Alle inzendingen over Lijven

in woorden die ruisloos verbleken in tere gedachten verstilde gebaren in milde ogen kromme lijven in broze mensen die langzaam vergeten wie ze waren ontluiken zacht gerijpte zielen lonkend naar de eeuwigheid…

ik dans met u, vrouwe van de avond zing de melodie die ons laat bewegen zomaar op het ritme van een ontspruitend lied dat onze beide lijven, getekend door de tijd, even in een blijde voortgang doet verweven…

Ze zeggen dat engelen niet bestaan Maar zeker weten ze het niet Ze zeggen dat je een engel wordt Als niemand je meer in levende lijve ziet Ze weten dat engelen wel bestaan, dat je ze niet waarnemen kunt maar, al zie je hun schaduw niet ze zijn er wel, ook al zie je ze niet.…

Je bent gegaan, ondanks dat ik je had verzocht te blijven daarna heb ik je overal gezocht in de ogen van de mensen in hun broekzakken, zelfs in hun lijven ik heb je niet kunnen vinden mijn zoektocht is voorbij er ligt iemand aan mij zij ik kijk nog even nee, niet jij.…

Wordt Groningen met Nepal vergeleken, Waar ‘Richter’ aan den lijve wordt gevoeld, Waar is de vrees alhier dan op gestoeld Als ginder alles breekt wat maar kan breken? Geloof maar dat in Nepal wordt verzucht: Was maar naar veilig Groningen gevlucht.…

onder de burka hoe zacht ze ook mogen zijn de grote borsten op siliconen het grote borsten geweld woedt in de lijven het gevulde hart loopt over van gouden bergen met zon en zoet bloed lekker warm in bed pijn en geen pijn tegelijk hoe wonderbaarlijk modieuze meiden bijna de hele winter ontblote nieren…

de leegte van een jaar legt stilte af in zwijgen warmte die genoten is vervliegt uit blote lijven ik schrijf omdat ik blijven wil woorden maken het verschil in draden met de werkelijkheid ze schrijven mijn realiteit mijn leven lost zich op in een reëel afwezig zijn een existeren op de rand balanceren boven het ravijn de tekst…

geef mij ruimte plaats en tijd om even vrij te zijn weg van anderen de wereld even uit een eigen paradijs lijkt fijn waar ik jou eens ongestoord kan leren kennen en wennen aan elkaar nee geen gezoek maar zo essenties van elkaar weer lezen in een open boek maar laten we eerst paradijzen voor het woord beklijfd in onze hete lijven…

viel af ook blauw dat water is verdwenen een kale vlakte nou daar springen we zo naakt dat ogen tranen het witte dat niet roze wordt rood dat zich gaat schamen je angsten zijn er ook ze kruipen uit hun holen het groene van je is verkracht je onschuld is gestolen herinneringen krijsen nog ze hebben lucht genoeg het dode dat de lijven…

Ze weten dat ze met hun vette lijven Toch altijd wel weer boven komen drijven…

Tussen bezwete lijven, de smaak van ranzig bier en dronkenmansgelal Als een gekooid dier met inklemmingsverschijnselen wordt ik bewogen naar voren, zij of achterover. Langzaam begint het te deinen en ik onderdeel zonder zelf en met velen, verstrikt in het woud van woeste woorden.…

stel dat etmalen ophouden te bestaan onverbrande schepen achterblijven stel dat de aarde linksaf zou slaan er geen landen waren om in te lijven stel er was geen heengaan of wederkeren wat zou ik dan nog vragen stel er was niets om te haten of begeren kwam er dan nog iemand opdagen…

Zuilenzalen, cobra's, zonneschijven blauw lazuur, turkoois en kornalijnen nachtje tussen faraoverblijven van Ramses, Toetankamon en de zijnen mummies van gepreserveerde lijven één waarschuwing: u kunt erin verdwijnen…

Ontroerd tien teentjes tien vingertjes kloppende fontanellen vochtige lijven Mondje zoekend naar voedende tepel vol vertrouwen vastbijten in moedergevoel Geboorte onbeschrijfelijk verlangen van binnenuit tot leven gewekt!…

