Alle inzendingen over Oud en Nieuw

waar het poreuze het kapotte samensmelt tot iets verbazingwekkend nieuws laten we ons reisplan wijzigen…

Hij schuift haar stoel onhandig aan, met een vertederende lach ze drinken koffie en genieten zichtbaar, van hun oude dag. Hij knoeit, zij kijkt hem even met gespeelde boosheid aan en poetst het vlekje van zijn das, hij laat haar maar begaan.…

iets in mij gelooft dat ik duizend jaar zal worden of minstens toch de helft maar zeker wel een kwart en dat ik dan nog steeds geniet van onze liefde minstens met mijn geest maar zeker met mijn hart iets in mij gelooft dat ook jij zolang zal leven of minstens toch zo lang als dat ik leven mag en dat wij dan nog steeds hier op dit bankje…

gebarsten lagen van loodzwaar verven gescheurde nerven van oud hout dat soms hoorbaar kreunt van heimwee naar woud dat ook in stormen dreunt als één van hen gebroken ter aarde komt en zucht…

Haar oude handen die altijd hadden gewerkt lagen nu stil in haar schoot Ze had het zelf niet eens gemerkt zat in haar stoel en sliep naar de dood…

een sprankje hoop, op nieuwe vrinden en ik hoop, dat je ze zult vinden.…

Opgesloten in eenzaamheid, vervlogen herinneringen, vergeelde foto's. Een verdwaalde traan volgt de lijnen op haar gezicht. Met een zucht die haar hele leven beslaat kijkt ze in de stoffige kamer. Het klokje aan de wand vertelt haar grijnzend dat ze weer niet zijn gekomen. Langzaam, met door reuma aangestaste passen, loopt ze de gang…

ik denk nog vaak aan jou, en ik wil dat je weet. dat hoe lang mijn leven nog mag duren, ik je werkelijk nooit meer vergeet. de eerste avond die we hadden, was te kort maar toch nog fijn. al droom ik soms over ons, dat alle avonden zo zouden zijn. zo in stilte en zonder mensen, samen zonder wereld om ons heen. maar nu zit ik hier zonder…

De zon straalde zijn ogen hij wrijft eens met twee knuistjes voelt de warmte op zijn bol maar bevroren gedachten kunnen woorden niet smelten Nog hoorde hij de stemmen traplopend naar zijn kamer boze klanken klonken hol het voorgelezen sprookje werd wéér geen werkelijkheid Slechts het dons van zijn kussen werkt nog troostend in deze vroege…

Er woonde een man eens in Schagen die durfde geen meisjes te vragen nu is het te laat geen vrouw meer paraat hij is nu een oude van dagen.…

Kom laten we even rusten heerlijk aan de waterkant vlij je hoofd in mijn schoot leg je hand maar in mijn hand kom laten we onze ogen sluiten zodat de stilte van het water geëtst wordt in gedachten als herinnering - voor later kom laten we even genieten van ons rimpelig samenzijn samen oud - samen oud wat moet dat prachtig zijn…

wonderlijk mooi vond ik die twee oude mensen. Zo vol van elkaar, met hun stille verdriet. Ik werd warm van hun liefde en ik voelde me gluurder. Daarom ging ik weg en ze zagen me niet.…

Op de kade aan de haven staat een oude visserman weemoedig te staren naar de eindeloos deinende zee in gedachten vaart hij mee op de golven meters hoog om zijn laatste reis te varen tot de hemelboog.…

Wim zat zo stil te werken Hij tekende een spoor een spoor met zeven wagens Maar dat was moeilijk hoor En weet je wat hij heel vergat Toen hij zo stil te werken zat Dat hij een glas naast zich had staan die moe met melk had vol gedaan Ziezo het spoor is klaar Nu gauw eens drinken gaan maar 't glas lag om en poesje Keek Wim ondeugend aan…

