Alle inzendingen over Kast

Als een woonkeuken een keuken is om te wonen, waarom wonen we dan in kásten van huizen? Want een kást van een huis is een soort van kasteel en daarvan zie ik er in mijn flatje niet zoveel.…

Halflege kasten Onder het bed geen schoenen Je bent er niet meer…

alles uit de kast getrokken om goden te mishagen buiten hun blikveld…

De muren zijn nog steeds hetzelfde alleen de kasten zijn verschoven de tassen in de keuken staan gesloten de flessen raken langzaam leeg zijn geest is wel eens anders geweest maar in zijn omhulsel blijft hij bij de les en hij verschuift zijn schilderijen hij schildert de kasten en de tassen en hij hangt gordijnen voor de muren.…

In oma haar kast reizen tijd en bestek in dezelfde wagon!…

Wanneer ik bij mijn moeders ouders kwam, lag daar in de kast, tussen verre werelden, een grote schelp. Hij was oranje en opa leerde me "aan je oor hoor je het golven", en het ruisen nam me mee. Al jaren ligt die schelp nu hier, in mijn kast, hoewel wat stoffig, immer ruist daar nog opa en zijn zee.…

Ik zat in de kast, opa was dood, hij schreeuwde: gouden tand eruit.…

Tafel,stoel en kast Ze horen, zien en zwijgen Stille getuigen…

Ik heb je rode kraal gevonden tussen het stof achter de kast Je bent lang niet zo dichtbij gekomen het is jaren terug dat ik hem zag Ik heb hem even opgewreven zag je reflectie in het glas en bij het zorgvuldig opbergen wierp ik hem terug over de kast opdat over ongetelde jaren ik hem plotseling weer vinden mag…

De kast gaat open: rijen wijnglazen glanzen vol zacht morgenrood.…

Ik vind het echt verschrikkelijk dat mensen binnen moeten blijven maar ze zitten nog niet in 'de kast' waar ik jarenlang in gezeten heb de kast van mijn verborgen eigen zijn zowel lichamelijk als ook geestelijk zo’n kast heeft geen Frans balkonnetje om even lekker op adem te komen effentjes frisse lucht te happen ik zat diep opgesloten…

Waarom zo graven in het verleden Komen er dan nog lijken uit de kast? Ik bedoel kist En als er gecremeerd is Zal dat dan nog veel stof doen opwaaien?…

Na veel geploeter en geboor staat er uiteindelijk een kast trots sta ik ervoor compleet zelfs, hetgeen mij verrast Nu inrichten, zoals ik het wil boeken voor hem en haar de kast kraakt, ik gil en stort van ellende uit elkaar Er rest mij nog maar 1 ding opstapelende woede terwijl ik bel en dit was het antwoord die ik ontving “maar meneer…

Welke regering er zal komen, voor mij staat echter vast: er zullen mooie verhalen stromen, bezuinigingen gaan even in de kast.…

Ik kijk je aan Zie mijn adem En de druppels Op de kilte Van jouw kast Volg mijn vinger en de woorden Laat je vallen Breek de stilte En het glas Laat je vallen door het glas…

tijd verteert het werkelijk zien de lamp verarmt zich in het minder, kaarsvet druipt van beide handen, geëtste beelden van een blinde, bestaan meer wegen dan voorhanden, vindt de hinder van obstakels van ongelijke standen, die ik niet wil wilde zien, draag de gesloten ogen op mijn rug, een stap vooruit, een stap terug, naar de houten kast…

Hand in hand druk nu een zoen stamp met je voet haal uit met je vuist incasseer en beslis trek je terug verlaat het nest kom uit de kast nu eindelijk gepraat energie verlies alom niet meer ontkennen keer de rollen om kom terug op beloften geef terug die trouw besef het eindelijk nu de juiste weg sluitstuk herinnering twijfel…

je wilde het kwijt je geest was helderder dan ooit, niet aangetast nog nooit was je zo open en zo welbespraakt je dichtersaard kwam eindelijk tot zijn recht in vaak moeilijk te doorgronden zinnen geslecht kon je nu aan het uiteindelijke afscheid beginnen maar ik wist dat er iets heel verborgens in je huisde nooit uitgesproken, nooit uit de kast…

Bij de voorraadkast van mijn gedachten schuif ik het deurtje open. Het lijkt er opgeruimd. Verdrietjes en pijntjes keurig op stapeltjes. Geen vodderige boel. Ik trek er maar niets tussen uit. De plank erboven, boordevol herinneringen. Vandaag zijn ze niet nodig. Ze liggen netjes soort bij soort. Ik zoek en vind de plank, waar ik mijn…

Zacht zijn de kubuskussens van ikea Op houten bedden ijzersterk en hard Dat u die twee niet met elkaar verwart Keihard het zachtste slaapcomfort - ikea Tien meter hoog eenvormig opgetast Als kubussen, de kussens en de kast…

Op houten bedden ijzersterk en hard Zijn zacht de kubuskussens van ikea Fluweel als purol met een laag nivea Dat u die twee niet met elkaar verwart De kussens en de kubussen, de kast Rek dertien A, eenvormig opgetast…

'Een grote woning heeft ze leeggeroofd; de vrouw heeft alles uit de kast gehaald,' zo geeft de commissaris zijn verklaring, die 't speurwerk van de rijksrecherche looft. Het huis waarin ze zit, is van bewaring.…

Het kersverse bestuur oriënteert zich, probeert de gesloten kasten te openen. Een deur begeeft het plotsklaps, duidelijk te zwaar belast. De aanwezigen verstarren, kijken naar mij, een van de vallende lijken.…

heb je schaduw belicht het wit gezicht stribbelde tegen zonder contrast net uit de kast dat transparant helder alles bloot gaf in enkele vegen was nog wat laatste donker gebleven met warmte en liefde heb ik ook die voor het voetlicht gekregen…

weinig tevreden ook sterk zelfstandig en vastberaden we hielden van de gouden zon maakten reisjes naar die landen waar ik hoopte dat die zon, je ietsjes zou verbranden omdat ik jou zo graag zag, zonder lelijke nachtjapon hoe ik ook mijn hersenen belast ik besef maar al te goed al dat heimwee naar dat vroeger kan ik vierkant opbergen in de kast…

onrust waakt in schuifelende voeten een handje klapt applaus op een verkeerd moment drop en roze schuim vullen monden met of zonder duim de speler laat papier als tijgers brullen een rode lap loeit als een stier hij tovert lachjes met een grap en bouwt de spanning stap voor stap poppen spelen met de kinderen een wereld op de kast…

Al vele kasten opgeschoond en weldra zal nu blijken of al het kuisen wordt beloond met opgespoorde lijken Ze vallen krakend uit het hout en tuimelen op de planken al is ‘t gebeente eeuwenoud ze staan op om te bedanken Want ook een lijkje in een kast - ‘t is nauwelijks te verstaan – wil eindelijk weer herleven heeft genoeg van de verleden…

de statige kast een stille getuige die vele aarzelende kinderhandjes voelde groeien naar liefdevolle bevende rimpelhanden…

Toch bljf ik zoeken in de straten van de steden in de schaduw van de kasten een glimp zonlicht weerkaatst in de krotten naar een gezicht als sterrenlicht…

Een of andere fantast Haalt alles uit de kast Wat in zijn straatje past. Ga je dwepen Laat je je meeslepen.…