Alle inzendingen over Laatste tonen .....

De stilte van de nacht omhelst mij met duizend lege armen laat mij duizend lege beelden zien als laatste tonen versterven…

langzaam drijft muziek mij naar de ijlte met hoge tonen om daar in de rust van een op een tot mezelf te komen geen drukte meer door melodieën koren en orkesten het drukdoenerige mijden dat de leegte in het leven wil bestrijden een vlucht naar de stilte van de laatste toon die stervend een eigen hemel kloont…

hoe gelaten ik die sombere dag als kind kon treuren om zijn dood en ik straks weer luisteren zal naar het ‘Wir setzen uns mit Tränen nieder’ hoe ik na de laatste toon zo sprakeloos droef verstil in meer dan leegte iets van vertroosting voelbaar wordt…

soms is nog onvoorzien een laatste klank zo klakkeloos zo schielijk scherp, zo met effect dan valt de stilte als een baksteen als door een droom hard opgeschrikt een laatste toon heeft baat bij stilte soms klinkt de stem nog heel lang door dan vallen klanken samen met hun echo vleien zich zachtjes neer als dichterswoorden in mijn oor…

hij laat jou zacht de snaren toucheren met vingers in de juiste greep hun lengte vibreren zo op de juiste toon speel jij je partij in het groot orkest hij zwaait en wenkt geeft de pauken nu ruim baan laat geen instrument ten onder gaan na een lange symfonie kijkt hij mij gespannen aan ik mag de laatste toon op mijn triangel…

wie kent de dirigent van het windconcert dat lentes tonen preludeert in pril ontluikend groen het adagio laat trillen aan de horizon van zomers warme dag finaleert in oogst van geurig donkerrode klanken in volle herfstlach pas als de laatste toon bevroren is klaart vorst de twinkelende sterren zien we hemel in de ogen van…

de nacht bracht mij de schaduw van je kus in mijn verbeelding was het als een vleug van heimwee een plotselinge glimp van een nieuw lief tenslotte weet ik nu zo machtig is illusie betoverend, als overgave aan muziek troostend maar ook terug bij het verlangen tot aan de laatste toon die opgaat in het niets dan, tegen beter weten in…

er was geen ziekbed enkel de dood die hij nog had hij wist het graf met de narcisten die hij een spiegel gaf zijn testament verpakt in maanden zwijgen maskeert zijn voortdurend hijgen in de sobere melodie waarin woorden eindelijk hun diepte krijgen op de laatste tonen van een leven vol futuristische dromen hij heeft gebroken met…

het was een puzzel in de tijd de steentjes van mijn leven zij vingen met hun licht mijn steeds alerte blik ik zocht niet echt maar viel voor de momenten van contact ik heb ze opgegooid uitgestrooid vormden zij een kleurrijk mozaïek in sprankeling wervelde mijn jeugd daarna wat donkere vormen pas de laatsten tonen het transparant…

toon daar waar de wereld ophoudt te bestaan in de laatste maat waar in ruimte en tijd een en een drie slaat elk - een - samen hier en daar eindeloos eeuwig…

toon van dit refrein…

die je vrolijkheid terugkaatsen je echoot je schater in de lucht vangt de klanken weer op in je lachende mond en verwerkt ze opnieuw in een volgende aria de laatste tonen galmen nog na als een triangel met binnenpret…

Nog steeds die luchten, schaduwen van wolken wegvluchtend op windrimpels in de rivier Het landschap onherkenbaar veranderd zeggen wij die nu leven, nu zien Er is een wereld, diep beneden, hoog boven ons die wij hier alleen vermoeden kunnen Het moment na de laatste toon voor de eerste herinnering: een ruimte die bij iedere ontdekking verder…

Hij groet de zachte nacht, die langzaam, langzaam, hem de laatste tonen van gedachten horen doet. De leegte groet hij, toevluchtsoord.…

Pas wanneer de laatste noten zijn gehoord als de laatste tonen zijn vervlogen lijkt de bede aan de Muze te zijn verhoord: Nadat zij huiswaarts is getogen keert men terug uit hoger sferen even in de overtuiging levend dat-op de vleugels van de geest- men bij de god Apollois geweest.…