Zij leidde mij om de tuin Om haar tuin leidde ze mij Het gras geplet van vele lijven Zij vroeg me: ga je over mijn tuin Een poeem schrijven? Nee, was m'n antwoord in zo'n woestenij kan ik niet blijven Aan schrijven kom ik echt niet toe.…

het eiland drijft door mijn venster wiegt de zee koperen lijven geuren bloemen hoog de stad in oude steen leven doorgloeit de straten haar adem gonst verlangen drijft door mijn venster wiegt de zee…

Jij probeert mij in te lijven. Maar ik heb je zo lief.…

Dan kunt u aan den lijve ondervinden, hoe goed u in contact blijft met uw vrinden. Zo wordt uw netwerk zelfs nog uitgebreid. U leert het allemaal van lieverlee. Straks twittert u gewoon: 'Je maintiendrai!'…

Voor Geesink, Hoogelander en ten Dam Rust op de Tour dit jaar bepaald geen zegen Want prikkeldraad en asfalt zaten tegen Wat ons de adem keer op keer benam Geen trui of klassement zal dus beklijven Maar wel dat beeld van die geschonden lijven.…

ritmisch dansten onze lijven de dansvloer op en neer plots fluisterde zij zacht: ‘ik wil altijd bij je blijven’ ‘begin maar met vannacht’ zei ik ter stimuleer’ terwijl ik stiekem dacht morgen zien we dan wel weer.…

Er komt weer nieuw terrein om in te lijven Want ook al doet het nu als iets bizars aan We kunnen op den duur gewoon naar Mars gaan Om daar vervolgens permanent te blijven Ik vraag me toch voorzichtig af in deze Hoe bovenaards we moeten willen wezen…

Daar Rusland het door doping heeft verkloot En al die lui met gedrogeerde lijven Voor straf in Rusland achter moeten blijven Wordt voor de rest de winstkans flink vergroot. Ons landje reken ik op voorhand rijk. Dat zit dus goed, maar nou nog de praktijk……

In mij valt een dobbelsteen en rolt, roept een cijfer Telkens de zwarte punten net als haar prachtige pupil, mijn beeld Elk nummer is er geenéén want allen zien lijven van de dagen die kusten Verlang naar wat er tussen tongen speelt…

Ze zitten als versteend achter hun bord Met starre blik en kromgegroeide lijven, Hun geest gevuld met veertig platte schijven; Ja, dammen is de allersaaiste sport. En daarom vind ik die controles jammer. Een beetje dope zou goed zijn voor een dammer.…

Een bierbuik, dé vakantiezorg van mannen Het afdak dat ontbloot de aandacht vangt Hoewel er goed gereedschap onder hangt Komt er weer niets terecht van al hun plannen Straks op dat strand met al die strakke lijven; Ze kunnen het weer op hun buik gaan schrijven.…

Studenten, onderweg nog naar hun bullen Behandelen met tere raad en daad Gescheurde poot of loshangende naad En weten slappe lijven weer te vullen De kleuter weet meteen voor later dat: De juiste dokter trekt je zo weer glad!…

Wat ik daar zag drijven was je reinste spot k zag naakte lijven in visgerij verweven doch ik kon me niet bewegen mijn adem zat op slot in de boeien van het leven…

oranje feestte fel in blauw toen de schaduw zich mateloos aan levens klampte langzaam verkleurde mijn gevoel in ongeloof en werd ik ziende blind toen een werkelijkheid met lijven smeet en traag de waarheid in mijn geheugen stampte de menigte bleek een machteloos kind…

Hemel, aarde, zon Een perfecte bonbon Onze meest waardevolle kracht Ons bestaansrecht en supermacht Recht door zee en echt Voor wie men bidt en vecht Een God met verschillende lijven Waarop wij in alle vormen mogen verblijven…

iets dat ogenschijnlijk zo onbelangrijk lijkt kan zich zomaar vasthechten in jouw herinnering dat hebben wij inmiddels allemaal wel eens aan de lijve ondervonden daarvoor hoef je echt geen Marcel Proust te zijn zo'n madeleine kan op zich best goed te verteren zijn maar je kunt ook overdrijven…