Netgedichten

netgedicht (nr. 78.707):

even alleen

de woonkamer klopt aan
op mijn schouder, de kachel
vuurt zijn warmte in de
gelederen waar mijn ziel
zich dacht te huisvesten

zij is even weg, kerstmarkt

het alleen zijn is iets magisch, zwarte
magie - althans voor mij - schaduwen
van ‘ t verleden paren met de stille
wezens die in mijn hoofd kaatsen
met merkwaardige bewegingen

het voedt de herbelevingen
en uiten zich met de vale
angst die met deemoed
mij eens ter gronde zal richten

doch de tijd is wijs, wijselijk
in de zin van scherpe raderen
die als houwitsers de wijzers
bestoken met mechanische krachten

de somberheid in deze fase
is als het spekgladde trottoir
dat ik zojuist met mijn hond
heb overwonnen,

het alleen zijn met mijn
gegriefde angst uit zich in

een ellenlange gebeurtenis
die zich onevenredig in snelheid
voortplant in de jaarringen
die in mijn beide macula’s
hun plaats hebben veroverd