Alle inzendingen over Milde

Een lijkkist van IKEA Is mild voor jouw budget Omdat jij jouw laatste droomhuis Zelf in elkander zet.…

Het spoorboekje is weldra van de baan. Daar hoeven wij beslist niet om te rouwen: Het oude boekje is niet te vertrouwen, Want zelden komen treinen tijdig aan. En om nu die vertraging te vermijden Gaan ze straks volgens schema trager rijden.…

Waar milde zonnestralen haar als lente omarmen.…

In het laatste licht Van de late avondzon Geest vermoeid Door levenspijn Ziel doorgloeid Van mild verlangen Naar een nieuwe Horizon…

Een milde nevel daar komen langs de wegrand nog heel even flarden goud tot leven daar komt nog is er aarzeling een winterzon…

milde avondzon op de bosvijver een waas van zaden en stof stilte tussen zomergroen waterjuffer rust op blad Tanka…

Gedenk ons milde bloeien zonder schaamte. Schaamt zich de naakte roos in Katmons dal? Zweer mij, dat nog in uw graf uw geraamte Ons genot sidderend gedenken zal. Engelse vertaling: - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Recall our mild flowering without shame.…

zij verkondigt de weldadigheden aan eenieder die het horen wil het vermengt je tranen van puur geluk met milde zomerregen…

de storm geluwd wrakhout rest puinruimers maken overuren een milde bries het land moet droog de zee had weer eens kuren…

Mijn handen trek ik af van jou - De dag door voor je gezorgd, Tijd om los te laten, Te wachten op lichte nevel Of milde ochtenddauw…

serafijnen dalen af met de milde ochtendzon klokken kleuren hun zilveren spel de kaars omhult zich met het gezang wakkert aan de vlam…

een milde lach verlicht het gepijnigd gelaat. hij slaat de spiegel stuk.…

Een emir uit Qatar was dienstbaar aan zijn volk, althans zo zei hij daar, maar toen een poeet mild zijn beklag deed, kreeg hij een straf van liefst vijftien jaar!…

hij spreekt me toe met ruisende woorden ik luister naar mijn oude vriend en laat me door zijn milde stem bekoren zoals een kind nog heimelijk bomen ziet…

nooit was koelte klaarder dan het water dat ik dronk in de schaduw aan je bron platanen koesteren groen de stilte blauw en wit de milde eenvoud van je plein…

regen kleurt gras weer groener dan het was geeft geur en glans aan blad en bloem als een milde zegen van boven over gras zo mals zo groen…

Je zegde me verdriet aan en het is gekomen je rust onder zachte, rulle aarde je vroeg me eens of ik bang was voor de tranen en ik was bang nu is er hun rijkelijke vloed nu is er hun milde vloed en ik ben niet meer bang…

Gedachten zoals emoties hebben ook krachten soms zijn ze mild, soms wild een omarming als troost zou fijn zijn in eenzame dagen als milde macht die het gevoel van warmte beheersen emotie van loslaten wat je dierbaar is geeft diep gevoel van onbehagen begint als wild, zelfs machteloos lijkt acceptatie maakt dat gedachte overwint wat niet…

nog broze schuchtere woorden zoeken aarzelend beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warmend plekje in wiegende wind en milde avondzon…

over mijn hand kabbelt gedempt een mild gefluister de middag in al zijn luister ruist als oeverriet ik vang het melklicht door mijn venster de koffie geurt dit uur is door geluk verdiept…

De zon was vandaag mild en verlegde de schaduw, ik kon er wel niet bij.…

Ik zie omhoog vanuit mijn raam en ondervraag de zon Voel de warme straling die volstaat voor het zaaien van de dag die in kleuren ondergaat Dieren wemelend in het water fladderend in de lucht, en ik zucht, kruip dichter tegen je aan mijn lief Zoete schoonheid des hemels wonderbaarlijk en lofwaardig zijt gij O milde…

Sterk zijn Laten zien Dat het goed gaat Terwijl dat Niet waar is Dat kost Zoveel energie Spanning Door Moeten Wat Ik Niet meer kan Ik ben op weg Mezelf te Accepteren Te zijn Op weg Mild te zijn In mijn proces Naar zelfacceptatie Naar Er mogen zijn Pas als Ik mezelf accepteer Kan ik de ander Ook accepteren…

Ik zal liever zijn dan nodig Moedig Mild ook Altijd het hart volgend En wat er is zacht koesteren op het ritme van adem je warmte vervult me als ik heel dicht tegen je aan het nu beleef als het mooiste, ooit eindeloos…

ontloken woorden nog broos en schuchter zoeken aarzelend beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warmend plekje in wiegende wind en milde avondzon…

Je zegde me verdriet aan en het is gekomen je rust onder bruine, zachte, rulle aarde je vroeg me eens of ik bang was voor de tranen en ik was bang nu is er hun rijkelijke vloed nu is er hun zachte, milde vloed en ik ben niet meer bang…

land van zand van zon en zee van amandelbomen je horizon is mild een heuvelrug je zegt het met olijven al wordt je oud zelfs stokoud meer dan honderd ja zelfs duizend altijd schenk je mij dat pittig olijfgroene…

Je bent die donkere plek op witte lakens die milde schaduw in de nacht je bent dat heel nabij verlangen dat net dat mij wil vangen je bent dat dobberen op de gracht dat lenig op mij wacht…

onder de oude notenboom vertellen wij elkaar familieverhalen beschenen door milde nazomerzon in opkomende avondnevel zijn even voetstappen hoorbaar van de twee die niet meer leven zacht zweeft een Memento…

Maar wie hem mild een paraplu aanbiedt, Krijgt bits te horen: ‘Nee, dat wil ik niet!’…