Daar achter de Weense Dom schreef je grootse werken Je vierde er triomfen, ontving Leopold en zelfs de oude meester Daar was het een komen en gaan van leerlingen die Constanze en jij opvingen – je leerde, lachte, speelde, gokte en verloor Hier sta ik bij de steen waaronder je resten horen te rusten – de laatste tonen weggestorven –…

tonen mij verraden, verlangend naar een voorbestemd gemis, sla ik mijn hunkering gade in de jaarspiegel, wend het gezicht af van dezelfde gelijkenis.…

Muziek bespeelt de ziel met haar tonen. Ze troost, bemoedigt. Ze is een weldaad voor het hart. Of het nu de opening is of de laatste tonen die wegdrijven in de verte. Steeds opnieuw weet je mensen voor je te winnen. Een baby huilt, een moeder begint zachtjes te neuriën. Een lange zware mars, mannen beginnen te zingen.…

toon Gesterkt door mijn gevoel voor onrecht stond ik niet alleen De aarde behoorde aan mij en was mijn troon Ik werd wakker op een onbekende plek, op een onbekend bed: Jonge man je bent schyzofreen…

toon Die mijn oren plaagt Vuur laait op van binnen Zij bereikt haar doel Haar missie is geslaagd Maar dan verraadt de twinkel In haar donkere ogen De conclusie volgt bliksemsnel Dat zij heeft gelogen 't Was enkel een act Haar verleidelijke klanken Eén groot theaterspel © Gerda J.…

Ik weet het wel, mijn lief, zo machtig is illusie betoverend, als overgave aan muziek troostend maar ook terugvoerend naar het verlangen tot aan de laatste toon die opgaat en verdwijnt in het niet.…

toon uit dit refrein deel 2. ik ga gebeden kraken deel 3. slammen met geluidloze stemmen…

toon van dit refrein deel 2: ik hoor gebeden kraken…

Teder raak ik harde snaren van onbespeeld verdriet, zacht streelt de ondergaande zon noten op verbleekt papier het voorjaar walst licht nader in de verte hoort zij klanken van zwoel gezongen woorden, langzaam groeit tijd door de de dagen, op mijn naakte huid speelt kippenvel met trillingen van ooit bespeeld verlangen het laatste…

gesproken toon.…

Arme jongen van saffraan wie heeft jou dit aangedaan wiens hand heeft je gecreëerd voor iets dat inspireert welke kwast heeft je beschreven als iets met een stil leven? Arme jongen van saffraan wie heeft jou dit aangedaan wiens overtuiging is vergeten over jouw eventuele angstkreten welke gedachte is de dader van het je plaatsen in deze…

I De zon bestraalt het rosse beukengoud, Dat in het water glanst met felle pracht, En beukenstammen in licht-grijze dracht Verheffen schitt'rende armen boven 't woud. Zie hoe de wolkeloze hemel blauwt, En door 't verwelkend takkenweefsel lacht, En zomerdromen weer te brengen tracht, Beloften…

II De meeuwen scheren langs 't verlaten strand, Hun witte buikjes glimmen even op, En nederwaarts gestrekt met spitse kop, Zo laten zij zich vallen op het zand. De najaarsstilte ligt al over 't land, Het bos vergoot zijn loof, als drop na drop Van bloedend blad vervloot, wijl groene knop…

Zie nu 't vorm-slorpend grijs fantoom van mist Zich vlijend om 't gebied van stad en land; De lichten schijnen met een matte brand, Gehuld in damp'ge waâ van amethyst. 't Lijkt àl verwazigd wat ik helder wist Gezien door dof-beslagen, glazen wand, Waarboven zich de grauwe hemel spant, In nevelzee, half zichtbaar, half gegist. Het maanlicht…

Maar ook de priester van het schoon Laat zonder leed het leven, Wanneer hij in zijn laatste toon Zijn laatste zucht mag geven!…