Alle inzendingen over Nietszeggend

zijn lucht is oud en ruikt vergeten niemand wil meer van hem weten hij zoekt in armoe naar mijn naam en is jaloers op kunnen en mijn faam gebrek aan woorden vlaagt voorbij nietszeggend in wanhopige verbittering geen leugens meer nu eindelijk de waarheid als juweel in structurele schittering zijn schaduw is verloren, echte…

Vaak vonden we dat wat hij zei Zo nietszeggend was, zo vaag, Hij draaide meestal om de hete brij Met louter wollen woorden - Vandaag schiet hij behoorlijk Uit zijn slof, houdt zo maar een tirade; Als hij dan eindelijk is uitgesproken Concluderen we met ons allen dat zijn Teksten nog nooit zo uitgesproken helder Zijn geweest - nu alleen…

niets zó nietszeggend als wartaal in schuinschrift door een dyslecticus geschreven voor zover je het kunt ontcijferen is het niet verontrustend tenminste wanneer je geluk leest in plaats van gelul hoeveel er door intellectuelen toch ook genoeg uit de nek wordt gekletst en geschreven wat dat betreft mag wartaal van mij best worden verheven…

Een moment in tijd Niets meer dan alleen een in moment in de tijd Gedreven door leegte in secondes van strijd De stille storm vreest een nietszeggend krijsen maar de wereld leert de mens te zwijgen De wereld is een moment in de tijd in zeurende minuten van helderheid Tot levenloos dwalen naar uren van rust in momenten en tijden van spanning…

Het heeft te maken met hoe snel we draaien, alles is bijna rond, in 24 uur voorbij, en nietszeggend, slechts een naam die iemand gaf. Toch heb ik het liefst deze dag, waarop ik vrijen mag.…

Alles kijkt Mij nietszeggend aan.…

in deze marmeren wind waait het leven telkens één klokslag terug in tijd waar de nagalm het restant tracht te bewaren heel diep in mijn hand raast het geweten, nietszeggend is de allerlaatste strohalm van deze opgeheven schoof we hebben geluid, de theorie gesplitst in woorden, maar tenslotte verdwenen ze en kwamen we nergens uit…

En ik zou dwalen in een witte woestijn waarin de zon nooit ondergaat en blanco een oneindigheid mij zou beroven van oriëntatie en denkvermogen ik dorstig zou zoeken naar letters die net zichtbaar aangrijpingspunten om mij omhoog te trekken uit dit dodelijk moeras van nietszeggendheid. Dit zou kunnen...…

als ik jou niet had wie of wat zou ik dan zijn een gat in de ozonlaag een begin zonder eind zonder jou ben ik niet meer dan een ruwe schets niet uitgewerkt nog niet verfijnd zo nog nietszeggend nog flets een lied dat niet gezongen wordt het kent nog geen echt refrein de spreker wiens ware woord in geen enkel oord wordt aangehoord ik…

blikken in ogen die wijken voor kijken in een cirkelend praten zonder gesprek nietszeggende stemmen die zichzelf verwennen overschreeuwen de harde muziek, wie kent ze niet hun toon is gewoner dan de ruis van de bomen een vogel fluit zijn bestaan hun lied is wel te verstaan een middag gedichten gevuld met gezichten die iedereen…

jij wist het land te vinden uit de golven van de zee groeide op in schaduw van de zon met eigen licht bouwde jij je koninkrijk in rollen zonder protocollen jou overkwam de witte wereld met fatale kracht beschadigde verbindingen tot zwarte nacht nog dool je op nietszeggend land maar de golven roepen je naar huis met hun al gekrulde…

verloren woorden worden vertrapt door stampvoetende passanten verdwijnen tussen kierend beton opgenomen tussen de smalle openingen vergruizen ze in nietszeggende letters waar ze opnieuw mogen beginnen met de opbouw van een zinvol bestaan voorzichtig pluk ik ze tussen de tegels uit als onkruid, dat ooit verstoten weer mag bloeien als zichzelf…

hij poetst en polijst spreekt van zilver maar zijn woorden slaan zwart uit wanhopig kijkt hij zijn toehoorders in de ogen ziet wat hoofden gebogen terwijl de rest hem ontwijkt nog is hij niet klaar wie zwijgt stemt toe maar het applaus is grijs en zijn stem doodmoe als hij het katheder verlaat met een nietszeggend gebaar ziet hij…

ze waren meester in het wisselen van woorden met zinnen die zij al niet meer hoorden het was de melodie die dissoneerde wat zij ook probeerden ze bleef klinken als een nietszeggend refrein in jaren afgezaagd en toch begon steeds ergens de eerste toon gebaseerd op een valse droom die ruzie zocht wijs geworden hebben zij het vocale…

27 12 1989 je graf is een zwarte steen met flakkerend kaarslicht in een nevelige tuin verkeer raast langs de heg letters lees ik niet meer de tekst is nietszeggend alleen herinneringen spreken over geborgenheid en liefde waarvan het gele kaarslicht het warme symbool is het licht op die natbesneeuwde steen verwarmt hart en handen…

Niets ben jij, Nietszeggende niets, Uit niets voortgekomen word je in niets opgelost. Verveling ben jij, Saaie verveling, Je bron is verveling en vervelend keer je daar terug. Ik kijk naar de hemel en je beeld lost langzaam in het blauw op. Ik kijk naar het water en het vermengt zich met de wateren en verdwijnt in de groene diepte.…

