Alle inzendingen over Op

Toen Rita laatst haar geesteskind kwam dopen Onder de doopnaam “Trots op Nederland” Verscheen zij met een kruk in elke hand, Waar zij maar uiterst moeizaam mee kon lopen. Het was beslist een vingerwijzing Gods: De allereerste hoofdzonde is trots!…

We wisten het als kinderen al zeker: Naar school gaan is beslist verloren tijd Het heeft geen zin je hoofd tjokvol te proppen Dus ging je zoeken hoe je keet kon schoppen Of raakte je je motivatie kwijt Je kreeg toch geen medaille of een beker Nu, na zo’n vijftig jaar, wordt toegegeven (dat zegt ‘t Centraal Bureau voor Statistiek) Dat wij…

in het water in het wier in het waaien. in de golven wind doorheen het gras in de cel die zich verwoed in cellen splitst in de wolken vol van stapels en paleisplezier. in het schuren van planeten aan het donker van hun baan in het lonken van de sterren naar de nevels van andromeda. in het zwoegen van de slak in het krijsen van de meeuw…

Uit kleinberichtjeswaardig onderzoek Dat onbestemde doeleinden ten baat is Blijkt dat gehaktdag wijdverbreid gehaat is Tenminste...in de blog- en twitterhoek Maar zou de woensdagwoestheid die we lezen Geen twitterdip of midweekblogblock wezen?…

Mooie Kleine Libelle Vanuit de lucht Je vrije vlucht Zit Je nu met je Wonderlijk mooie tere Vleugeltjes op mijn huid Even landen bij mij met mij…

Als alle mensen op zoek waren naar de zin van het leven, zochten naar essentie of spiritualiteit naar zingeving dan, in de dimensie van tijd, liefde, licht en vrede kwamen we op aarde tot één reden: geloven is verbroedering!…

Ik hoor het je al zeggen, An, dat zet je fout maar dat doe ik even totaal niet, wacht maar tot je het einde van deze kreet ziet. Een gewoon mens zou springen van plezier, dat doe ik allang niet meer, maar wat ik wel doe: waar ik me op betrap, ik spring letterlijk van de hak- op de tak. Eenmaal aanbeland op die bewuste tak…

Filomijn o filomuze filomuzi- kaal kwatrijn in dichterszang zit maat, lyriek en kort en lang en dynamiek een klank verwoord een woord gehoord - is daar maar één toon aangeboord? een enkele toon maakt nog geen woord wie heeft er ooit 'een toon verwoord'? Nee filomuze filozie ach filomuzi- kaal kwatrijn al was die Plato…

voor wie nergens vandaan komt weet verdriet geen weg heeft herinnering geen adem hangt leven aan beeldloze tijd voor wie nergens vandaan komt hij is de som van vergeten tijd hangen woorden loodzwaar in de lucht vervagen in de plooien van de tijd voor wie nergens vandaan komt heeft geen weet van naam of huis draait het leven zich niet om…

Ze deed het Tot ze een ons woog Het zoog haar leeg Het balanceren Het doorslaan van Haar schalen soms Twijfelen, weifelen Muggen, olifanten Zout, zoet, liefde Haat, leven, dood Ja, nee, vasthouden Loslaten, angst, moed Aanvaarden, versmaden Waarheid, leugen Lichaam, geest, engel Beest, hemel, aarde Oorlog, vrede, ziekte Gezondheid…

We krijgen heel wat lijstjes voor de kiezen Dit jaar was er van alles een top tien Maar nu, heb ik bij ´t inloggen gezien Moet deze site zich ook daarin verliezen Het kan toch zonder cijfers ook niet missen De beste dichter dat is Driek van Wissen…

Dees dag is lijk een moede man, Die langs een strate, grijs en stil, Zijn droefenis niet kroppen kan Maar toch niet schreien wil. Over de mulle wegen zweeft Een waas van onverschilligheid... Vrouw, die zich zonder liefde geeft En heengaat zonder spijt. Daar zoeft wat zonne-lichternis…

Bidden is niet enkel knielen; ’t Is in ’t huis van onbeminden En in grauw mizerie-zielen Veel verborgen liefde vinden. Bidden is de bittere dingen Met een zacht gezeg vergoeden; ’t Is doorheen zijn tranen zingen En in alles ’t schoon vermoeden. Bidden is langs donkere paden Lampen van gevoel doen branden; Bidden is de schoonste daden…

De zon in het park waar 't grindpad ons verder leidt. We nemen de tijd.…

De bleke maan godslampte door de kille ruiten, Ik handen in mijn zakte, pijpte in mijn mond, Zo ruizerijmerde ik zonder Rijm, naar buiten, “Geen muz’,” helaasde ik, “die mij stof tot dichten zond.” Ik straatopte. Maar ’t heeft mijn stemming niet verbeterd; Een enkeling klabakte voetstapsdreungedruis... ’t Was zestien graden onder nul…