Vroeger had ik later nog De toekomst was van mij Ik had het leven voor mij Nu ligt het achter mij Vroeger had ik later nog Ik heb al wat ik bezat Maar alles wat ik heb Ik heb mijn tijd gehad…

mond wandelt statig, doch licht gebogen door de tijd met haar rollator rond ineens kan zij indringend kijken dan voelt men zich weer even klein andermans ogen moeten dan wijken bevangen door onschuldig schuldig zijn Nog steeds schuifelt zij door de tijd loopt langs haar laatste levensdagen bezit een sterke innerlijke schoonheid prachtig oud…

verlang voel ik me eenzaam en alleen gevangen in mijn eigen ban zoals in alle nachten kruipen uren traag voorbij alleen de gedachtte aan jou maakt me even gelukkig en blij zoals in alle nachten wanneer de slaap niet komt huil ik zachtjes en niemand die me troosten kan of me in de armen sluit zoals alle nachten voel ik me oud…

het schoteltje bewoog op geruwde wol wel geen grote uitslagen het kopje was nog vol de houten planken kierden en de warmte kraakte alle kanten heen zo ontspon zich een licht gevecht om wie er nu de precieze aandacht trekt tot oma zich uit de fauteuil verheft de koektrommel luchtigjes opent met goedgeefse trek…

m'n spiegelbeeld is gul met rake klappen: haren groeien niet meer overdadig rimpels in 't gelaat zijn ruim voorradig de broekriem heeft het punt bereikt van knappen waar is nou die godenzoon gebleven de tand des tijds blijft onvermurwbaar slopen en zal mij weldra tot een knieval nopen toch heb ik de moed niet opgegeven er dagen mooie feeën…

naast mijn eigen 'stukje hemel' heb ik buren grijs en oud zij zijn aan iets moois begonnen hun liefde nieuw en toch vertrouwd zij kenden in een ver verleden de toekomst niet, maar wel elkaar toch kozen ze gescheiden wegen zij zonder hem, hij zonder haar het leven nam ze flink te pakken 't bestond uit zorgen en uit plicht maar ‘t haalde…

Bij jou, voelde ik me vrouw Met jou, voelde ik me "ons" Helaas, je gaf me de bons.…

Het heeft drie, nee vier putjes een nog vast te klinken klok een oud kompas voor de ziel slierten rook dralen er ten hemel als signalen voor de oppergod.…

Een tijd lang bleef ik hangen, in alles wat ik had. Tot ik iemand tegen kwam, en je zo ineens vergat. Een tijd lang niet aan je gedacht, zelfs niet voor heel even. Want op mijn roze wolk, ben ik aan jou voorbij gedreven. Maar nu de wolk verdwenen is, Denk ik steeds vaker terug aan toen. Ik zou de tijd terug willen draaien, en alles nog…

Oudjes bij elkaar spreken graag over vroeger, ze praten het goed…

jij loog mijn leven tot een machteloos schreeuwen en ik tastte naar het kind op de achtergrond ik klom trappen omhoog langs gespannen schaduwen zocht de waarheid in een open mond in ogen zonder zonde kleedde jij de nakende dag jij sprak niet over morgen een belofte dicht bij de dood jij voedde me gebogen liet geen geloven over en…

Ik stond op het punt oud te worden, voor ik werd bevrijd geboorte uit vervlogen tijd en raakte het verleden kwijt De bron van dynamisch energie gevonden Karmozijn wordt wit Op vleugels van de trompetkraanvogel kom ik aan in het land van licht Verheugend op een lange trek, strek ik me uit en rust op de wind Gedragen door de…

och, was ik maar als was kneedbaar in elke vorm gedragen in jouw handen verscholen in het donker waarin ik als een sculptuur uit jouw verleden word gekneed gepolijst, gestreeld, bemind en kon zijn zoals jij graag zag och, was ik maar als oude wijn gekelderd met vreugde die in de late avondschemer dagelijks de lust verhelderd zodat…

Vingernerven zonder woorden dwalen over schemerdonker en verblekend zonnelicht langs getrilde slotakkoorden weven zij in tere zachtheid moegeleefde ogen dicht vingernerven zonder woorden aaien streels gekerfde huid dragen haar naar verre oorden als een pasgeboren bruid.…

Hulpeloos en kinderlijk zag ik hem, oude man langdurig starend naar iedere passant de inhoud van zijn zakken zag ik in zijn handen beven hoe eindig en toch eindeloos leek zijn leven malende kaken een wippend gebit een grote zakdoek om zijn mond te vegen toen maakte hij vrouwen het hof nu worden zij door hem ontroerd hij geeft…

Langzaam schuifelt hij door de straat: de lange, smalle grotestadsstraat. Zijn haast hangt - afgedaan - tesamen met lang verstorven kinderstemmen tussen de huizen die, vermoeid van het lange staan, zijn gang langs de opengesperde monden van de portieken gadeslaan tot hij het zijne vindt. Met een sleutel duwt hij traag de…