Netgedichten

netgedicht (nr. 27.784):

Rimpels

Ik zag zovelen manen zich in
de rimpels van het bestaan verdampen
in de holle gaten van de nacht.
Verloren gewaande mensen met de ogen dicht,
in schroom te drijven zonder een klacht
om daarin een laatste last te dragen.
De grijze hoofden diep gebogen,
de dunne lippen stijf gesloten
zonder een vertogen woord om op ontvallen
vriend en bevrijdende dageraad te wachten,
worden dromen in troost gesmoord, in
de hoop dat morgen nieuwe manen komen
om de jaarringen te verzachten.