Bekroond met tepels in jouw hof de borsten trots rond en groot een buik met drie plooien als je zit vervuld van diepe zinnelijkheid krullend dat jouw heuvel bedekt als je van bovenaf met lippen begint Volle hoekigheid van kathedrale heupen kloeke dijen ondersteunen harde bollen kuit die knie met voet verbindt zo klein en fijn als jouw handen…

nog een laatste blaadje dan zijn we verlost vaak gegaan tot aan 't gaatje dat heeft wat heel respekt gekost maar ja als dichter moet je diep buigen richting het klein zijn want de mooiste inspiratie doet pijn tijgers van het woud bij nacht er is nog tijd en reden en houd wacht voor velen een zwak voor ieder gedicht…

Ik zie je daar nog zitten, je keek naar het opgaan van de zon. Ik zag alleen maar jou… dat ik zo van jou houden kon! Je hemd was blauw, je ogen blauw. Je voeten bloot, je haren warrelend in de wind. We waren met ons bootje… Gevaren naar het meer. Het was zo heerlijk rustig, ik voel die rust nog weer. Je zat heel stil te kijken, zodat…

Ach kijk nu eens, een motor van ballonnen, met liefde en geduld gevuld, gedraaid, gesponnen, in sprankelende kleuren zie je elk detail. De maker kijkt verrast, zijn ogen fonkelen, zijn armen zwaaien zwierig een uitnodigend gebaar, wil ik een ritje maken, een helm ligt voor me klaar. Ik straal van alle kanten, mijn been zwaait al opzij…

'k Voel dat iemand naar me gluurt, kijk in de rondte niets valt me op, tot ik zie op de grote muur, het is een vlieg die naar me tuurt. Ik haat die beesten, zitten overal op, oei hij vliegt weg, richting m'n kop. Dat moe'k niet hebben, mepper gereed, want beest er is een ding wat ik zeker weet. Vandaag pleeg ik een moord, eerlijk…

En zo maakt van Miltenburg haar opstappen bekend, het vuur aan de schenen, op hete kolen lopend, wederom iemand die de regels niet heeft nageleefd. Je mag niet liegen, de boel bedriegen en als je ook al tegen antwoorden van lastige vragen opziet: Dan is het beter dat je razendsnel oprot en al je pijlen verschiet.…

Een paar dagen hield de molen De gemoederen aardig bezig Het ding sloeg op hol, Hulptroepen volop aanwezig Toen de wieken zagen, dat er teveel commotie ontstond Daar beneden op de grond Besloot ie de rem erop te zetten Zodat zonder gevaar voor leven Iedereen heelhuids is gebleven Want hij staat weer stil…

De tijd van dragen Is voorbij - de Rijpheid roept, De vliezen van Het voorjaar staan Op scheuren, De lente lokt…

Zo graag schreef ik iets opbeurends, zo graag schreef ik iets grappigs, lolligs, of gewoon over idiote acties die buiten plaatsvinden. Dat kost me geen moeite. Maar wat boeit het jou wat er allemaal gebeurd buiten, niks toch? Kan 't jou iets schelen dat de zon schijnt? Vast niet. De avond valt, langzaam maar zeker komt er een donkere deken over…

De zon kwam uit het duister opdagen Haar prille stralen voelden soeverijn En luisterrijk klonk het ochtendrefrein Van vogels die het licht weer zagen Altijd zo dartel als hen wilde ik zijn En net zo gul als bloesemende bloemen Mij op niets dan mijn…

een jonge olifant uit een zwart land werd afgemaakt op een wit strand zijn gezicht werd levend gehalveerd door laffe geldwolven zonder eer en dit allemaal voor een ivoren tand!…

och, ranke stengel omringt door groene schilden je groeit en bloeit zo recht omhoog. zoekend naar licht wijst je bloem met gele kroon, bereidwillig naar het oosten. een hart van goud met duizend draden, gesponnen echt ragfijn, kunstwerk van jewelste, je mag er best wel zijn. zelfs krom gebekte vogels maken ruzie om je vruchten…

Me waarschijnlijk dik onderschat, hoewel 'k Was jouw prinses tevens je unieke rijkdom. Nooit haalde je mij bewust neer, tot op een keer Zware belediging, en dat zit me heden nog erg hoog; sneer. Van mij - een dame - maken, kerel toch Subtiel kindvrouwtje transformeren in bejaard wijffie, och. Kreeg wel duizend rode rozen, briljanten en…

Laat mij door Uw stilten ommedolen, waar het schendend woord van hen niet is, dat ik – in een donker woud verscholen – bij de geur van Uwe bosviolen word omvat van Uw geheimenis. Laat mij, als wie uit zijn huis getreden, ginder in de nevelen verdween - - nimmer nimmer hoort men zijn gewende schreden – spoorloos in Uw stilten zijn vergleden…

Daar hing geen zucht, geen vrage; Daar was maar stilt' en duisternis En mystisch viel er groenig-vaal, Op heilgenbeeld een manestraal In de ouw' Maria-nis. Heel flauwkens monkel-lachend, Als of 't zijn leste lachsken was, Leek 't lampken Gods, in 't duistre rond, Een blom, die zonder water stond In rood kristallen glas. Daar had ik geern…