Alle inzendingen over Longen

Ik zal je adem verbergen in mijn longen je ogen verduisteren je denken tot stilstand brengen en dan luisteren aan de rand van je schedel naar de echo van de dood.…

Mijn hart klopt zonder dat ik het doorheb Mijn longen ademen zonder dat ik er iets voor hoef te doen Mijn liefde voor jou bloeit zonder dat het mij moeite kost…

Wil bij ons zijn Bij dag en bij nacht, Bij verdriet En bij feest, Wil het licht In onze ogen zijn, De lucht in onze longen, De adem van onze geest.…

Vandaag betaalde hem uit in lende pijn heel de dag gisteren was ook niet echt licht van long en denkstof zij voelden als wals en dan weer antieke vaas met kalkaanslag wij verlangden zwanger van leven nu even naar verlof. We leven per dag naar tot ziens zoete long en zure adempijn ja, jij laatste behoeft niet langer de zijne te zijn.…

De wind door mijn haar De zon in mijn hoofd De lucht in mijn longen Adem mijn adem Ik leef ------------------------------------------------------------ (Regel 4: geïnspireerd door de songtekst van Peter Schaap)…

Hoge duintoppen met zandige kruinen Struwelen groeiend naar het licht Valleien waar duinviolen gedijen Menig penseel heeft hier z’n werk verricht Longen mogen zuivere luchten verteren Glinsteringen door zonlicht matinee Nachtegalenzang die het leven verblijden Je longen proeven lucht vanaf de zee Weidsheid die stiltegolven borduren Duinpannen…

Een kanarie zong met veel bombarie een aria van Bach in januari de winterse kou sloeg echter zijn longen blauw nu zit hij thuis in de penarie.…

als longen zonder lucht als een vis zonder water als een vogel op de vlucht voel ik mij nu niet veel later gescheiden van mijn vleugels beroofd van mijn verstand geen greep meer op de teugels bij ons afscheid aangeland…

zij danst lopend door de straten van mijn huis en vangt mijn zingen in het zuchten van een ruis die langzaam uit mijn longen breekt en papieren woorden van haar roze muren weekt…

wachtend op de landing van zuinig licht dat smelt als adem hervat zonder longen te schuren warmte die ergens een bron heeft in afgesloten toestand met voorafgaande toestemming…

Ik lees op alle sigarettenpakjes Dat ik mijn hart, mijn longen en mijn zaad Door roken van die kankerstokjes schaad En wat mijn treurig lot zal wezen strakjes. En wat ik in de asbak achterlaat Dat moet dus wel de as zijn van het kwaad.…

Een traan biggelt naar beneden, via mijn luchtpijp naar mijn longen, en van mijn longen naar mijn hart. Dan ben ik verdrietig maar tevreden, het lied vol lof luidkeels gezongen, klaar voor een hele nieuwe start. Maar de strijd is nu verloren, hard gespeeld altijd geweten, dat gelijkspel nooit een optie was.…

zij weet van toeten en blazen zij rookt omdat longen moeten zij drinkt maar niet uit glazen zij staat op, net als u en ik uit de droom die slapen heet zij leeft in constante angst omdat zij van dat vlekje weet stadium…

Van in en uit, zwart/wit en right and wrong En van het mooiste werk van Robert Long…

Zijn hand strekt zich naar mijn wang als vleugel klaar om op te stijgen in een kleine aaibeweging van mijn adem deze liefde neemt hartslag en longen eruit hij leest en leest en leest en zegt dan: toch, schrijf mij een gedicht.…

Als je me wil wil me dan nu nu de lucht in mijn longen nog warm is en mijn hand nog arm is. Als je me wil wil me dan nu of stilaan toch straks … Want morgen morgen gaan we dood en doden vinden elkaar nooit meer terug. Stijn Vranken Uit: Vlees Mij…

Het water zuipt de longen vol en zuigt er naar beneden De gloed van zon verstard tot glas en wuift er moegestreden Naar al wat was en niet meer is zou zijn maar toch nooit kwam Gelijk een zee in eb en vloed er gaf en nu ook nam…

Leer me ademen wees reine longen mijn lucht en adem Leer me vliegen wees wijde vleugels van mijn beschermengel Leer me beminnen wees een bonkend hart en mijn enige geliefde…

Wim Overweg zal ook een keertje sterven, Op dat moment verzacht voor hem de pijn Dat zij, die door hem uitgekozen zijn, Zijn longen, hart en nieren zullen ‘erven’. Tevreden gaat hij door de hemelpoort: Hij leeft hierna in zijn organen voort.…

Al wordt de stad uit volle borst bezongen Toch is die borst, zo blijkt nu, niet zo vol: Maastricht eist van zijn inwoners z'n tol, Want men heeft daar veel minder goede longen. Maar ook de ogen zijn veel minder daar, Want men heeft last van de Maastrichter staar.…

Wel, men stript u na dit leven van al wat bruikbaar is: hart, lever, nieren, uw ogen, huid, bot, longen en wat klieren. Het beetje dat dan over is gebleven kan in een molshoop worden neergelegd. Een korting lijkt mij hier dus wel terecht.…

De hemel hoest dikke zwarte wolken De poolkappen schreien En de zee drinkt en drinkt en wordt dronken De bossen roken hun longen zwart De aarde zucht en steunt Maar slecht weinigen horen het…

“We gaan met onze club Europa in”, En al dan niet een aanslag op de longen, Uit volle borst werd dit succes bezongen, Nu stopt het feest al kort na het begin. Die voetbalclubs, ze rekenen zich rijk, Maar zetten nu ons clubvoetbal te kijk.…

Ver wil ik vliegen Zo ver als ik maar kan Verder dan de horizon Waar ik de eeuwigheid Ontdekken kan, het Verst van allemaal Waar de lucht het schoonst Is om mijn longen mee Te vullen en verse lucht mijn Gedachten de vrijheid geven kan…

Maar alleen op de meest connotatieve manier mogelijk zodat geen enkele woordenboekdefinitie een kans maakt om te beschrijven hoe je longen zich vullen met de meest zoetste rijkste zuurstof mogelijk... En je toch zo ademloos laat zijn.…

Wellicht loopt het heel tragisch met mij af, Ik die als stugge roker noodgedwongen Voor het behoud van twee gezonde longen De pijp toch maar voorgoed aan Maarten gaf, Ik die het roken dus heb opgegeven Kom strak door longontsteking om het leven.…

je vult mijn longen met frisse lucht mijn hart met vers bloed mijn hoofd zit vol gekke ideeën kortom een lijf barstensvol energie een alles overtreffend gevoel dat zacht en toch roze is en bovendien vogelvrij…

De leeuw, hij gorgelt, pompt de longen leeg en vol. Slaat de klauwen in de zware klei. Vecht op dijken tegen molens en getijden Valt neer, staat op, stort brullend achterover en sterft even.…

bij de zee heb ik mijn zorgen losgelaten als een handvol veertjes bij windkracht acht buitelden ze als acrobaten de zee in, of uit zicht ik zoog mijn longen vol, voelde mij licht door het zorgeloze dat het bracht een bovenzinnelijk aderlaten zo onbegrensd en zeeschuimzacht.…

Mijn hart klopt in een rustig tempo voort, En lucht dringt langzaam binnen in m’n longen, Maar meer en meer raak ik ervan doordrongen, Dat dit niet past in het klimaatakkoord. Nee, dat ik adem is een slechte daad, Door al die CO2 die mij verlaat.…