Alle inzendingen over Jaarringen?

Draag me weg naar het wonderlijk licht in verzachtende toverogen Weg van kermende hartenpijn in nieuwe jaarringen Gelijk zeven sloten de tijd verdichten in kruisende hemelbogen Waan me ver over de rivier van het sonore en geef het gezicht aan mijn lief die de schoonste droom verwaait in mijn verlangende schoot als de zwellende…

De al grijzer wordende Berk nazomert in het frêle licht waar de kruin tot ver over de kim de wereld overziet en in de dagen dat ze stierf werd tijdloosheid enkel bevrucht door de dragende kracht van haar bast ik omarm het kurkachtige trots en spreek mijn leven in haar jaarringen en ach, haar stem die ik slechts denk te horen geeft mij de…

De grijze hoofden diep gebogen, de dunne lippen stijf gesloten zonder een vertogen woord om op ontvallen vriend en bevrijdende dageraad te wachten, worden dromen in troost gesmoord, in de hoop dat morgen nieuwe manen komen om de jaarringen te verzachten.…

Kijk nou: je leeftijd glundert boven uitdijende jaarringen!…

hoe kan ik je kloven uit steen als de beitel slechts de jaarringen kent die hij deelt met de jaren die in hem verloren zijn gegaan ik zie nog steeds geen markant gelaat of een geschaduwd silhouet die in ruste het bloed stelpt van de wonde die in hem gespleten woont zelfs de sokkel laat dezelfde kloven zien die in mijn handen de rivieren…

van bloem en blad blaast de winter een lange zucht naar een stuk van gisteren ‘k zie de afdruk van je voeten als de doorsnee van iedere halte waar je naam als jaarring stond in een achteraf vertraagde groei van lucht en maan veeg ik wat aarde naar het grijze vergezicht naar de voorbijganger en het splijten…

winter keerden je ogen zich tegen het felle leven het geven ging wel, maar het nemen was als aderlaten in een lichaam zonder bloed nog steeds jaag ik in de sneeuw jouw stappen na, dezelfde sneeuw die jou in de dood begroef, soms overstijg ik mijn denken en ‘k vraag me af of je om me gaf ieder jaar telt zijn spijt in nerven tussen de jaarringen…

de nesten in zijn takken waren pleisterplaatsen voor vogels van divers pluimage ze kwamen en gingen hingen hun buidels vol hoop en zegen onder zijn oksels groeven zich in onder zijn schors terwijl hij een zwanenzang componeerde hij spande zijn netten tot ver buiten de bebouwde kom van heinde en ver kwamen ze om de jaarringen in zijn…

de wereld, de wereld gegoten in beton met hier en daar een perkje voor het altijd aanwezige groen ik zaai maar het oogsten markeert geen zomer op de kaart, het vliedt zoals mijn jaarringen door de tijd waarin ik eens in ‘ verleden mijn naam in had gekerfd viervoeters vissen vogels, het ademt de verbintenis van het begin tot aan…

Ik heb mijn basten afgepeld, verwondde vel over mijn benen, hoe kwetsbaar ongekorven hout in de jaarringen geteld door botte bijl en beitel geschonden, onbewerkte in ruwe staat, wat terugslaat naar onbedekte schenen, verwijst naar oude wonden.…

Ik ben een buiteneik, een kamerlinde tegelijk,een tijdloze beuk waarvan de jaarringen zijn versleten, mijn noten springen open voor de kinderen die de geuren willen rapen, in zich nemen om niet te vergeten.…

aanstormend vuur zich ontkreukeld voor het komend lustig avontuur en op de hoek van de mantel floreert een fles wijn met twee kristallen glazen, altoos gevuld met een rode gloed die zich spiegelt op een blinde muur hij zal niet worden gestoord onder het liefdesspel door de kou en schuift met alle moed en snakkend naar adem een eik met zestig jaarringen…

Wie de beloofde glans van z'n toekomst doorstaat, draagt een bloeiende woestijn in de ogen, vermomd in de schaduwen tot aan de dageraad in waar hij tot bedaren komt en hij de jaarringen van z'n leven kent die echo's gevormd in de medeklinkers en geschreven in de stemmen van de wind tot aan de ouderdom door de jeugd verstomd de…

ik wist niet hoe jij transformeerde maar dat je het deed kon ik uit eigen ervaring delen al de keren dat jij mij onbewust even raakte en onze werelden tot universum maakten mijn hand op de bast van een boom zomaar aan de kant van de weg in tijdloze herkenning we deelden jaarringen kruisten hete zomers aan en benoemden winters…

