Alle inzendingen over Koud

Toen doorsijpelde dat er bij mijn uitvaart geen alcoholische dranken op tafel kwamen bleven meer dan de helft van mijn nabestaanden weg!…

Het kwik was tot een dieptepunt gedaald, er werd over een nieuw record gesproken. Inmiddels is dat ook alweer gebroken want zelfs 0 graden kelvin werd behaald. Vanochtend nog, toen ik hier op de Dam de moeder van mijn ex-vrouw tegenkwam.…

de koude noordwestenwind striemt mijn gezicht geselt het land en laat trotse bomen buigen een eeuwenoude beuk heeft na een lange strijd zich gewonnen gegeven en ligt dwars over het bospad nog imposanter dan voorheen op mijn weg door zijn val is een gat geslagen in het hem omringende bos brokstukken liggen her en der verspreidt beukentakken…

Op een ogenblik besloot ik Een betere thermostaat te kopen […Te vervangen met een simpele klik Waarna warm water spoedig circulair begint te lopen…] Helaas de simpele klik blijft achterwege Onderwijl komen de elfsteden bijeen gehaast Buiten immer nog min negen De eerste tochten zijn uren geleden al geschaatst […Draai alvorens te beginnen…

Als een himaalan koude winter, deze zedenpreken van kali yuga. Ja, het is een vreemde soort van koude, een levenloze slaap in een wurggreep. Ja Tibet, zij kan ook niet raken aan... Ik zou liever bevriezen in haar wouden. We zijn aangeland in een spirituele winter en ik kijk uit naar degene wie is, Vuur!…

Sneeuw waait in mijn gezicht; De wind snijdt langs mijn lijf; Mijn voeten zijn ijsklompen; En mijn handen worden stijf; Lang sta ik voor je huis; Staren naar jouw raam; Je kijkt door het venster; En schrijft in de beslagen ruit mijn naam. Maar nog steeds kom je niet; En ondanks dat ik van je hou; Ben ik maar naar huis gegaan; Ik bestierf…

en nog veel te koud.…

koud twee voeten onder de dekens misschien zijn het klompen ijs…

zelfs het laatste licht kwijt de winter komt steeds nader en kou, slechts onderhuids verwarmt door af en toe een zachte glimlach van herinneren, bevriest zelfs de laatste dagen springend van wak naar wak snijden dagen geen sterren meer in ademen loos voor vragen over zijn en ooit en toen pak ik een dikke trui heb jij het ook zo koud…

je stilt dagen van winter en geeft me onwennige kinderogen bindt bitterheid aan alle lege uren nu dood sneeuwt op koude voeten de meisjesjurken, de lippen gedragen, ongelezen bij iedere gebroken vinger en nu het donkere huis de verte meet zie ik door muren heen de oude stenen in mijn te kleine bouwdoos jij kust me maar maakt…

Licht breekt op het rijpbedekte netvlies van de ochtend, de nacht versplintert en blindelings val ik in de scherven. Als geronnen bloed hangt mijn schreeuw boven de stilte, ik huiver en kruip terug, de warme diepte in.…

Ik heb mijn tuin besteend schommels klimtouwen draaimolens en wipwappen geplaatst kinderen zwermen binnen twaalf uur verzamelen ouders voor`t tuinhek genieten mijn speelse tuin ze zijn knettergek ik heb mijn tuin verbeeld bespeeld en koud versteend verzonnen.…

Het kwik zakt naar beneden niet wetend dat het al weer erg lang is geleden dat ik warmte bezat maar het alom heb gemeden juist omdat ik het zo koud had…

stilte fluistert zich open grijs en immer nieuw werpt mij in de spiegel, het onbekende plein van de dood schuld wordt een gewassen bladzijde mijn hand uitgestrekt, wit in koude regen want daar begint het vanbinnen ik zie noch hoor wat mooi is of dat wat mij verlaten heeft het maakt ook geen verschil aan het einde…

O klamme koude, die me 't krimpend herte beklemt, en 't àl ontzielt en mijn gedachten, als bloemen, dor voor ze in de zonne lachten, doet nederbuigen onder 't lood der smerte, - doet nederbuigen in wanhopig smachten, zo droef, ach, o zo droef, tot haar verterte de tred des wandlaars, onbewust hoe 't herte toch pijnlijk krimpen kàn om al…

