Alle inzendingen over Nietszeggend

Grijs zijn dus de avonden onder het schijnsel van een schemerlamp; Met uitdrukkingloze gezichten zijn wij nietszeggend zonder enige weerklank.…

We praten dagelijks via de chat maar mocht je me ooit tegenkomen Loop je me dan nietszeggend voorbij? Je laat me denken, lachen en zingen. Dingen laten zien met mijn ogen dicht Hoor je stem fluisterend in mijn oor laat mijn hart onverhoopt springen. Maar hee vreemde, ik weet dat ik je ken zelfs met mijn ogen dicht.…

Het moment waarop woorden tekort schieten, de blik op je gezicht nietszeggend is, het geluid wegvalt in de hysterie en de wereld knipoogt. Het moment waarop je omkeert om te zien wat je verwacht, te voelen waarnaar je verlangt en de teleurstelling nabij is.…

Leven waaraan ik zag geen lange tijd beschoren het daagt uit plotseling ter- neergeslagen belicht de dan nog een'ge straal klein sarcofaag De dood Ingetreden van lieverlee verloren nietszeggend beslist zij o- ver handeling aangaande de knop die beslist zo ook vandaag Ineens vliegt dan de tijd en lijken wij verloren tegendeel…

straten draaien om hun hoeken en verdwalen zich in pleinig zoeken naar een andere weg muren hebben horizonnen afgezet en ogen op het steen en blik gelegd onder het blauw van de lantarens de dag verloopt in ongeschoren licht de avond gaapt verveling uit een nietszeggend gezicht het licht is kouder dan voorheen, de mussen dood…

ik zag je staan het groen in blauwe ogen liet je nietszeggend over ons gaan jij stond vooraan je rode haar was langer dan wat gangbaar was we zeiden dat je lachte wat ze prikten door met kleine vragen die je nonchalant terzijde schoof jouw ongeloof was olie op het vuur ik zag je weerstand breken hoorde wanhoop in je stem je lichaam…

geen titel zal ik dit schrijven geven geen naam mag het hebben er valt ook niets echt zinnigs in te lezen en ik probeer er niets in uit te leggen want veel te snel geven we namen aan iets wat dat niet mag hebben veel te vaak menen we dat teksten iets waardevols zeggen menen we iets nietszeggend als diepzinnig uit te moeten leggen…

Wie wordt niet ziek van al die herfstgedachten Je kent ze wel, geplukt van internet Een abc'tje, hup, op tijd naar bed Maar wij hier zitten daar niet op te wachten Het is goedkoop en nietszeggend vertier Van feuilles mortes en van falling leaves Het sterft al van de tranentrekkers, please Uit oude dozen met houtvrij papier Niet broeden…

bloeiende planten in aspirinebuisjes de paardebloem is ónze favoriet vergeet niet de vergeet mij nietjes verzamelen op zijn jan-boerenfluitjes de meester spoort ons kregelig aan Tineke heeft al vijf soorten zoals je ziet de paardebloem is echter ónze favoriet nietszeggend breekt het weekend aan nog tracht de leerkracht ons gevoel voor…

geslenter aan de duivelswand de hand van vergetelheid klopt de slogans van reclamemakers op another prick on the Wall echoot ze ijdele strijd verbreidt zich penetrant vleesgeworden geld het hart uitgeklopt onwelriekende idealen stop je in de seksshop het makke diner eet je gedwee dicteert deze deze aardse geldpoel verdient zijn hemelswand nietszeggende…

ik zie het na de lach woorden kabbelen zacht betekenisloos om niet te storen nietszeggend gaat hun ruis verloren kijk maar de mensen aan hun ogen spelen handen voel armen om me heen niets hecht zich aan ijs en steen alleen zijn op de vlakte verdwijnen uit dit leeg bestaan geen tentakels die je grijpen die raken om zichzelf te verrijken…

Met dat beetje motivatie En de nodige concentratie Vorm ik een nietszeggend gedicht Dan ook aan niemand gericht. Dat het dus toch mogelijk is, terwijl ik inspiratie mis, toch een gedicht te beginnen, door rijmwoorden te verzinnen. Echt mooi poëzie is dit niet, Maar zoals u wellicht ziet, Is dit een rijmende weerspiegeling.…

Ik heb gekeken op vakantie in Duitsland de bakermat van de Oranjes naar Koningsdag 2024 in Emmen En wat vond ik er van ik vind, ik vond het een Koninklijk Koud Kunstje En heel veel van het zelfde en heel veel niets, niks, nada, nieuws bij dat 'spontane' interviewtje Ingestudeerde nietszeggende antwoorden  gewouwel van die prinselijke…

Om een Noorderslag te slaan Laten sommigen hun baarden staan Woeste haren op hun hoofd De buitenwereld lijkt verdoofd Een simpele geest uit een zeppelintijd Met veel gitaar en kwaliteit Een rap in rap tempo afgedraaid Nietszeggend vluchtig weggewaaid Onderscheiden van de rest Muzikale dorst op zijn best Onmogelijk breekbare devotie Een…

we leven in onze eigen droom soms is het een fijne - vluchtig luchtig of een nietszeggende korte kleine soms zo’n niet door te komen rakker daarin ben je de mislukkeling de arme schlemielige stakker of eentje waaruit je nooit wil ontwaken je voelt je hierin zo heldhaftig zo dapper we blijven in dromen onszelf overkomen en een ieder droomt…

vergiftigen staat gelijk aan martelen Cyprus kent veel soortgenoten Voor jou en jouw maatjes echt een walhalla Jij was hier best populair Thuis in Nederland eveneens Jij was speels, stoer, 'n leider Nam menigeen op sleeptouw 't Zal nooit meer gebeuren Daar jij (b)lijkt te zijn vergiftigd Heel erg laf, dat mensen zoiets durven doen Nietszeggende…

