Alle inzendingen over Jij kende mij

Wie mij kende heeft mij ongemerkt verlaten, Is opgelost in een dampende doolhof Van ongekend verlangen waar ik niet langer Toe behoren kan, Ik ben slechts nog in mijzelf gevangen - De woorden waarin ik haar naam nog noem Zijn in de wind vervlogen, naam van ooit, Naam van altijd, naam van een eeuwig bloeiende bloem.…

Ik zal geen woorden gaan verspillen, is zonde van mijn tijd; wat ik zou zeggen zou jij niet willen en ook niet dat 't mij spijt. Ik dacht dat jij me toch wel kende, helaas ken jij mij toch niet goed; wat deed je?, jij miskende... en zei dingen in je overmoed.…

even leek het dat jij me kende jouw hand raakte mijn arm het was een herinnering die mij verwende…

wie ben jij om mij het licht te ontnemen uit m’n ogen het was niet dat jij mij kende noch degenen die ik liefhad en in allerijl vertrokken vanmorgen voor een doodgewone dinsdag in maart…

ik kende de lach die jij de buitenwereld gaf hoog gehakt joyeus gekleed schoonheid die niet onder welbespraaktheid leed jij droeg glamour en wat glitters op de blote huid wist ingetogen dat de hoge heren bogen als een knipmes voor jou en het kruis maar kende ook de lach die ik weer vond in het album dat jij leven gaf met een elan…

landschap was jij hier ademde jij hier niet was jij niet onbegrensd?…

ruist langs stille stranden wild bruist ook - soms in stormende stromen een reis vol liefde en respect bergt zich in dankbaarheid in een gouden koffer nu van waaraf de harten schreeuwen vol dankbaarheid bedankt voor het delen bedankt voor het houden van jij van mij – ik van jou…

Mijn geheimen kende jij niet. Wat - in Gods naam - wist jij van mij? Voornaam, achternaam… Slechts wat ik zei. De lucht is weggevlogen, de zee is weggestroomd… Ik heb niet gelogen - wij hebben gedroomd.…

Jouw leven was geven Jouw liefde kende geen grenzen Jouw hart was zo groot Jij was zo'n bijzonder mens dat op het moment dat jij je ogen sloot elk levend wezen op aarde in stilte een traan vergoot…

Iedereen komt zichzelf tegen iedere dag, ieder uur maar het komt veelal niet tot een ontmoeting soms zelfs niet tot een begroeting en dat blijft, lijkt mij een gemiste kans…

Ik heb met jou gewandeld door het koren stilletjes, niemand die ons kon horen wij wandelden door een witte mist zonder dat iemand het ook maar wist wij waren naamloos omdat jij dit verkoos ik ken je lichaam kende ik nu maar je naam.…

De dood kwam als een flits De auto De knal Nog 1 dag geproefd uit het leven Toen heb jij op donderdag 6 december 2007 Je 12-jarige leven gegeven Zoals jij Marleen, zo kende ik er geen een. Ik zal je missen Kus, je vriendin Xinthia…

mijn meisje mijn lief vandaag vier ik jou jou en jouw jaren vijfenzestig in getal mijn meisje mijn lief nog kende ik jou niet toen jij geboren werd in van watersnood het jaar jouw oudere vader toen jij nog niet was zat om een staking voor gewone gerechtigheid in driebergens dreven uit ouderlijke liefde werd jij geboren om groter…

zag een raam een huis en voelde warmte daarbinnen jij klopte aan ik zwangerde en opende van binnen nee geen hotel een stal de dieren straalden al een kribbe in het midden ik kende nog geen naam maar jij hebt het geweten dat onze zoon ooit jezus zou gaan heten…

Jij woelde door mijn haar. Ik weet nog dat jij teder was en mij heel diep beminde, al kende ik de eenvoud niet van dat gebaar. En dat jij zei: een ster, zij valt. Doe maar een wens met je ogen dicht. En dat ik met mijn ogen toe daar zat en alles wenste wat ik had.…

Ik dacht dat jij me kende, wist van mijn ellende. Dat alleen kon mij verheugen, maar het is één grote leugen! Ik hoopte dat jij mijn verleden, wel kon scheiden met het heden. Ik hoopte dat jij wel zou weten, dat ik niet alles kon vergeten. Je had het kunnen weten, bent mij al die tijd vergeten!…

