Alle inzendingen over Misschien gedroomd

als ik wachten moet een mijmerend station onder mijn voeten bedachte levenswegen in gedroomde richtingen…

't Verdriet zal langzaam slijten voorbij gaat het immers nooit mijn hoop is stilletjes verdwenen en toch denk ik ; misschien....ooit ?…

Ik snap niet dat het mogelijk kan zijn het gaat van ongemakkelijk naar hel maar misschien is alles wel schijn, misschien ben ik het zelf wel...…

Misschien mag ik morgen nog wel leven Misschien sterf ik morgen onverwacht Misschien lach ik morgen ook nog even Misschien huil ik morgen heel de nacht Misschien ben ik morgen nog zo eenzaam Misschien voel ik me morgen niet alleen Misschien zal het morgen wat beter gaan Misschien ben ik er morgen wel overheen Misschien kan ik jou morgen…

Het is nu eenmaal zo gegaan Ik had het ook liever anders gezien Voor mij zul je toch altijd blijven bestaan Misschien komt het ooit nog goed… misschien…

Inktdruppels vloeien uit op papier tierend, vloekend en verketteren maar laten ook met veel bravoure, pennen juichen en triomferen, of dat uur morgen komen zal? Ze kunnen ook een stil verdriet genezen, het verlies met woorden wat je niet wilt accepteren, wat je zo nu en dan telkens weer moet herlezen, of dat uur morgen komen zal?…

Alle revoltes van de wereld wissen de smart van de moeder niet, alle vooruitgang verhindert niet dat ik dictators haat, ook die in mijzelf, ongewenste waarheden doen de nacht verbleken. Ik ben het dier wat nooit een moord heeft begaan, toch soms in gedachten stond die stap vooraan, er hecht bloed aan beide handen tot ik het hoofd vol…

In het zicht der jaren, is een lange weg te gaan, misschien voorbij de dood en tijd waarbij beide om de gelijke rechten strijden, om angst van hoop te scheiden, dat uur waaraan we hechten, of dat moment werkelijk komen zal?…

het beste gedicht had ik net gedroomd met pen en inkt en raadselachtige woorden ik zou het vergeten…

memorie het nooit bestaande gevoel dat ik ken dat wat nooit was doch misschien ooit zal zijn is de illusie die maakt wie ik ben in eenzaamheid ontworpen pracht is zo fijn…

Nee, gaat mijn leven iets voorbij, Dat 'k zelf niet goed kan zien - Dan is 't voor andre', en niet voor mij, - En toch - misschien - misschien!…

Nee, gaat mijn leven iets voorbij, Dat 'k zelf niet goed kan zien - Dan is 't voor andre', en niet voor mij, - En toch - misschien - misschien!…

Misschien heb ik de tijd wel nodig Om te weten wat ik mis Misschien heb ik de tranen wel nodig Om te beseffen wat het was Je gaat zonder reden of waarom Je verlaat me zonder te schelden of te tieren Misschien heb ik de woede wel nodig Om te zien wie jij bent Misschien heb ik het onbegrip wel nodig Om te vergeten waarom het begon…

Misschien heb ik de tijd wel nodig Om te weten wat ik mis Misschien heb ik de tranen wel nodig Om te beseffen wat het was Je gaat zonder reden of waarom Je verlaat me zonder te schelden of te tieren Misschien heb ik de woede wel nodig Om te zien wie jij bent Misschien heb ik het onbegrip wel nodig Om te vergeten waarom het begon…

Misschien, dat zo'n regering, dan wat langer zit...…

O, in het weekend als het van je moeder mag kunnen we elkaar nog zien ook doordeweeks en anders steeds misschien.…

Misschien was de lucht toen niet blauw, Of leefde ik meer dan nu met de zorgen.…

De grootste boosdoener van ons CO2 overschot Dat is wetenschappelijk bewezen, dat is de zon De regering wil dat misschien liever zijn vergeten Sinds het "geolied" vullen van de schatkist begon Misschien zit de meest vervuilde lucht Wel tussen menig politicus zijn oren Zal er ooit misschien één van hen de ware bron van de luchtvervuiling…

En misschien zie je me dan staan. Maar als het zo moet hoeft het niet, Want in mijn ogen is iedereen gelijk. En toch, Hoop ik dat je me ziet staan, Misschien……

Misschien is niets of wel iets de gedachten van een eeuwige twijfelaar doordrongen door het wel of niet het spel wordt gespeeld niet uitgesproken naar gevoel het conflict de trots ongekend onbemind gecamoufleerde waarheid misschien, misschien het antwoord op een vraag dat niemand verdient ik lach en ken de waarheid door en door…

Misschien tast je de verte verder af dan nodig verte en verhemelte zijn op zichzelf genoeg…

Misschien niet de eeuwigheid, maar toch een stukje rust gevonden in het ruisen van de zee. Weg van de mensenmassa’s van de grote stad, waar de mensen als atomen schuren; flaneurs zonder boodschap. Misschien niet de totale vlucht van alles dat zeer doet en nutteloos lijdt, zonder reden of doel.…

Ik ben ’t brein dat aan je denkt ’t hart dat voor je klopt ’t lichaam dat naar je verlangt ’t oog dat naar je kijkt de deur die voor je open staat ik ben de hand die naar je tast de mond die je zoekt ik ben gewoon niks.…

niets is wat het lijkt het is zoals het is en hoe je het bekijkt of iets lijkt op wat het lijkt jij bent als ik op een dag ik kijk naar jou en glimlach…

Misschien is het goed dat je bent weggegaan Want wie blijft komt nooit terug...…

Maar misschien mis ik wel het houden van. Ik mis nog steeds onze gesprekken. Maar misschien mis ik wel een goed gesprek. Ik mis nog steeds de vreugdesprong van mijn hart als ik je zag. Maar misschien wil ik gewoon weer vrolijk kunnen zijn. Ik mis nog steeds je meedenken in. Maar misschien mis ik gewoon iemand die meedenkt.…

Wanneer zien we elkaar weer Misschien wel nooit meer Ik blijf hopen op de dag dat je bij me bent Maar in ieder geval het is fijn dat ik je heb gekend Misschien zie ik je een andere keer Misschien..., misschien niet meer…

nee zeg ik dan zeg jij tegen de stilte in mijn hart in jouw bloed voel je ons strelen handen nee zeg ik dan zeg jij nee beter vergeten stille herinnering blijft…

Gooi dat allemaal overboord Kijk dan wat je overhoudt tenslotte en dat is dan wat voor een herinnering kan doorgaan Misschien dus ga nu zitten en wacht niet en schrijf op en streep door begin dan pas met verfraaien of het tegenovergestelde daarvan…

Misschien moet ik worden als het gras: dicht bij de grond, ongezien wanneer je het vergelijkt met de eik, maar goed voor iedereen die van groen houdt en zelfs voedsel wil zijn voor anderen.…