Tussen breedsprakigheid en nietszeggendheid spreekt de nuance. Tussen kortzichtigheid en misverstandigheid lacht de humor ons toe. Tussen ernst en lichtvoetigheid toont ijdelheid een spiegel waarin clowns ons laten kijken. In de ruimte die ze zelf scheppen dichten dichters hun gedichten.…

nee, ik hoef geen rol in je toneelspel acteren heeft me nooit gelegen zelfs de gage die je me aanbiedt weigert een rol te spelen in jouw stuk aan figuranten heb je geen gebrek ze drinken de woorden van je lippen spreken je niet tegen, maar zwijgen zoals nietszeggende personen betaamt als toeschouwer amuseer ik me kostelijk bij de komedie…

ik breek denkbeeldig nietszeggende blokkendozen af van architecten die op lege plekken munten waar ooit kerken stonden majestueuze bouwwerken met een ziel en hoge torens: als wijsvingers naar omhoog waarvan men dacht dat ze uit de tijd waren kathedralen geen dienst meer deden nooit gedacht ze om te bouwen in godshuizen voor starters…

ontwikkeling van de eigen geest mijn God ben er zo mee bezig geweest heeft me zoveel gebracht wat een feest er was niets meer te wensen doch het gluurde en gluurde zweven duurde maar even: ik was maar een mens destijds nietszeggende wens noch hier noch daar onder allerlei luiden leven vanuit het noorden tot aan het zuiden praktisch…

je rijdt in je rolstoel door de gang tot aan de afgesloten deur naar het trappenportaal je wacht op de bus ik geef je een kus je bent verdwaald in jezelf je kijkt me aan met nietszeggende ogen alsof ik in de verte sta woorden die ik zeg zweven schijnbaar hulpeloos zelfs: 'je bent de liefste, ma'.…

nietszeggende woorden laten we gaan wij kunnen elkaar verstaan over en weer begrijpen zonder misverstand in lichaamstaal toch spiegelen wij niet op hetzelfde gebeuren vergelijkbaar verdriet het raken zit in de diepste contacten die herinneringen maken in het toentertijd beleven is onze referentiematrix goeddeels geschreven…

geef mij ook nog maar Zonder te praten, niks uit te leggen, -nietszeggend zwijgen- Dat is het dan wel. Wat is nou nog belangrijk, alles is al eens gebeurd Het tikken van de tijd waarmee je worstelt, -hoe groot is de druk?- Je vind het niet in de herhalingen.…

geloof maar omdat ik blind en doof politici vertrouwde die geschiedenis herkauwden tot een ondoorzichtige brij terwijl zij mijn "ik" verbouwden tot een onherkenbaar "wij" weet mijn stem werd verspild door ego's die onbezwaard en kil en blijkbaar zonder eigen wil als elkaar napratende gnomen klaar lijken te komen op macht en nietszeggende…

Gisteren, zoals elke oude dag, is nietszeggend overleden. Vandaag, zoals elke nieuwe dag, zal niet vanzelfsprekend zijn. Omdat eens de dag zal komen, dat wij niet langer samenzijn, draag ik je elke dag op handen. Vandaag, zoals elke dag, scheppen we de toekomst. Begint onze tijd opnieuw.…

Vergeet maar dat ik heb bestaan En laat me verder gewoon met rust Mijn leven zal alleen maar beter gaan Daarvan ben ik me volledig bewust Laat me los, ik wil niet meer Ik wil niet meer op mijn tenen lopen Schenk je geslijm maar aan een ander Mij zal je niet meer slopen Ik kan jouw woorden niet meer aanhoren Ze zijn nietszeggend en zo leeg…

Jezelf geruststellen door anderen de mond te snoeren met uitspraken over het leven: je enige zekerheid Misschien is er meer, moeten we ons voorbereiden, onwetend waarop, behalve dan op dat nietszeggende doodgaan alsof dat ons doel is of de uitkomst van ons leven alsof de dieren en de planten die leven om te leven en anders niet zouden…

Chaos was hem vreemd Onrecht maakte hem kwaad Niets of niemand Steeds opnieuw Telkens weer Altijd Nietszeggende Tegendraadse IJsschotsen Nihilistisch Kruipend Aan d'oever Hij was dichter Diplomaat. Geleerde en componist Vereerde de muze Altijd Een tacticus Spelend het spel Muzikaal Vol van inzicht Slim.…

de weggeduwde zorgen er is voor jou geen morgen je bent bang voor flitsen in je ogen zag schimmen die bewogen je glimlacht raadsels en je stem is toonloos door langdurig zwijgen ik fluister je een rode roos je luistert naar mijn dromen een vogel die voor vliegen koos als handen langs je lichaam gaan keer jij je af en kijkt nietszeggend…

weggeduwde zorgen er is voor jou geen morgen je bent bang voor flitsen in je ogen zag schimmen die bewogen je glimlacht raadsels en je stem is toonloos door langdurig zwijgen ik fluister je een rode roos je luistert naar mijn dromen een vogel die voor vliegen koos als handen langs je lichaam gaan keer je je af en kijkt nietszeggend…