Je kijkt rond Iedereen staat om je heen Je zit stilletjes op de grond Koud en alleen Iedereen kijkt je aan Maar je weet niet wie Ze kijken je aan maar jij kijkt ze niet aan Met pijn loop je weg.…

Hij heft wanhopig zijn handen vangt het allerlaatste stof en breekt gedachten af zijn passen gaan moeizaam hij hoort alleen nog maar het gillen en krijsen van zoekenden naar een zilveren vogel verschuift het geluid hij kijkt nogmaals omhoog en huivert…

mijn hart slentert de dagen voorbij het heeft geen ritme en ijlt zich naar de nacht alwaar het beddengoed een schijn van rust creëert nu maart het voorportaal van de lente heeft geopend, het leven zich groent aan de wetenschap dat het maar kortstondig zal wezen huist er in mij een klaaggezang dat alle driften die ik ooit bezat nu als…

Hij wast lachend zijn handen met het bloed der onschuldigen voedt achteloos voor, waar tégen de strijd hongerig zal verliezen pluche wordt urenlang plat gepraat al zullen daden pas worden verricht wanneer de startmotor gaat haperen en kou onze huizen binnensluipt…

At keek niet begrijpend naar Ad met zijn patat wat te snel koud geworden was. Daarom at At zijn patat liever zonder.…

Roepende in de woestijn: Droogte is kilte Koud is de nacht In stilte wacht de ochtend.…

Het sneeuwveld glinstert; jammer, de schroothoop ernaast schendt heel zijn aanzien. Stille duisternis, maar een helderwitte nacht: plantsoenen vol rijp. Het wijde sneeuwveld verdwijnt langzaam in nevel en roze avondglans. Een morgen vol sneeuw; in de sprookjeswereld valt pekel met verderf. Winterzon breekt door, wordt al warmer…

Wind waait weelderig. Welnee, de wind waait woest en wild. Waarom? Waarheen waait die wanhoop van kou? Waarneembaar een welhaastig wapen, wellustig wervelend wegstuivend al wekenlang. Weersgesteldheid, windkracht winters walgelijk wederkerend. Weersvoorspelling weerzinwekkend. Willens en wetens wringt en wraakt de watertandende wind…

de wind komt van zee brengt druppels mee, vermengd met zilt gewild en ongehoord versmolten met het duren van vandaag er schuilt belofte in, een groet een lichte glans voor mijn gemoed een ongestelde vraag vol weerloos beter weten nooit ben ik vergeten hoe het bloedt als elke dichtgesmeten deur zijn uitspraak doet en oordeel zich…

en doen, werken voor een arm pensioen; koude koude wereld.…

heb ik je al verteld over gisteren, eergisteren, vorige week toen we nog dansten op de groene heuvels kusten in het koele dal waarom kan eeuwigheid niet gewoon bestaan maar verandert de tijd in een ruwe bulldozer dalen worden opgevuld door egaliseren van heuvels maar wat dan overblijft is vooral een kale vlakte waarover kille winden…

de geur van madreliefjes doordringt het geboorteland waait door het geweld gekwelde slachtveld met de ijzeren robots die het lijden van het volk begraven lamgeslagen door angst dat zich als een huilende wolk boven de steden der landen uitbreidde alsof we kijken naar een toneelstuk dat ons koude rillingen bezorgt en de adem beneemt…

grauwe lucht geurt herfst koude zon lacht zijn belofte in ijzige kleurenwind…

Zo streng was de vorst. Mijn hersenen leken te krimpen. Een dikke ijslaag waarin de jaren diepe groeven gesneden hadden bedekte mijn hart. Van ver in huis klonk een kinderstem. Door het venster zag ik vogels scharrelend op de voederplank. De dooi zette ogenblikkelijk in.…

Mensen van de koude grond hebben twee handen vrij; waarop de wintertijd wordt gedragen; een winterslaap met de koude dagen is er voor hun niet bij. Koude handen doen hen beminnen. Nooit iets aan de hand. Een hand in een diepe zak; de andere in de eigen boezem van het gezonde verstand.…