Netgedichten

netgedicht (nr. 76.283):

Versteend

Ik zit op kunststof
wit als tandpasta
warm noch koud
nietszeggend draagt het mij
lang staan valt mij zwaar

Als de zon schijnt
heb ik schaduw
bij regen zit ik droog
behalve als de wind
hard vanuit het westen waait

Ik ben niet thuis
heet niemand welkom
ik zit en kijk
naar ruggen
van mensen onderweg

In een wolk van diesel
stopt een blikken bus
mensen schuiven voorwaarts
door het glas
zie ik hun gezichten

Wanneer de laatste trede
uit geklapperd is
staan alle benen binnen
deuren sluiten zuchtend
nu al vermoeid

Geen oog ving mijn blik
ik ben een steen in
een rivier van forensen
achteloos
gepolijst in het voorbijgaan