Alle inzendingen over Roos

Eer maakt men lakens wit met inkt, Eer speelt men schaak met bezemstelen, Eer vindt men nog een roos die stinkt, Eer ruilt men stenen voor juwelen, Eer breekt men ijzer met zijn handen, Eer zal men stijgen in valleien, Eer legt men een garnaal aan banden, eer leert men geiten kousen breien, Eer plant men bomen op de weg, Eer zal men kakken…

Een roos, die zonder doornen bloeit, Waar mag ze zijn te vinden? 'k Vrees, dat ze in weinig hoven groeit; Je zoekt vergeefs, me-vrinden! En of ze ook al te vinden waar', Ligt dat ze u zou mishagen; Het hoort nu eenmaal bij elkaar, Dat roosjes Doornen dragen.…

gejast en hoog gehoed met een door rouw bezwaard gemoed de Lievevrouwebedstrolaan en komt zo na een poosje aan op ’t oude kerkhof ~Knokendoos~ voor ’t brengen van de laatste groet aan hun geliefde Wulpse Jaan, voor kort nog vol van minnegloed maar sinds vier dagen levenloos wat alle mannen bidden doet: ~God schenk ons dra een nieuwe roos…

Het wordt een dag dat we een roos bij je neer gaan leggen. Het wordt een dag, lief poppedijne van ons, om je te eren. Het wordt een dag met een kaarsje aan. Nooit zullen wij je vergeten lief meisje, want je blijft heel bijzonder voor ons.…

er komen nog wel heerlijke najaarsdagen waar de zon op rosse herfstkleuren blaakt de hortensia die vol bloementrossen staat lijkt gevoelig voor roest en schimmelplagen de vogels zoeken beschutting in dichte hagen pikken gretig in de rode en gele lijsterbessen ook de eekhoorn in het bos is aan het stressen waar hij de nootjes…

fijngesneden appelgroen gestreepte mouwen opgestroopt deinend op borsthoogte vlezige vulmond rose moerbei ivoorbeklede lachspier beneveld door een perzikfluwelen vruchtlichaam staande in de deuropening gaande met besliste tred beklonken en hoorbaar fluisterend bruinogig engelengezicht amandelrijp dorstig naar mosgroen neigend naar…

sprong En zijn prille spieblik zich wrong Om het zicht op een snakkende jat Die zich smijdig op haar figuurnaad prentte En ontbolstert haakte naar de kat Door het ontluiken van de lente En gezien zich dit voltrok Hij tijloos ommekeer maakte Als een klimaap over de garagedaken Wedervarend achter een nieuwbouwblok Wat onder de roos…

De roos die eens geplukt zal worden door wie het antwoord op alle vragen weten zal.…

Een auto start een hond blaft een deur klapt een kind lacht De ketel fluit de koffie loopt papa schreeuwt mama huilt Een vogel danst het water glanst een boot zinkt een ijsbeer smelt De kachel brandt de vloer kraakt een roos bloost het vuur laait De koek is op de schaal is leeg hond in de pot deur valt in 't slot Ik sla…

als de lente voelbaar is de lucht zacht de zo gekoesterde tijd ons wacht stemt ons goed gemoed alsof Corona er niet meer toe doet we willen rosé, geen associatie met bier niet meer, nooit weer want als de lente begint het mooiste seizoen als alles als toen ooit eerder genoten de lijven ontbloten met zand overal zon, zeebad, het…

Ja, sporten is de ware eau de vie in dit geval het oosterscheldewater met westenwinden hengstend op je tater een knollenland van fietserspoëzie Zeeuws meisje werd uniek przewalskipaard: parmantig, onbeteugeld, stevig frame met pegazussen als de kroost van Heem in rengalop op ’t stalen ros Beyaert (maar díe legende redde het toch niet…

met een knipoog en een heupzwaai in een oogwenk en een handomdraai verloor Arend zijn evenwicht en het heeft even geduurd maar Arend is geland onthecht en wel, doch licht gehavend en wat roestig in de heupen vanwege zijn hoofse geaardheid het was juist door vrouwen met namen van bloemen en vogels zoals: Merel, Iris, Roos Bosch…

Ik houd van niets meer dan van de verweerde tatoeage van een bloedende roos op de linkerschouder van mijn kort-ravenzwart-harig, tonggepierced, bleekneuzig, pas afgestudeerde kleine Gothic anorexia-chick.…

