Alle inzendingen over Robin Hood Sneeuwwitje kus

Als je moe bent Dan ben je niet met de goede dingen bezig Want als je wel met de goede dingen bezig bent Dan krijg je energie Dus volg de weg die jou energie geeft En vind je passie Je passie is als die prins Die de prinses kuste die almaar slapen bleef Dus prinsesje lief Vind je passie en kus jezelf wakker…

Kus me niet wakker wanneer de deur sluiting vindt mijn ogen willen liever blind zijn voor de leugen in jouw tederheid Ik weet daarbuiten huist een leven verhoopt gelukkig met kleine meisjes en een hoofd vol sprookjesboeken Dus blijf niet langer in dit land van duizend en één nacht maar wees hun prins niet mijn kikker…

Het sneeuwt bruine bladeren vanuit de bomen overal in het rond ze vormen ritselend een knisperend laagje tussen voeten en grond de zon gluurt nieuwsgierig over de toppen van de bomen verdrijft de nevels dan terstond de lucht ruikt naar aardse liefde ik kijk opzij en kus je langzaam op je heerlijk zachte lentemond…

Niets is hier voor eeuwig toch lijkt het soms van wel gevoel met al die ogen je huid, je hand, je kus het kan ook over gaan. Mijn hart staat even stil vergeten is de tijd spijt kan ik vergeven armen blijven altijd paraat om ze om je heen te kunnen slaan.…

Soms wat ondeugend ook wel speels ja dat is Peter vrijbuiter romanticus warmbloedig bloed serieus een echte vriend door dik en dun ik ben blij dat ik hem ken en hem nu feliciteren mag Peter vandaag jouw dag alle geluk alle liefde alle warmte in een goede gezondheid met een dikke proficiat kus…

Wat gebleven is, de klank van je woorden, je stem Beelden vol van zon, jij en ik, warme zee, het zand Lieve beloftes gefluisterd in een oor, je blik Twee cappuccino, twee keer dubbel suiker, een terras Herinneringen, streling, voelbare huid, een kus Je eerste letter, je woorden op papier, gemis…

ik fluisterde het is nooit of nu toen wij onder de paraplu in het gutsend regenwater huiswaarts liepen je keek me aan zag je ogen voorzichtig heen en weer bewegen gevoel nam ratio eens goed de maat in doorslag geven je lachte ja suste mijn gefluister met een kus die het hele universum sloot toen ik dieper in je mooie ogen dook…

ik haal de herfst van je gezicht die in draden korter licht je raken in de vroege morgen schep wat pas gevallen dauw van een kleurrijk blad voor een koel lippen bad het vogelkoor zingt nog wat traag het wakker worden uit beschutte plaatsen steeds later komt de dag op gang een snelle kus op je nog warme wang…

ik kus mijn lieve en vertrek al vroeg naar de polder, nog gehuld in de nevel loop ik in dit schijnbaar desolate landschap. ik zie mezelf in de onmetelijkheid van dit doek dat nog geen penseelstreken en kleur bevat. ik hoor mijn voetstappen in de grijze asfaltlaag dempen. ik ruik de muffigheid van dit verstild beeld.…

je sneeuwde in het afscheid nemen vlokte kristal in dwarrelwoord stapelde in wit bedekken wat onze oren iets te vaak hadden gehoord in vlagen vervaagden je stappen naar de trein de sporen dubbelden omdat ik bij jou wilde zijn de laatste kus smolt op je lippen jij vertrok en ik bleef buiten zwaaide naar besneeuwde ruiten…

Liefde, niet alleen als in geliefden Maar in die andere dingen juist Als in vriendschap, als in leven Een arm, een kaartje of een kus Het ongewone zichtbaar En voor ieder binnen handbereik Betaalbaar zonder muntjes En genoeg van op de markt Het ongewone lijkt gewoon Wanneer de ogen niet goed zien En we ook niet kunnen voelen Dat er…

ze bloost en ze delen zag misschien wel een verliefdheid in een nieuwe liefde overgaan mijn gedachten lachten bleven even stilstaan thuis aangekomen kus ik liefdevol mijn vrouw verrast vraagt ze: ‘Wa's dat nou?’ vertel dat ik ons tegenkwam in kalverliefde…

ik deel je zon een simpele matras gewoon op het terras hoog wit schrijft verre reizen in het blauw ook in je ogen lijnen iets verbogen omdat de warmte trilt en jij mijn handen wilt om ons leven te bekijken de jaren vergelijken en te tellen wat er is verspild ik draai je om en kus met jou de toekomst vandaag is er alleen…

ik sluier de kou van je huid zie bloemen van ijs ze bloeiden seizoenen vergetend hij nam je onwetend zijn handen bevroren je jeugd verloren je lente kleuren ontdooien als ik je kus, onderkoeld regent lust neer als wat ijzel we verliezen elkaar in de winter van stilte erven slechts nachtelijke kilte…

