen tuitend in beginnende dauw…

neem een meerschuimen pijp blaas als bezeten dromen naar de wolken zie hoe ze ijl en fragiel uit elkaar ploffen voorspelbare nederlaag tot stukspatten voorbestemd misschien is geluk vorm geven aan de droom…

och pijnigende gedachten van koude nachten alles is een waan in dit aards bestaan met soms wat geluk om te aanschouwen van te houden de bloemen van het paradijs in 't ijl gegons verpulvert tussen puim en ijs…

Verduveld anderhalvemetermoe Zijn zij en denken dat ze helder denken Ons land met Viruswaanzin moeten drenken Ze blijven ijlen, tot vervelens toe Want ja, van oudsher kennen wij ze al: Die stuurlui staan – goddank! – slechts aan de wal…

dit snelsonnet een heerlijk licht gedicht want ja, gedonder is er al genoeg dus graag wat lichter is wat 'Men' mij vroeg vandaar dus dit poëem, mijn mild gezicht dit vroegste snelsonnet tot nu, is ijl dus veel plezier, ik wens den lezer heil…

De nacht licht weer op in Bagdad Rookpluimen vullen de ijle lucht. Irakezen schuilen of zijn op de vlucht voor kruisraketten op zoek naar hun stad. Hier komt geen winnaar uit een strijd waar domheid en onwil welig gedijt.…

Kwetsbaar ben je Breekbaar je geheimen Als een ijl rozenblad zweeft je verlangen de zilveren vlinder achter je ogen In het avondrood sluimeren teder maar vaag de zoete flarden van je geur de zinderende liefde de droomtijd die je me gaf…

ik dans en raak de schel die de hemel voor me opent tast naar ijle twijgen om ze voor het breken te behoeden en nergens zie ik god een engel of de messias maar wel het leven op deze aardse wei het bidden kan ik nu wel laten…

Zwoegend zoek ik naar wat woorden Ben vandaag niet goedgebekt Zinnen die finaal ontspoorden Of waarvan de clou was uitgelekt Ik stootte maar wat ijle kreten Taal valt toch altijd op zijn plaats Maar het is kwaad kersen eten Met een dichter, achttienkaraats…

als een ijle gil boven tragisch water zonder echo de stilte mij doordrenkt op een grijs geboren dag verder dan de dood ken je me nog als je zoon je warmte die was krimpt boven mistland tot een glimp rest je bent er nog…

je regenboogde kleurde druppels van horizon naar hoog verdween in het donker van de bui waar wolken nog net raakten sissend viel kou op de nog warme grond vernevelde tot mist trok op in flarden die scheurden door de vlagende wind later drogend op zijn reis naar uiterst ijle hoogte tot in lengte van dagen zullen alle druppels…

Hij was er weer voor op de hoogte hij liep in Iten voor de opbouw van reserves voor in de lage landen bij zijn familie op Keniaans parcours Hij zag het moorden en het branden straatschoffies stelletje ongeregeld hij vertrok hij kon er niet omheen ijlend op zijn dagelijks parcours Hilda Kibet zijn echtgenote bleef voelt zich tussen Kalenjins…

Adem die bijna blokkeert, Longen op zoek naar verse lucht Die er niet is, hier, Op deze hoogte waarin ik Mij tomeloos verlies, Hersens die vocht sturen Naar ogen die droog staan En onmachtig zijn De tranen die ik huilen wil Voor een keer toe te laten…

Nu gedachtes blijven domineert spanning in alleenstaande ijle lucht waar passie was geboren. Daar tikt de ondenkbare klok als geluid in de nacht wat wij door haptonomie nooit hebben verloren.…