Soms stel ik me voor dat ik je echt ontmoet Een rosse bloes met korte mouwen, een beige rok tot op de knieën en zwarte klakschoenen je kijkt me aan en dan snel weg Loop naar je toe, jij tilt je armen op ik schuif mijn handen onderdoor leg ze te rusten op je schouderblad Hoe de spanning uit spieren verdwijnt tot je soepel en zacht tegen…

laatste dagen van haar kale verslagenheid schuifelen in het tempo dat zij bepaalt geen enkele greep meer, haar denken ingehaald door vervaagd verschil en afgestorven onderscheid ‘De overheid bezuinigt ingrijpend op ouderenbeleid’ Haar bewegen is als haar gedachten traag en onvoorspelbaar richtingloos een vervallen monument, een versteende roos…

wonder weer verricht Verpoederd stuift het vale zand een kier verwelkomt een laatste bries innig wikkelt de spin een hand in draden van voorgoed verlies Vond het maar ruimte om te kruipen bedompt en verstomd sluipt een luis om haar verpopt gebeente een hart uit het hardst gesteente bracht diep onder dit passantenhuis een verdorde roos…

Spreeuwen kwetteren dat het lente is de tuinmeubelen tevoorschijn gehaald en in de zon gaan zitten kijken naar de mieren die een autostrada aanleggen op ons terras Later, binnen, het strijklicht over de anemonen rose en paars gloeiend in de lenteavond ik dacht: God is een natuurkundige formule die het licht over de bloemen breken laat Nog…

Dan is dit de prijs Het spijt me maar ik neem geen risico’s Ik moet het weten, zal ik worden behandeld als een cactus of een roos? Ik bedoel, hoe kan ik weten waarom je mij koos? Heb je gevonden wat ik wil Geef dan een gil Dan zal ik laten weten of ik met je verder wil…

In een rozet van tinten groen Ontvouwt zich vol als een pioen, Uitbundig vlammend fel en rood, De roos die ons tot dromen noodt. Mijn hart verliest zich in de kleuren, Zinnen bedwelmen door de geuren, De geest zweeft even vrij… De hof van Eden is binnen mij.…

Op je graf ligt geen enkele roos.…

De avond heeft de ontroerde golven Zacht in sluimering gekust. ’t Windje doet geen rietpluim wiegelen; Plompenblad noch roos weerspiegelen Zich in ’t meer, dat zwijgt en rust. Maar op eens - de wateren zwellen, Hoe ze golven, meer en meer !…

begeef je in de schilderij hou je bij het purper word Knossaal op Kreta ga 's morgens naar het strand verzamel vuil gele murrexslakken stinkend en duidelijk te vies voor burgers om aan te pakken doe ze in een grote pot met zout en flink veel pies uiteraard ken je Aristoteles purper is violet rose tot donkerrood geslacht varieert tot…

op een stalen ros gezeten met achterlating van alles wat niet vast gehangen slechts ballast kan zijn door de jaren van jeugd blik op oneindig in het hart de wetenschap van morgen dorpen rondom armoede met stof op het bord eenzame gitaren snaren over melancholie en rust die berust in de ondergang van stukjes vlees en bot de onaanraakbaren…

blind naar jaren, maanden en weken nagels, niet gelakt, spitten en draaien om en om het voelt en voelt en voelt ja het voelt als bijna niets geen tijd meer te verliezen om driehoekjes te plakken iets meer pit in de pritt verdorie, waar is die blauwe pen hij schrijft zo soepel alsof letters lijken te dansen het past zo mooi bij dat rose…

Daar midden op een witte roos zat een wezentje zo teer en broos, het had een lijfje rank en klein de vleugeltjes als kristal zo fijn en wat een wonderlijk schouwspel bood zij waren als karneool zo rood en daar als agaat een rand omheen het leek werkelijk een edelsteen.…

de kinderen in het park kijken met eendenogen naar de uitgestrekte vijver terwijl ik vruchteloos delf in de akkers van mijn geest naar onwillige woorden de waanzinnige bomen ruizen vogelgesprekken tot in het moerasachtige gras een blauwzwarte man een rosse vrouw in roze gekleed (zelfs ik kan dit niet bedenken) een wandelende grasmus…

te laten vergeven en vergeef mee meet de lengtes in gelijke zeemijlen wee glimlach dan zacht langs getijden die weemoedig zijn krijt de rots met een schreeuw tot een witte muur een meeuw droomt het uur ruim boven het duin drift op rivieren langs ondergelopen stranden de tranen zijn niet minder en zie haar niet meer als verborgen roos…

weer bloeien de klimop ontvlucht en wil stoeien een rode kater paradeert gewichtig in de stilte een merel verslaafd aan zwart nestelt in mijn buurt een lijster komt nieuwsgierig loeren aan de achterdeur meesjes dartelen in de hoge spar de vele regen schonk kringetjes aan de rozen ik knip wat rododendrons in de knop een donkerrode roos…

Een roos staat nog in bloei en hier en daar herinnert een gele plant nog aan zomer tijden gaan door en seizoenen volgen in gestaag tempo op in jaarlijks wederkeren. Het stervend groen kleurt koortsig rood en geel voordat bladeren ter aarde vleien.…

mocht toch de begeerte vertragen doordat van de roos de doorn slechts rest, de magie van hartstocht verraden, schroom niet, strek de vleugels oost west.…