Alle inzendingen over Naakte aarde?

als een orkaan giert de koude wind verwoestend een dolgedraaid systeem de teloorgang van een cultuur dat het naakte leven van mensen uitschakelt ik zag zwanen afgetekend tegen de blauwe hemel in de aardse woonsteden opgetild boven het grauwe water met warm kloppend hart vechtend tegen dat wrede ik zal zwijgen over dit thema…

Vandaag is de “ dag van de aarde” ‘k wist niet eens dat ‘t bestond, onze globe met een fantastische waarde, waar menig mens het leven vond! Vandaag, de dag van de aarde besef ik me eens te meer, dat de mooie aarde- waarde niet meer is dan van weleer!…

Ik sla een bladzij open van mijn flora En kijk, wat zie ik tot mijn vreugde staan? Een vogelkers, een ridderspoor, een haan Ontsnapt uit eldorado Pescadora Ik duinde gras, en zag opeens een mees In 't woud van la foresta pluviale Op monterosa grutto's in platanen En op de allerlaatste bladzij Kees 'Daar schuilt een adder onder…

Je ligt hier eenzaam, van je trots ontdaan, wetende dat je naakt werd geboren en ook naakt heen zult gaan. Er is nog zo weinig te zeggen, er is niets meer uit te leggen. Laat die strohalm stilletjes los, ontdoe je van dit aardse kleed zodat je in rust en vree en zonder verder leed heen kan gaan.…

, dansen naakt is de liefde!…

Naakte vrouw, je bent alles wat ik als man verlang, maar je hult je angstig in kleren en leugens, zelfs naakt ben je gekleed in de rokken van valse waarzegsters en cruiseschepen gevuld met naakte waarheden zoals tijdbommen en tikkende spechten in de romp.…

naaktslakken zijn zo akelig naakt ze schuifelen slijmerige sliertjes het zijn onsmakelijke diertjes naaktslakken zijn zo akelig naakt behalve Karel en zijn ronde Kee voor hen geen slijm en geen bravoure  zij leven enkel voor l' amour  en neuzen naakt de liefde mee…

Mocht de hemel en de aarde, in mijn nabijheid toch vergaan, mag je vragen wat ik heb misdaan, sta me toe nog een keer van je lusten te proeven, dan kom ik voorgoed naast je in het naakte zonlicht staan.…

van aards laatste uur…

de ereboog met 'welkom thuis' voor soldaat W terug uit Indië die niet kan aarden in het dorp naar Korea vertrekt en sneuvelt dat de mens zich ontdoet van z’n dunne beschaving even snel als van z’n kleding bewijst elke oorlog hij valt terug op de oermens en primitieve rituelen rond overleven wie de naakte mens ontmoet valt terugkeer…

Nu nog alleen dit naakte voortbestaan, waaraan kan ik mij nog hechten? Een mens alleen doet niet zo veel, kan niet zo veel, want voor wie zou hij het nog doen? Immers, de ander wacht niet meer bij thuiskomst. Dit is het naakte voortbestaan, dit is mijn naakte voortbestaan.…

centimeters lang bij toverslag verdwenen Isis' krachten Ra stolde de zon Horus doofde het licht de mens stolde het vloeibare lichaam van de kleine jongen tot onvergankelijkheid de zachte hand van Anubis voerde het kind naar het dodenrijk de oever langs de Nijl waar de zon onder gaat het verfijnde gelaat de geloken ogen het naakte…

Je lichaam kronkelt over zijde lakens de golven van genot glijden als een symfonie door muzieknoten van een kreunend chanson... De ontblootte lust ontvangt satijnen parels die blinken van verlangen op een fluweelzachte huid... Ongetemd vleien tongen verkrampen de zintuigen in verstrengelde ademnood die de lucht doen ijlen..…

Jij maakt je los begroet elke dag wanneer de nacht niet meer wacht duister dimt licht in naakte uren schaduwen schuiven ooit gedroomd hand in hand waar passen stappen drukken in ongelijke korrels zie om, nee, kijk nu goed daar ligt toen het past nog net…

Naakt met de woorden die ons weer laten spreken zijn we onze schaduwen ontgroeid en volgen we elkaar waar we zonder schaamte elkaars leugens ontdekken…

De leuke kant van zo’n subsidiestop: nu gaan die meiden heel mooi uit de kleren en laten zich ontbloot fotograferen; de plaatjes winden mij behoorlijk op. Waar ik daarbij gerustgesteld door word, is dat Erica Terpstra niet meer sport.…

Ik wil jouw lippen op de mijne handen kroelend door mijn haar onze lichamen verstrengeld intens genieten van elkaar Onder de blote sterrenhemel de naakte nacht oneindig lang wil ik elke minuut plukken de dageraad maakt mij bang Woeste duinen nodigen uit tot hartstochtelijk beminnen alleen de zee hoort ons geluid de wanhoop in onze zinnen…

wilde ze zeggen niet wie ze was niet zonder reden zweeg ze zonder kleed ik ben een vlinder zei ze naakt en hevig bleek doorzichtig bijna toen bloedde ze ... uit beide ogen.…

de naakte bomen staan te wachten in de kou op nieuwe kleren…

overspelige waar is je schaduw bladeren vallen…

Ons blootcafé krijgt weldra weer dat zwoele: een knipoog naar de oudste tak van sport, de wufte wulpsheid waar u warm van wordt, een glas om weer een beetje af te koelen. Wie tegen bloot is moet dat niet verzwijgen, die kan dan mooi van ons de klere krijgen.…

en mochten zij er beiden zijn, de één dicht bij in de deuropening, de ander iets verder weg op de veranda, naakt, dan zijn er nog geen appels. ik verkoop ze niet. ik geef ze niet weg. ik heb ze niet.…

Plooide mijn ik in jouw plooien scheen de zon te schijnen zoals jij nooit eerder naakt tot een waarheid was gekomen begon te vlooien, zand volmaakt bleef soms wat droevig billen hangen pleisterde een onzichtbare God voor jouw voorzichtige kruis.…

, ik gun je absolute zorgeloosheid, maar vooral mij, naakt en beminnend volgens je idealen. Dat nu juist onze grootse liefde geen bedding vindt, vooralsnog, snijdt mijn toch al weke ziel dwars door midden, er klopt niets meer in mijn hart als jij, als nu juist jij mij ook gaat verlaten.…

binnenuit jouw geur die snuift of de wind zomaar van zelve en woordeloos in jouw richting wuift om je borsten te kleden met gevallen groen of een kleur aanbiedt al verder dan rood dat je lippen doet krullen wachtend op een stille zoen je hand, uitgestrekt roepend vragend doorheen het geritsel wagend kom, kleedt mij mijn uitdagend naakt…

Schilderde de naakte de waarheid met eigen gezicht.…

In de diepste donkerste krochten van de mens begraven in de aarde ontnomen van betekenis waarde de hel die donderde zich voltrok het uiterste kwaad waarin vragen groter dan ons leefden Het Staat geschreven woord voor woord letter voor letter als geheimschrift een code dat nooit kan worden gekraakt Een besef dat in ons diepe…

Dit meesterwerk van schilder Pablo Picasso kleurt verdriet en pijn…

Niks duurt... voor altijd ook al denken of wensen, wij mensen, dat ooit eens! Niets is voor altijd alleen het land waar altijd alles is, is voor altijd!…

Daar boven aan de avondhemel, zit een persoon, die daar niet zit om doodgewoon te zitten en te wijzen, neen, Daar boven aan de lucht, zit een persoon die NU verzucht, Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen, met het scheppen van de aarde, alles lijkt van nul- en generlei waarde.…