De verweerde hand van moeder Prikt het netvlies Ze mikt melk in de koffie -Een hoge geut- Wuift gejaagd naar de kalme kelner Ik vergelijk de huid Schat het verschil...de jaarringen. Meet de zwijgende kloof Waar span ik een hangbrug? Wilde wenkende gebaren. Kom mama. Ha de vervloekte boer die voren in het vel ploegt.…

waarin de sterren helder schenen onvermijdbaar van wat de dichter wil het aanschouwen van contouren door de voile van het fijnste linnen verend op een bed van slapend mos de zon z’n bron te doen ontspringen in stromen dauw, de zoetste parels te bedwingen in alle gefeeste zomers van ongedwongen evenwicht terug te lezen in kalenders van de jaarringen…

schuilplaats tussen adolescentie en volwassenheid, die te ontglippen, te ontlopen, onderstut de stam waarin de eerste jaarring mij bij de hand nam, tussen netels en zwammen door, het labyrint van de realiteit te ijken, angsten te foppen door bij de oude stam weer aan te kloppen, me te verstoppen in mijn bevrijde en zwijgend deel…

de schors bewaart de symbolen die we ooit in bomen hebben gekerfd, jaarringen blijven, groeien verder, zoals mijn gedachten vol fabels zijn geverfd. de tongen van honden voelen ruwer dan de rapste tongen van hun bazen, maar voelen veel zachter aan.…

loert vanuit het wolkendek en bekommert zich alvast om een nieuwe kou te schenken die deze bolling van de aarde kan opslaan in haar nog te schrijven kroniek de geest is vluchtig en hangt binnenkort als een ijzig schreien aan de vorst die rijkdom verwart met liefde struik en boom vasten en snoeien hun laatste blad tot aan de tak zonder jaarringen…

wijselijk in de zin van scherpe raderen die als houwitsers de wijzers bestoken met mechanische krachten de somberheid in deze fase is als het spekgladde trottoir dat ik zojuist met mijn hond heb overwonnen, het alleen zijn met mijn gegriefde angst uit zich in een ellenlange gebeurtenis die zich onevenredig in snelheid voortplant in de jaarringen…

eerste sterren ter grootte van een handpalm dwingen mij naar de linkerkant van het raam de boom, al lijkt hij gespijkerd in zwarte aarde keert weer om de rest van zijn verhaal te vertellen ik leg het gele stof in de sneeuw, naast kleine voetstappen en zes jaarringen hoor slechts het wiegelied van de boom die met zijn takken zachtjes…

kansel voor de houten sterveling hij verhaalt over verre neven die het woud verlieten zonder een vaarwel om uit varen te gaan naar tropische bossen op eilanden die voorbij roeiden in zwoele zomerwolken hun staanplaatsen zijn veroverd door vlegelachtig gras en ander opschietend gewas dat nietsontziend de opengetrokken graven verhult de jaarringen…

aan ontbossing Bijl en kettingzaag velden wel verwanten Die dienst deden als haardblok en boot Kruishout, huis, meubel, pulp, sculptuur Wieg en kist voor na de dood Elke herfst sterft je blad en iedere lente Herrijst het; een magische resurrectie Niet alleen in sprookjes spreek je maar Ook tot hem die zich voor je opent Fameus om je jaarringen…

waarom gedichten toch steeds korter lijken te woorden, terwijl het binnenin mij zinnen waait en ik probeer om alles tot één gebonden gerecht te komen daardoor de plank compleet mis sla misschien is het een soort koorts ik voel het ook wanneer ik jou zie je warmte smelt mij werkelijk zo snel, sneller dan ik mij vast kan klampen aan de jaarringen…

Dove kerselaar al hopen jaarringen geleden zijn nutteloze oorschelpen als pluizige meiklokjes onderaan ratsvergeten Bladeren woelen scheuren los en trillen als losgelaten snaren harmonieus tot onbekende melodieën in mijn witgekrulde oren Die muziek rafelde me uit tot ontsponnen wol zeven wereldwinden sleepten mij uiteindelijk tot hier…