Een kus of een knuffel een strelende hand, die kleine dingen houden je van de rand.…

haar verleden huilt hernieuwt in dromen gegroeid verlangen ontluikt als bloem verstrengelde handen op het pad der rozen kronkel deze liefde langzaam in tijd waar woorden dansen jouw lach verleidt het aanraken een streling in een kus verglijdt en de nacht in tranen haar verleden huilt de zoektocht naar morgen in mijn armen schuilt…

even jouw lach niet meer te horen in diepe tranen achterlaten een kus ter afscheid willen geven jouw warme stem die stilte werd zink ik weg in het duister van dromen tijdloos diep besef verloren neem ik jou mee in gesloten ogen het beeld van jou gaat nooit verloren…

even jouw lach niet meer te horen in diepe tranen achterlaten een kus ter afscheid willen geven jouw warme stem die stilte werd zink ik weg in het duister van dromen tijdloos diep besef verloren neem ik jou mee in gesloten ogen het beeld van jou gaat nooit verloren…

Terwijl ik andere lippen kus en donkere haren streel en de zon zijn best doet om jou uit mijn hoofd te branden. en jij ver weg bent je lichaam geheel zomers en zachtheid dat verwend wordt door gebruinde handen. We komen elkaar weer tegen, veroordeeld tot jou zo lijkt het wel, als mijn vrolijkste paraplu in najaarsregen…

eerst vrijen in ons bed en dan bij 't naar beneden gaan de geur van versgebakken brood de zon, de aardbeien op toast en prachtige muziek, het kan niet op, bijzonder allemaal' dat kom je mij vertellen-kus- terwijl het bad volloopt en ik de virtuele werkelijkheid opzijschuif voor de echte- ik heb de zondag lief ik voel mij goddelijk…

Geen schaduwen werpt wat ongeschreven is niet gelezen wordt wat zich laat zien doet het licht weerkaatsen maakt zich een vorm herkenbaarheid en optelsom van bekend en onbekend zo laat een kus zich voelen twee lippen op een zachte huid daarbij een passend geluid noemt zich en klinkt vrolijk twee wijnglazen tegen elkaar breekbaar…

Onze laatste dans Gaat verder in mijn ziel Zoveel passen Mijn benen doen zeer Onze laatste kus Vloeit voort in mijn aderen Zoveel huiveringen Ik vat nog kou Onze laatste woorden Echoën na in mijn hoofd Zoveel rimpelingen Zal ik verdrinken? Zoveel gevoelens Ik ben verdwaald Het laatste lichtje dooft…

een kus is geen contract en een geschenk nog geen belofte handen geen boeien; al groeien nieuwe spraken mij door jou te zien bleef het een zwijgen toen ik je vroeg een laatste woord als ons moment jouw lieve mond en zachte lippen liefdevol lachend weten waar in het stille midden als bede fluisterend bloeit: ’mijn lief, ik heb je lief’;…

Het was gezellig met jou ik heb steeds en altijd weer een goed gevoel bij jou Ik wil je zo graag nog veel vaker zien Ja, ik weet, praktische bezwaren maar ik zie zoveel zon in jouw ogen ruik de wind, velden met bloemen in je haren Geef me je hand, een arm, een kus, je hart!…

Zachtjes beroert mijn kus jouw lippen ik voel je sterke armen om me heen zie je ogen die vragen kom dichter bij me ik leg mijn hoofd tegen je borst voel het kloppen van je hart je fluistert laat me voelen dat je van me houdt tongen verstrengelen bemin me zingt mijn bloed laten we samen naar de sterren reiken…

Het is in de grond, het raakt er het wortelt er aan de beginselen de kus van de dood, de Maan die geboorte gaf aan een levenloze woestenij de Aarde, kringloop van pril geweld en liefde op een stormen en een blussen tot het over gaat, in een versleten seizoen iets houdt er de adem in op de zijlijn van een woestijn het wervelt er in een navelstaren…

Pas toen wij daar aankwamen besefte ik bij de oever van de rivier van spijt dat de tijd nooit meer kan goedmaken wat er is gebeurd wij stierven daar gezamenlijk alsof wij beiden te ver gingen in onze haat en nijd geen grens kon ik bereiken geen kus kon of kan mij ooit nog bevrijden omdat de tijd geen wonden heelt daarom zijn wij het liefhebben…

zijn trein denderde door al jaren lang zonder te stoppen natuurlijk reed hij weleens op vals spoor maar altijd zonder brokken aankomsten met kus en armzwaai bleven joviaal tot aan het laatste fluitsignaal een fraai emplacement om bij te komen met een rangeerterrein vol ooit gewenste dromen de lichten zijn gedoofd coupés verlaten…

vingers priegelen met een touwtje je hoofd zwaait heen en weer je sloft de zoveelste ronde wilt u een koekje meneer maar de trommel is leeg je ogen en lach zijn een schaduw van wat is geweest zacht dansen de stofjes in de reepjes middagzon je slaat naar een bromvlieg die je zelf verzon ik kus je tot een volgende keer hulpeloos…

het is je hand die warm de mijne vat een lief gebaar in vertrouwen en houvast we kijken naar elkaar laten woorden stilte spreken niets wordt er verzwegen als we in de diepte duiken van ons zielscontact dan brengt de lach bevrijdend in een kus ons langzaam terug van even samen weg naar de velden van de geest waar nooit…