Grijze massa klevend aan de wetten van Newton die ik nog kende jij niet, althans ze dreven weg in de lokken over je ogen langs je mond en nestelden zich in het kuiltje van je hals weg vol cellen volgend tot de zwaarte van de aarde.…

Hij kende haar haar eb en vloed Haar kende hij alles wat er toe doet Nu had branding hem op het droge geworpen Blijkbaar was haar springtij hem onbekend.…

Zeg eens eerlijk Heb jij ooit een kikker in het water zien springen zonder afzet van de kant of een blad, of iets anders is hoe jij tussen mijn lakens ver- zeilde, opgestoken mijn binnenhaven ver- kende Geloof mij maar Al de eerste muggenlarf van miljoenen jaren geleden had het plan mij te steken net op dat ene plekje op mijn rug natuurlijk…

zag je arm opgestoken in de menigte een hand die wenkte of zwaaide ik kwam er niet uit wilde bij jou zijn drong langs de mensen trapte op tenen vloekte de schaduw voorbij want jij een open plek in de eerbied van stilte jij was gegaan zag nog je arm vingers en hand alleen ik kende je naam…

ik zag je lach reiken voorbij enige gelijkenis een blik die nog intenser het eindeloos onbereikbaar zag jouw lichaam kende al stukjes verrijzenis uit het dagelijkse bestaan jij dwaalde in het bi- polaire van het vagevuur in zigzag gaan jij zo hemels aards in het streven naar volmaaktheid even van god los…

zag je lentebloem wit in geel opbloeien een vlinder zo dichtbij zij kende alle geuren vloog in sneeuw en hagel regenboogde alle zorgen in fladderend komen zo voorbij ja ik was godvergeten blij koester alle kleuren die jij geeft bewonder jou en weet dat jij ook om en met mij naar een nieuwe zomer leeft…

Jouw dagen op het dak zitten zijn voorbij, ik kende jouw gemiauw, en jij herkende mij. Ik vroeg je of je nog even bleef, je knipoogde en hield je kopje scheef. Jij gaf me meer, dan ik jou ooit geven kon, maar jij was al blij, op het dak in de zon. Jouw naam roepen kan ik nu niet meer, je herinnering doet nog teveel zeer.…

ik heb je vingers gevouwen met het gebed in je handen nog warm van vertrouwen wij kenden je diepste verlangen naar liefde en rust na een emotievol leven waarin jij alles hebt gegeven je ogen zijn niet gebroken je bent mee gegaan met je ziel na afscheid van ieder waarvan jij hield je bewaarde je lach als het laatste dat jij…

Ik kende je goed, ik kende je wel Wat ging jouw leven toch o zo snel Je was mijn neef, ik zag je graag Waarom zo snel, dat is mijn vraag Het ongeval...was rap gebeurd De hele famillie, het hart verscheurd Nicolas,ik mis je erg Bracht het je terug dan verzette ik de hoogste berg.…

ze kende het huis niet voor ze hier kwam alleen van een foto in de krant waar de schrijfster die er woont langs het strand loopt in de wind haar ogen op een camera gericht als na een vraag een foto met op de achtergrond de helling waar het huis staat tegen begroeide rotsen onderbelicht door de mist uit zee of door de stuivende wind die…

ik voelde hoe de bloemen in mijn hand verwelkten hun kleuren ongezien de geuren niet geroken ik keek nooit om liet mijn schaduw zelf lopen bleef hopen en zag enkel zon, een maan die scheen tot zij verdween en geen kwartier meer kende licht de ochtend niet verwende de dag in nacht vergleed een duisternis bekleed met kilte maakte…

ik kende de kracht van je handen wist hun warmte voelde hoe energie overliep in raken laadde jij mij positief op mijn aura kleurde vitaal rood ver van dood waar in koele tinten eigen pigmenten klinken jij interfereert met licht en zon naar hogere niveaus direct uit de voor eeuwig onuitputtelijke bron…

in gepasseerde stilte lachte jij…

kende je gezicht in je ogen was de wereld ontwricht pakte je hand maar kon jouw gevoel niet bereiken sprak onze woorden de zinnen gingen als wind langs je heen zag je verstijven paniek in kramp de overhand krijgen jij gaat verliezen mijn klein hoopje mens alleen op een wereld die jij niet kent…