Hoe je me ’t bloed onder m’n nagels haalde en je binnensmonds nietszeggends onzin brabbelde dat ik zo van je oppervlakkige kritiek baalde en je alleen maar over ‘stappen’ en ‘party's’ babbelde.…

een zinsbegoocheling een droombeeld in een kunstmatige voorstelling ik applaudisseer mijn koude handen warmer ik fantaseer mijzelf een illusie armer doek neer bloemen worden gegeven nog een keer deze rol is op haar lijf geschreven echter … buiten het theater een paar minuutjes later staart ze nietszeggend in haar zorgen verlangend…

meerstemmig levenslied lijkt de blinde zanger toch inmiddels oud genoeg om wijs te kunnen houden maar heldere tonen wisselt hij voortdurend af met valse noten zonder ritme waarin woord en melodie soms niet meer zijn te herkennen dan zoekt hij naar de harmonie die hij weer een tijdlang vindt in de klank van geleende vreugde die echoot van nietszeggendheid…

Dat geluid nietszeggende zinnen ik heb ze en zo is het echt nu wel gehoord ik haal nog een keer diep adem en duik jou dan achterna in die begeerde waterpoort Iedere dag weer hoor ik duizend woorden alleen jouw volgorde is het die mij werkelijk raakt hier onder water zijn wij als geen ander en op een speciale manier welbespraakt…

hij droomde honderdduizend lichten in onverlichte straten waar nietszeggende gezichten in gapend zwarte gaten vol uitgedroogde lijken hem aan leken te kijken hij droomde honderdduizend wensen in onbewoonde steden waar doodgezwegen mensen uit een bloederig verleden vol waanzin, moord en nijd hem smeekten om wat tijd hij droomde honderdduizend…

Ik zit op kunststof wit als tandpasta warm noch koud nietszeggend draagt het mij lang staan valt mij zwaar Als de zon schijnt heb ik schaduw bij regen zit ik droog behalve als de wind hard vanuit het westen waait Ik ben niet thuis heet niemand welkom ik zit en kijk naar ruggen van mensen onderweg In een wolk van diesel stopt een…

verbloemt totdat ze stikt in berusting en de mens -de denker- verder doet veinzen Geen Damocles, geen Icarus, geen potpourri van stenografische stijlpassingen die mij kan vertellen hoe zoiets mis kan gaan ze zwijgt Zoeven besefte ik, dat in het zicht der tijd pragmatiek het gips van het breekpunt scheidt Haar nietszeggend…

is zoveel onzinnigs geschreven dat ik mij daarom van harte onthoud van scheutigheid door mij bedreven niet dat ik niets heb te vertellen o, je kent me van haver tot gort vandaag ontzie ik jou te kwellen heden geen overpeinzing of nutteloos ongerijmd gedicht op jouw overdadig besmeurd bord ik reik jou de doodsaaie verveling aan vol met nietszeggende…

ik praat vandaag met jou, ja jij, hier die dit leest had je het goed vandaag ben je omringd geweest met goedgezinden of trof je weer het beest in hen die je beminde brak je hart opnieuw vluchtte je weer in nietszeggende woorden waarbij je gevoel een betonnen muur optrok zodat de pijn jou niet doorboorde of trof je het wervelend geluk…

Weg de subtiele persoonlijke ambernoot, de buitenechtelijke schrijversblik, de sfeer en de teloorgang van de conversatie, het socratisch gespek als liefdesnorm, een briefstijl louter haast in vertrouwelijke literaire vorm gelauwerd de gevoelige voormalige uitingen, nietszeggend hun onbeduidende woorden die hun gouden bruiloft in stijl vieren…

ze draagt een oude grijze mantel haar haren ongekamd, de jaren van oude jongens krentenbrood reeds lang voorbij de tijd is niet vriendelijk geweest voor haar oud is ze … voelt zich ook zo al doet ze voor de schijn als was haar leven één groot feest ze kent de geur van nietszeggende liefdes van oude dromen nooit uitgekomen andermans verdriet…

hij had zijn toevlucht gezocht in een paar borrels liever dronken dan haar beeltenis op zijn netvlies toch zag hij haar, natuurlijk zag hij haar…dwars door muren heen. ze was nog zo jong, blond en tenger… toen al een heks uiterlijk was nietszeggend gebleken hij nam nog een stevige borrel liever dronken liever eenzaam dan haar beeltenis…

Beklemmende handen De rook opsnuivend Van de bruine drab Onder hem Het rijk belegde broodje In zijn hand Steeds meer mensen Om zich heen Kijkend Neerbuigend kijkend Ontwijkend Ontziend Zijn bezorgde blik Maakt de duif Aan zijn voet Beangstigend Hij bukt zich Maar de vogel vlucht Nog een mens voorbijgaand Onnozel bekijkt hij Het nietszeggende…

nu ik zojuist mijn geest heb weggegeven doch de inhoud nog niet leeg is geniet ik nietszeggend in de tuinstoel met half gesloten ogen alleen mijn geest spreekt spontaan naar hen die mij het liefst zagen gaan denk niet dat ik bang was voor het leven want dan heb je ‘t mis wel voel ik vreemde trekken op mijn smoel maar ben heel tevreden weggevlogen…